Alle inzendingen over Frustratie

Hier liggen we op het nog warme gras omhoog te staren er vallen zóveel sterren het is alsof het donker de aarde in een hand houdt om wanhopig in de sintels van je hart te blazen ik strek mijn vlammende armen naar je uit teneinde het ijs van je schouders te doen smelten maar zelfs met vereende krachten krijgen de nacht en ik…

Geen werkdruk noch vervelende klant toch fronst het nors wat is er aan de hand onvrede klinkt door nog een keer en nog een keer, zeg niet dat je nu al moe bent, anders moet je voor straf nog meer, geen files noch een hoosbui nee het is 'n vader zaterdagochtend aan de waterkant…

Frustratie lost pas op in de rust van het eeuwige als je je prilste ontstaan zult ervaren en al je ervaringen van je geleefde leven en dat alles 'in a split level' en je gevoel je zegt 'ís that all what there was' om nietig op te gaan in de massa mensen die je voorgingen!…

Dat is wat frustratie veroorzaakt: verspeelde energie zonder speelgenot. Een straat zonder einde van haat. Een stroom van horten en stoten … Een waterval van bittere gal. Een verzopen leven in vrije val! De moed zinkt in de schoenen. Ze lopen niet meer. Verstrikt.…

Economisch schept dat goede kansen, maar één frustratie zie ik toch verschijnen: U snapt dat uw piloot nu bitter weent, omdat de zwaan moet wijken voor een eend.…

Ons voetbalteam was dertig jaar geleden Net als de hockeydames favoriet, Maar Duitsland won tot nationaal verdriet En woede en frustratie tot op heden. En nu de wonde bijna is geheeld Wordt andermaal een gouden plak verspeeld.…

de wereld is zijn verstand verloren of was het er één wiens frustratie zo was opgekropt dat hij de vrijheden van zijn thuisland niet aankon zodat hij kon overgaan tot het beramen van om hen die het leven liefhadden nodeloos mee zijn dood in te sleuren gewoon, omdat het kon…

Mijn kaarten zijn dit jaar op tijd verzonden Nog nooit heb ik zo meesterlijk gedicht Wie na mijn mooie verzen nog niet zwicht Slaat in mijn tere zieltje diepe wonden De eenzaamheid, de pijn en de frustratie Zijn wel een goede bron van inspiratie…

fluister je muze serenadestil een wankel lied van verleiden toe beangstig haar ogen spelenderwijs de verwevenheid van frustratie sluit een gemis naar voeling uit de wanhoop in het aanvaarden vergeef jezelf inspiratieloos het prangend gevoel van alleen te zijn…

Een wapen + agent + wat frustratie + jong. Een dodelijke combinatie.…

Frustratie soms om dat gemiste kroontje ? Als men dan straks ook raakt aan zijn dotatie, Dan is het huis te klein, zelfs heel de natie.…

Klein en verwrongen uit mij geboren huilend van frustratie de eerste dagen om daarna je naam vol overtuiging te leven zingend en dansend dartel je de dagen een vrouw in de dop zomaar ineens de spiegel van mijn jongere ik dat ben jij mijn grote griet…

Wanneer ik de kist met gereedschap zie, is mijn frustratie al helemaal gereed, maar het klussen moet dan nog beginnen. Was gereedschap maar werkelijk waar, want zo komt mijn werk echt niet klaar!…

Het zelfde nieuws, we zijn eraan gewend: Er zit voortdurend zand in de formatie Hun lang gepolder wekt bij ons frustratie Hét euvel bij zulk werk is welbekend: Als kleuters moeten zij nog leren delen Als zij met schepjes in de zandbak spelen…

ik herken mezelf in frustratie, irritatie gelijk hebben, gelijk krijgen de knipoog van poezenkind beerenburgwarmeborrelgolf de oude kater op mijn rug terwijl ik weer eens wakker word goedemorgen morgen ISO gecertificeerd waar iedereen gelijk is maar het niet heeft erken ik bovenstaand…

Ze schudden me door elkaar met een wild gebaar van frustratie. Emotie zonder tolerantie voor mijn fragiele ziel. Ik weet opeens niet meer waarom ik voor je viel……

Helpt het tegen een frustratie? En lig je in een deuk? Weet je, ik zal je wat vertellen: Het doet echt geen afbreuk aan welk gedicht dan ook... Ik ga lekker door met schrijven Jij mag dan vieren aanwrijven, een ander leest ze ook...…

De frustratie is groot, daar de lust is gedood van de vrouw - door een lustmoordenaar.…

met snelle passen loop ik door de met plassen bezaaide straten mijn hoofd zit vol en frustratie zoekt een uitweg langs de hoeken van mijn ogen nergens naartoe ergens vandaan in een plas zie ik de maan in dit witte schijnsel kleuren zwarte gedachten vrolijk grijs…

onmacht en frustratie cirkelen als gieren boven de betegelde woestijn boven die eenzame persoon het broze geluk van de vroege ochtend het gevoel dat het nog wat gaat worden vandaag dat alles in een stap weggevaagd nu de gieren zich storten op de nietsvermoedende het gevoel overvalt hem van woede van helaasheid van natte verse sokken…

Het staat in de Bijbel geschreven “Waar 2 of 3 in mijn naam bijeen zijn, ben ik in uw midden” Maar bij mij staat in mijn geheugen gegrift “Waar 2 of 3, zelfs in een groot moeiteloos gezelschap, moeite, frustratie hebben met mij en mijn here(n), dan ben ik vertrokken” En die heren zijn breed en diep en van zo verschillende pluimage.…

ik dweil mijn geheugen met een sopje amnesie schrob de herinnering weg in de tijd ik hoop dat het water de sporen zal wissen die jij achterliet maar mij nog verwijt ik schoon mijn gedachten van loze beloften krop de frustratie niet langer op ik leeg de emmer vol onzuiver verleden dat langer dan goed is de put heeft verstopt…

Een stroom van woorden herbergt wat onderhuids leeft frustratie om wat niet angst en onbehagen niet vatbaar voor rede eerder redeloos en niet te stuiten Een stroom van herinneringen voedt wat binnenskamers blijft ondeelbaar om wat wel heimwee en broosheid niet vatbaar voor herhaling eerder onmogelijk en verleden tijd…

ondanks mijn isolatie voel ik geen stagnatie irritatie of frustratie want ik dicht mijn binnenwereld openlijk naar buiten door mezelf te uiten op de digitale snelweg waar je niet hoeft te ritsen tijdens de spitsen waar je nooit zal worden geflitst bij hoge snelheid maar waar je verbinding kunt leggen op afstand…

Mijn gedachten worden de baas over me ze spuien wanneer ze zin hebben ik word steeds minder stabiel lijkt het wel Ik val ineens uit, uit woede uit frustratie die ik niet kan beheersen gevoed door onzekerheid en angst geplaagd door twijfels en gepieker Het lijkt of ze mijn wil overnemen ik mag niet zelf mijn verstand gebruiken ik beschadig…

Die opgekropte emoties nog Maar net binnen houdt Angst en agressie Die om voorrang strijden Hier wordt niet gretig gezwegen Maar alleen uit bittere noodzaak Zichtbare golven van ergernis Die over elkaar heen rollen Zonder geluid Uit pure frustratie aangelengd Met hoog oplopende irritatie Alleen pure wilskracht Houdt de breekbare…

Langzaam drijft het kwaad naar boven Als de geest naar de bodem zakt Ik loop met mijn hoofd gebogen Door kwaadheid gepakt Het drukt tegen mijn schedel Het loopt tegen de schedelmuur Het kwaad is soms de hemel Slechts bitterheid smaakt zuur Ik spuug wilde frustratie Schiet de pijlen van mijn boog Kwaad verdwijnt in concentratie…

frustratie zonder enige gratie je werkt me op de zenuwen ik wil je graag van me afduwen maar de liefde blijft te groot dat wordt me nog mijn dood je zuigt me volledig leeg waar ik me ook heen beweeg steeds sta je weer klaar met je opmerkingen daar ik kan niet vluchten je ziet me zuchten en het maakt je ongelukkig en soms oh zo nukkig…

ik kan wel zuchten en mijn hoofd breken, doen alsof ik er niet ben, of wellicht zwijgen woorden weglaten, met sprakelozen spreken, door weer en wind banjeren door de nacht of, als Mandela, met beroofden spreken, haren trekken uit mijn kop, kaal zijn als een luis, en mijn hoofd zwaarder laten worden dan mijn benen, blijven wachten op het ene…

De zinnen van de dichter geboetseerd op het papier. Voorzichtig als Chinese vazen neergevlijd, afgestoft. De dichter schreef en wat geschreven staat is waar. De dichter schreef naar links, tegendraads werd het moment, idee, gevangen tussen dunne lijnen. Op papier staat geschreven, door deze of gene dichter naar L-I-N-K-S. De dichter…