Alle inzendingen over Het laatste maal

Zijn moeder dekte hem nog toe en streek nog een laatste maal de strepen in het overhemd van zijn pa.…

wordt dit de laatste dag dat ik de mooiste stralen voor de laatste malen nog aanschouwen mag…

een laatste maal tijd kent geen grens vis voor iedereen manna, hemels voedsel Zweeds wittebrood geschiedenis, Die Wende water, wijn voor de verandering…

Wanneer ik sterf bij het plukken van jouw naam Wanneer ik sterf als ik jouw adem haal zetten de tranen mijn hart in bloei en bloed ik voor een laatste maal gedreven……

Nu is van Kalifornisch goud de tijd; De sterrevende zon vergaart Haar krachten voor een verre vaart, De laatste van die dag ter aardewaart. Daar heeft de zon een laatste maal Haar stervensweeë gouden praal Verzameld in een glazen tremportaal.…

in rode schijn gevangen door de lage zon tonen bladeren hun afscheidsgloed doen zich een laatste maal tegoed aan licht en warmte in dit teer moment kort voor de val geeft herfst zijn stervensgroet…

grauw, grijs klaar voor de start naar een zonnig paradijs een laatste maal foerageren de reis wordt zwaar jong en oud spreiden hun veren mooie taferelen met heftige geluiden wie gaat er bevelen op naar het zuiden…

De omroep deed dat voor de laatste maal. Dus zap massaal bij Wilders, elke keer, dan krijgt hij van het nieuws geen aandacht meer.…

Geschilderde onmacht Vertelt het verhaal Van de dingen Die niet mochten zijn Verscheurde herinneringen Dwarrelen om ons heen Gevangen in de ochtendzon Schitteren zij nog een laatste maal Al snel rest niets Dan duisternis en ben ik De vraag op alle antwoorden Voorgoed verloren…

Waar de gierzwaluw zijn nest overschouwt zich een laatste maal te rusten begeeft wacht hem morgen de eindeloosheid in zijn vlucht naar het zuiden waar de zon hem roept maar éénmaal nog zal hij zwevend in zijn glijdende vlucht mij zacht bekoren als laatste groet om mij te beloven wees maar gerust ik kom terug…

nu de nakende morgen haast voelbaar wordt tussen deze lakens wikkel ik mij nog een laatste maal in de doolhof van jouw handen waar ik mezelf kruimel tussen hart en levenslijn er teder knoopjes leg opdat jij me sneller terug zou vinden en ik wacht -nu al…

het is zo zwaar dat ik het niet over de drempel van mijn lippen krijg "afscheid" weerklinkt in een uithoek van mijn daverend hoofd en beukt zich tegen de moed die het recht houdt mijn tranen kauwen op de grond onder mijn wankele voeten, om dan een braakbal van niets uit te spuwen ik val een laatste maal in haar armen en mijn geheugen…

Zij wandelt hautain door gesproken taal schrijdt bevallig langs zinverwanten knikt en passant hovaardig richting grijze muizen die massaal op zoek gaan haar gevederde vrienden vangen spontaan een lachje voor zij uit het zicht verdwijnt en helder groen licht voor de laatste maal verspringt…

maal ogen in een donker wuiven…

m'n oude vriend moest leunen op z'n stok ik ging vermoeid op mijn rollator zitten er klepperde een koor van kunstgebitten hoe wreed is toch de rondgang van de klok en toch ... en toch ... we voelden ons kiplekker we zagen voor de laatste maal Mick Jagger nog één keer naar de Stones ...…

het kiezen kan erg zijn het moeten kiezen is zeker erg meestal niet zo fijn soms gewoon niet te doen haar wereld viel in duigen na het gebeuren van toen nooit zullen die boom en ik nog naar elkaar gaan wuiven niemand had nog erg niemand die wist dat ik voor mijn kind de laatste maal moest kiezen haar eikenhouten kist…

Als de nijdige noordwester in juni blaast Het prille blad ritselt en ruist De kragen te hoog Het water koud spat Dan lijkt de zomer mijlenver uit ’t oog Verder dan de dode winter Nog niet ter aarde besteld Maar z’n ak'lige ademtocht Nog één laatste maal uitstort.…

De kokospalmen buigen nu de starre wind het grijnzend hoofd opsteekt en laatste scherven zon vergruisd. In zilverdraden stortbui leegt een wolkgeworden spin het gruwelstaltig lijf. Het okeren kind zenkt het verstrikte gelaat een laatste maal naar de schokkend rivier.…

Mag ik je ten grave dragen mijn lief daar jij eeuwigheid verkoos boven aards bestaan Mag ik je ten grave dragen mijn lief gebukt onder druk boog je net zo lang totdat je knakte Mag ik kussen,'n laatste maal en je dan ten grave dragen mijn lieve lief…

Voor de laatste maal, achterom kijkend. De zon zien wegzakken, een gezicht zo onbegrijpend. Niet wetend, wat de toekomst brengen zal. Je tranen, maken een waterval. Verloren, het zicht voor eeuwig verduisterd. Enkel nog gehoor, maar niet een die luistert. wachtend, op betere tijden. Om je van de ketens, te bevrijden!…

in koelen bloede heet zij welkom ijzig kalm een warm onthaal hij komt thuis en moet vertrekken de eerste keer zijn laatste maal in stil vermoeden schreeuwt zij namen scherpe woorden stompend hard zijn hoofd vol gruis haar hart vol stenen wat trouw begon bleek valse start…

schrijnend klinkt het klagen jammert echo's in het dal treurnis blijft het vragen druppelt tranen neer en zal na eindeloos weerkaatst te zijn nog galmen voor een laatste maal een beetje talmen nog zingen nog eenmaal gehoor doordringen en tot slot weg sterven in wezen verdoofd door onwil om te luisteren naar het leed dat het verwoordt…

Voor de laatste maal, achterom kijkend. De zon zien wegzakken, een gezicht zo onbegrijpend. Niet wetend, wat de toekomst brengen zal. Je tranen, maken een waterval. Verloren, het zicht voor eeuwig verduisterd. Enkel nog gehoor, maar niet een die luistert. Wachtend, op betere tijden. Om je van de ketens, te bevrijden!…

maal van treurigheid.…

vliegtuig in, vaarwel gezegd voor de laatste maal...…

Op die avond keek ik, zag ik helder mijn dwaallicht ben jij, mijn allerliefste lief deze blauwe ruimte is onze onbekende wereld traag voelen onze handen aarzelend leren wij kennen schemergedachten fluisteren over vertrouwen wij worden vreugde nog een keer, deze laatste maal strooien we liefde rond in deze na-zomertuin mijn dwaallicht…

doorheen het heelal schal ik mijn affectie hoe groot mijn omarming allesomvattend een inborst waarin alles schuilt op zoek naar jou die mij niet hoort op tast naar jou die mij niet voelt moe en teleurgesteld bieden de Pleiaden, bekend met leed, een rustplaats aan Arachne de opdracht een laatste maal te weven onzichtbaarheid te bieden…

onder de tomeloze liefde tijdens het langzaam wijken bespeuren ze ongewild de angst voor een laatste maal de daad hoe zuiver toch volbracht het vlieden van hun minnekracht bij het verschijnen van de dag samen met hun gedeelde dromen zomaar weggevlerkt op vleugels die zich niet lieten vermoeden toch nog voor een stuk omwenteling van hun…

maal, aarde en stof stof en aarde ik zag een boot voorbij…

maal…