Netgedichten

netgedicht (nr. 13.884):

Mist

Mist sliert massaal over de velden
En krult mijn haren jarenver terug
Dampen verdichten zich tot druppels
Door winterse kou op mijn gezicht

Ik fiets een razend snel rondje witte aarde
De snelheid doet mijn spieren spannen
Mijn adem kegelt zich tot witte dampen
Hoe heb ik deze ervaring veel te lang gemist

Door mist en kou schitteren mijn ogen
Mijn hoofd verijst en vriest de plooien glad
En hersens kronkelen versuft in beperkte kring
Gedachten worden ijzig en ideeën gloeien

Mijzelf wegdenkend geniet ik van deze aanblik
De superkleine wereld zwevend om me heen
Hoe kan ik intens met forse teugen zwelgen
In dit zo gevoelvol herkenbaar neerlands weer

Ik miste het zonder het geheel te beseffen
Sluimerend bouwden de beelden zich op
Totdat dit ultieme geheel zich weer vertoonde
En ik besefte dit maandenlang gemist geluk

Duurt slechts tot de vorst het heeft verdreven