Netgedichten

netgedicht (nr. 10.429):

De tango en de zee

Laat de muziek in pijn weerklinken
rijt de wond uiteen die mij verscheurt
geef mijn hart de klanken van de weemoed
zodat mijn oude ziel zich dieper kleurt

de trage tred van slepende akkoorden
vol van ingehouden passie en vuur
houdt mijn weemoedig hart gevangen
kluistert mijn geest in dit verdrietig uur

en in de zilte storm van mijn verlangen
dreunt de branding haar monotone zang
koester ik de herinneringen aan dat land
zo ver van mij vanwaar ik kwam