Alle inzendingen over Haar leven mist

kon Dat is wat ik zou wensen Wanneer de mist verdwijnt En plaats maakt voor de zon…

De gure grijze decemberwind doet mij dieper in mijn jas verschuilen Waterkoude regen vult ras de kuilen Maar killer ben ik onbemind Haar warme liefde is bevroren Toch vraag ik me vaak af, mist ze mij zoals ik haar, als ik met een vreemde vrij nu ik haar niet meer kan bekoren Mist ze niet die kleine dingen Hoe wij passioneel dansend lachten…

Je ogen kijken smekend willen zo graag begrijpen In je hoofd hangt een giftige mist die voortschrijdt met verwoesting Jouw handen grijpen de mijne Hulpeloos kijk je uit het raam ziet kinderen rennen maar herkent je kleinzoon niet En meegevoerd door een warme traan verdwijnt er weer een stukje van jouw leven…

als over de vlakte nevelslierten de paarse bodem bedekken ik de honden gadesla en mijmer over de stilte en hoe ik het vroege uur bewonder dan in mijn ooghoek de zwaaiende soldaat zie staan en als in de avond nauwelijks de kilte verdwijnt ik dan dicht bij het vuur de vlammen zie veranderen in vraagtekens om de boodschap van de…

De nevel in het hoofd verdicht tot dikke mist waarin ieder vervaagt tot een wazig silhouet zonder lichaam of geest Woorden missen zinnen blijven suizend steken in de file naar het brein waar ze stil verdwijnen achter nevelige wolken Ogen staren niets ziend naar een verre horizon eenzaam leegte tranend weggevallen tegen grijs zonder…

Mist sliert massaal over de velden En krult mijn haren jarenver terug Dampen verdichten zich tot druppels Door winterse kou op mijn gezicht Ik fiets een razend snel rondje witte aarde De snelheid doet mijn spieren spannen Mijn adem kegelt zich tot witte dampen Hoe heb ik deze ervaring veel te lang gemist Door mist en kou schitteren mijn…

Mist kent alle verhalen en omzwervingen van ieders ziel vannacht keek ik in haar als onder het water met beide ogen open, kinderlijk verwonderd door onbekende vormen geuren en één roep, gezang kon net zo goed een vogel maar ook een lied van sirene zijn er was een zachte, verleidelijke dwang om die te volgen tot het uiterste…

Het mistte, één dag kou Het mistte, één en al dauw Ik miste één dag jou…

De mist, al-nauwer, dan bleek, dan grauwer klemt om ons dicht.…

soms de woorden die ik zou willen vangen als we met meerderen samen zijn klanken een enkel woord waar is de zin nu gebleven ik grijp hier en daar plak het aan elkaar voeg er wat bij en er ontstaat iets wat er op lijkt de woorden ze blijven stromen ik zie ze vóór me verdwijnen naar een plaats waar ik nog niet ben en zo raak ik in de mist…

zoals je maar eens in een leven bemint intens en naïef mijn horizon kim en einder verte van mijn dagen na zachte schade hoeden zich alle verdere dagen voor de schuwe schaduw van verdriet…

Deze dag is als een moede man die in een straat grijs en stil, zijn droefheid niet verkroppen kan maar toch niet huilen wil. Over natte wegen zweeft een waas van onverschilligheid, het is net of alles wat er leeft opzo'n grauwe dag in stilte lijdt. Daar...even laat de zon zich zien door een miezerig mistgordijn en de hoop,dat er toch misschien…

De adempluimen van ‘t grazend vee versmelten dampend met de mist zodra de koppen neergaan naar ‘t gras. Nog even en de zon neemt alles mee het schimmig beeld, vlammend gewist voor een schilderij van koeien aan een plas.…

wat klein van stuk Maar sterk en vrolijk, en hij rook ook lekker Hij had een bruine pet, een zwarte jekker En ogen die verlangden naar geluk Zo wandelden ze samen, hij en zij Hun entourage was de stille hei Zo liepen zij, het ideale paar Op 23 meter langs elkaar Een liefde door het noodlot uitgewist Een meisje en een jongen in de mist…

Wanneer de ochtendmist niet prijsgeeft al wat is en ik in mijn auto door de versmalde wereld rijd dan weet ik: het is weer herfst…

Novembermist domineert Het dorp waar ik woon Vrijwel niets herkenbaars Meer te zien, alleen waarneembaar Vage schaduwen in de Koude natte najaarslucht Opgelost in een brij Van bitt're tranen Van het huilende mensenkind Dat mijn oog verblindt…

geluid verdrinkt in de verte dichtbij mist benevelt het zicht het leven verdicht het is hier en nu kijk ...…

De zon wordt onverbeeldbaar schoon Boven de mist die houdt omhangen Der wereld windestille woon In dit vertederd dagenlang verlangen. Weer blankt de boskamp, een besloten zaal, Een witte kamer die de bruid verwacht, In smetteloze glanzeloze praal Op uit de zwarte nacht.…

Maar hoed vaak, met wie en hoe dan ook: een stoombootje in de mist erna.…

de dood heeft huisgehouden heeft dichters naar huis gehaald kinderen hun moeders ontnomen onverzien op de loer gelegen totdat het juiste moment daar was, om toe te slaan vele harten laat hij gebroken achter, 't gemis te groot tot zij langzaam op zal gaan…

Weg met dat pausentuig! Jezus van Nazareth Droeg ook geen mijter. (De man was wel gek!) En op zo’n sjofele Inauguratiemis Is aan consumpties Een nijpend gebrek.…

immens oogt zie je zijn stervend spiegelbeeld dat aan de liefde heeft gezoogd en met splinters heeft gedeeld het glas is nader dan de mist als gedachten denken door de eeuwigheid heen steeds meer zal zijn ziel wenken en daarna, veel later rusten zonder geween…

één van vijf met één van vier stemmen spanning giert door je lijf geheim koord laat zich niet temmen het grote septiem akkoord niet overmatig en de regen tikken door ongestoord het zangkoor bezingt het leven de deuren tussen twee tonen laat kaarsen branden zelfs nog bij bevroren lonen en hoe moet het dan nog maar medereiziger blijf…

Wind hoor je blazen, regen hoor je vallen, Zon prikt door de gordijnen Onweer komt met knallen Maar mist, die stiekeme mist Omsingelt je huis zonder geruis Hult stad en straat In satijnen gewaad Ontneemt het zicht, dimt het licht Ontlokt de roep “alles zit dicht” Verrast bij het opstaan Nooit met naar bed gaan De dokwerker raakt niet verstoord…

mist was er vandaag hier in mijn straat een straat verder was de mist alweer weg wilde terugfietsen om nog even de mist in mijn straat te zien een soort terugzien had echter haast moest op tijd zijn en ben doorgegaan naar de pont maar op het water was die mist er weer opnieuw hoewel anders…

in de mist van de tijd vervagen niet alleen akkoorden die toebehoorden aan hen die ze geschreven hadden zelfs tonen krulden anders in de spiegel van de zee…

Te laat (’t bleek toch wat weinig zicht) en ‘t leven geeft hem zo maar zijn congé. Die opdracht kwam toch rond, zoals gepland: Hij had een heel bekwame assistent.…

Een druppel vallend van een tak Een bizarre wereld, maar je voelt je op je gemak Hier tussen nevelgordijnen Je vindt er rust en voelt het fijne Flarden nevels trekken aan je voorbij Een zichtas vertolkt wat averij Stille grauwheid in de lanen Slechts hertenprenten die uit de bosrand kwamen De mist dwarrelt langs de boomkronen Daar waar…

Ze kreeg een bouwdoos, zette vier palen in een gatenplaat, schoof langs de gleuven voor- en achtergevels op hun plaats schuren geurden naar ingedikte tractorolie oogstverhalen, schoffels hingen schuin tegen de zomerwind, deurklinken gingen in verzet planken opgebroken, opengezette hokken, ze wiste de witte plekken op behang, zwakte het…

En dan is er mist je ziet nog net een hand voor ogen Mist kent geen mededogen het komt plots je mist zicht Duur komt het je te staan als 'witte wieven' je de weg versperren Geen enkel gedicht mantra noch wachtwoord doet hen wijken ze blijven-hologig-naar je kijken Gesluierd, gehuld in witte gewaden ze wenken, reiken naar…