Alle inzendingen over Haar leven mist

Zie nu 't vorm-slorpend grijs fantoom van mist Zich vlijend om 't gebied van stad en land; De lichten schijnen met een matte brand, Gehuld in damp'ge waâ van amethyst. 't Lijkt àl verwazigd wat ik helder wist Gezien door dof-beslagen, glazen wand, Waarboven zich de grauwe hemel spant, In nevelzee, half zichtbaar, half gegist.…

Mist regeert in het hoofd Hersens die maar moeilijk Reageren op prikkels die Zinloos uitgaan en in Het volstrekte niets Lijken aan te komen Schakeling tussen cellen Uitgeschakeld voor nu Tot opeens Rinsma opdoemt, Vervoerder uit Franeker, Holland, en ik met zachte Drang word teruggeleid Naar de wereld waaruit ik Afkomstig was…

Al wat ik jou wens zijn rozen in vele kleuren dat alles mag gebeuren zoals jij in stilte wenst en ik, blijf afstand, mist onze kans eens samen, gemist..…

Waar mist hangt Is het gevaarlijk beangstigend. De droom van helder licht is weggekwijnd door hartenpijn. De tranen zijn als regendruppels, maar de onzichtbaarheid blijft. De mist streelt mijn weemoed, gaat hard tekeer in mijn lijf. De realiteit van de waarheid zijn beklemmende, vochtige oorden.…

De mist lijkt in stilte langzaam te verdwijnen.…

De zee is grijs en vlak Slechts een streepje stroom glinstert bij het hoofd Dan wordt het licht gedoofd en schuift een witte muur geruisloos en obscuur over strand en stad Ze maakt m’n huid nat strijkt de dag plat gumt lijnen uit maakt beelden buit Ik ga naar huis Sluit de gordijnen om ook te verdwijnen…

In de mist heeft hij het paspoort van een ander weggegrist en toen de landingsbaan gemist…

Het landschap waar ik door reed was mistig, de koeien en de weilanden tuurden me mistroostig aan. Dit land is haar land zoals de gedichten die ze zelden leest de mijne zijn. Nu de nevel is opgetrokken en het licht op rood springt zie ik haar voor me, een verschrikt hert met grote lieve ogen. Ik schakel naar tweede en prevel zacht; wees…

Een mist bevangt mij zijn waas neemt mijn adem in. mysterie nabij.…

leven…

Een plotse mist hult elke hoek in een gewaad pakt ook de zon in…

Laagje voor laagje een mist bedekt stad en land gehuld in stilte Wanneer mijn breekbare-en-kwetsbare verdrinkt in een mist van dichtheid en uitgestrektheid waar haar silhouet wordt gemetamorfoseerd in vage contouren en on- duidelijke vormen terwijl toppen lijken te zweven boven deze ongeziene luchtlaag.…

De bal is rond Het leven staat Vol je lont Waar je voor staat Gisteren is mist Wat je mist De beelden spreekt Een mens Aan Laat de lach je niet Vergaan Tot de laatste fluit We gaan voorwaarts Vooruit…

Ik wil je vandaag loven en niet alleen bijna iedereen met terugwerkende kracht weet dat je op jouw manier erom lacht vaak hoorde ik het al van verre meteen zomers tussen de middag door op het terras rond de zoutsteeg waar jij woonde vanavond zie en hoor ik je weer hoe het was na beroertes en hoe men je bijna onttroonde hun spijt van het…

Ik weet het niet meer, het is hier ook zo mistig -- Ligt het daar soms aan?…

Als het leven Plaats maakt voor de dood Is er dan nog hoop? Geen mens ontkomt eraan Als het leven Plaats maakt voor de dood Is de hoop vervaagd Weggevaagd in de mist…

We liggen in jouw bed, alweer is het verlangen sterker dan wij samen. Het zweet parelt in heet beamen de natheid naast ons naakt zijn neer. En weer is elke ruit beslagen, wentel ik mijzelf in de overdaad die met jouw lichaam samengaat in tijdloos wederzijds behagen. Dan stopt geheel en als bij toverslag heel de wereld, ook mijn hart,…

Poëzie is altijd onvolledig, taal die nooit de waarheid vangt. De ziel geminimaliseerd tot woorden. De dunne koorden waaraan de dichter hangt.…

Het is de weg die tot mij spreekt, in monotonie van witgestreepte morse trekt hij banen in mijn hoofd als eigen stem door velden galmt. Van dat alles herhaling is zonder einde. Reizen zonder bestemming. Bewegen zonder doel. We draaien de klok op maar missen de sleutel…

Ook God ging dood, gelijk een mens en heel zijn leven bleek een leugen. Niet zijns dan was de schepping eigen, maar hij niets dan een vroeger wens. Niets meer dan ooit door mens geschapen, een langzaam vergeten waanidee. En God ging dood, maar zeer tevree, want God had nog een laatste wapen.…

Het is de weg die tot mij spreekt, in monotonie van witgestreepte morse trekt hij banen in mijn hoofd als eigen stem door velden galmt. Van dat alles herhaling is zonder einde. Reizen zonder bestemming. Bewegen zonder doel. We draaien de klok op maar hebben geen sleutel, en waarheid woont waar wij net waren.…

Het is zo vreemd dat juist datgene waarvan ik zoveel had verwacht mij zelden maar voldoening bracht alsof verwachten en verlangen te sterk geweest zijn te gespannen 't is altijd minder dan ik dacht heb ik dan steeds te veel verwacht? Nooit kan ik het volmaakte raken, en nooit de droom ten einde maken....…

ingevuld ( opgevuld) kan worden Want; Het is er niet meer De tijd kan niet meer teruggedraaid worden De daden kunnen niet meer ongedaan worden Je mist iets pas.......als het er niet meer is!…

de stemmen die verstomden in de mist steken zo nu en dan de kop op zij dansen als vlinders over het verlaten veld vol verhalen waar zij eens thuis waren al was dat maar voor even…

Er zwerft een roep in de mist. De roep van een vent - wie is 't? wie is 't? Hallo! Het is hier om te stikken - Daar hangt een hart te koop Daar staat iemand te likken Aan de donkere stroop Van bedorven verdriet - Heila! doe dat niet! - doe dat niet! Hallo!…

De weg ga je dadelijk achter je laten maar de mist lijkt niet te verdwijnen, want de mist kun je namelijk niet verlaten, behalve als de zon weer gaat schijnen.…

Als eindelijk de mist is opgetrokken uit mijn hoofd staar ik nog even voor mij uit `k ben lichtelijk verdoofd Van alles wat mij nu gebeurt of ik nog moet ondergaan wetend, dat zeer binnenkort mijn leven ophoudt te bestaan Maar ook weet ik berustend nu wat straks mijn deel zal zijn want als hieraan een einde komt ben ik voor eeuwig…

Vorst aan de grond kleurt het landschap grijsgroen in het vroegste licht hervat ik het leven ben op weg en ontmoet groet vroege vogels nog diep in hun kraag vorst aan de grond hangt koud boven het land kleurt het leven tot waas ik ontmoet snelheid als een schim uit de mist groet geschrokken wijs op mijn voorhoofd en raak onzichtbaar…

Daar zoeft wat zonne-lichternis Door 't miezerige mist-gordijn... Een ziel, die niet zo triestig is, Maar toch niet blij kan zijn. 'k Ben bang, dat ik eens zelve word Gelijk deez overtrokken dag; Een kind dat nimmer tegenmort, Maar nooit meer zingen mag.…

Ik mis hem zo, is wat ze snikt en zit daar met beide ogen dicht, ze verloor hem, twee maanden geleden en het doet pijn. Ik voel me zo alleen, is wat ze mompelt, kan toch maar beter nu bij hem zijn, wat héb ik hier nu nog? Ze heeft gelijk, want al heeft ze kinderen, die kunnen nooit vervangen, wat hij voor haar was... Haar maatje, haar…