Alle inzendingen over Het stille dal

in wij dalen de dalen uit in diepere dalen dalen wij dan.…

's Heren gouden kroon buigt zich vol stralen over een wijde, donkerblauwe luchtzee, die vloeiend voortwelft, met stille wind mee, strijkt langs blije heuvels, bloeiende dalen. Glanzende Hemelse druppels dalen zacht neer in het dichte gras, vervolgen gedwee hun weg naar land en gaard bij boerenstee, geven vruchtbaarheid in alle talen.…

In berusting van verlies voelt het liefhebben als groeien in verdriet waar men de hoogste toppen van het leven wil bestijgen het dal van tranen ziet waar kluchten witte meeuwen in schier onbewolkte luchten blauw woorden van oeverloze liefde schreeuwen verder laten dragen hemelhoog in dagen van stille berusting zullen woorden zwijgen…

Op de bergweg hupt de volle maan met me mee -- dal na dal na dal.…

Laat nog een beetje van jou over in mijn beleving der ziel. Laat nog een beetje van jouw liefde heersen over de haat en wrok jegens mij. Laat dan, ons in onze diepste kwaadste uren nader komen. Laat het hart achter en ook de boze geest, maar ja laat dan een beetje van de wereld over... over voor ons, wij twee, uiteen en toch dicht in elkaars…

Geef me, alsjeblieft, nieuwe warme armen om mij heen. Armen die míj willen vasthouden... en geen ander! Jouw voorganger had zijn armen gebroken: want hij hield teveel van mij dan hij aankon. Bovendien was de zon uit zijn verleden! Nee, laat me vallen om me heen: jouw armen, ter bescherming tegen kou en wind... waarin het kind eindelijk thuiskomen…

Slootwaterhemel, maanverlichte weg, bomen – stil oud geworden.…

In jou heb ik mij verloren, mijn hart met alle toebehoren. In jou zie ik de toekomst gloren, die zich door storm, regen en wind niet laat storen. Met jou wil ik tussen de sterren zweven, over sneeuw witte stranden gaan. Met jou wil ik opnieuw weer leven, op de hoogste bergtoppen staan. Ik wil met jou huilen, ik wil met jou lachen.…

'k Ben droef, en 'k hoor haar stille voeten gaan, en haar zacht neuren, in de tuin, beneden.…

Kom dwalen over de bloemenwei - de roze sluimert, de sterre lacht, in stille dromen wasemt de hei. O kom met mij in de lentenacht! Het leeft, en het hijgt en het mint daar al! De loveren lispelen, het windje smacht, en donkere wegelen lokken door 't dal. O kom met mij in de lentenacht!…

Mijn lentes zijn gevuld met zang van merel,lijster .....vink en mees Het zijn kille winters die ik vrees hun stille afwezigheid in tuinen,langs bermen Het zijn m'n oren die ik wijd open zet zo ook mijn hart bij klanken van voorjaar Hoeveel herfsten.... dalen vogels neer om zich te voeden aan het rood van bessen?…

'k Ben droef, en 'k hoor haar stille voeten gaan, en haar zacht neuren, in de tuin, beneden.…

Van Dale viert en Nederland verkoos - zo werd jongstleden dinsdag openbaar - tot mooiste woord in 150 jaar een kei van ver: het woordje ‘bolleboos’. Hoe is het mogelijk dat dit woord won, terwijl men ook op ‘dichter’ stemmen kon?…

Eenzaam de terugweg moeizaam de obstakels steeds na iedere bocht volgt weer een nieuwe te veel afgedaald in jezelf te veel afgedwaald van je ik toch het doel nog steeds voor ogen je wilt hier uit nooit meer die heenweg naar beneden…

Lelietje-van-dalen heel speciaal, spreken met geur en kleur hun eigen taal. Een taal uit de natuur geboren, iets wat je alleen met je hart kunt horen. Lelietje-van-dalen geplukt in gedachten, in staat om alle pijn te verzachten. Hun geur bedwelmt mijn gevoel, als water zo zacht en zo koel.…

Aandachtig luister ik, naar een stille stem, een verzameling van geluiden. Afwijzend blijf ik staren, onverschillig in een dal. Roerloos sta ik hier te wachten, daar beneden zonder golfslag, in een met sfeer verlichte hal. Teneergeslagen ga ik zitten, op een met lood versierde stoel.…

Dit is een daverend stille wereld, die er altijd is, die ik niet ken. Onhoorbaar stijg ik weer naar boven. Stille kraakjes hoor ik in de trap. Zijn wij mensen vreemdelingen, in onze eigen vreemde wereld? In ons eigen huis? Wie slaapt? Wie waakt? Wie weet?…

'k Ben gezeten voor mijn raam bij het sneeuwe-stille dalen, 'k zie, hoe kinderhanden halen schuim van witte vacht bijeen, om te bouwen met vertrouwen hun kastelen met kantelen en portalen, 'k zie in 't zilverbleke licht, hoe het bouwen wordt verricht.…

van hoge bomen, Het bewaren van witte wolken in je dromen Fluisteren met de sterren in de armen van de wind, Gedragen worden door het stille lied van een engelenkind…

het filmpje is gebroken de werkelijkheid staat stil met beelden uit geschiedenis maar heden is alleen maar wit er wordt bewogen zonder registratie gesproken in het stille woord er lijkt leven maar de ziel is men vergeten de tijd is zonder inhoud zijn slag en spirit kwijt hoogtes zijn niet uitgelicht omdat schaduw in de dalen…

Stille steen, geen treden voert naar grond, geen weg schept ons wegen naar een overleden zon, wat scheen in wolken wat eerst scherven zijn, het mozaïek betreden van bergkristal, een steile trap voert naar het groene dal, bedekt mystiek waar het om vraagt, springt naar sterren in het heelal, met duizenden zichtbaar maar in verval…

Goudgebloemd is het stille sterven In weidse dalen lommerzacht De oude man ziet om in afscheid Overdenkt wat hem tot hier heeft gebracht Lang geleden jong in krachten Had hij in fantasie nog zo gevreesd Hoe het leven te verlaten Als oud worden hem gegund was geweest Nu bij het moment van opzien Zag hij dat de angst hem was geweken…

En weer is daar een stille tocht De afschuw golft door het land Wat is er hier toch aan de hand Worden er wel oplossingen gezocht ? Zijn er geen stille tochten genoeg geweest Wordt het niet eens tijd om de handen ineen te slaan Of blijven we stilzwijgend leven met deze waan Treden we nu eens op tegen zo een beest ?…

Hoeveel tochten, zijn er nodig? Vraag het mij en ik zeg, geenéén! Ze zijn totáál overbodig, behalve voor de lopers alleen! Zij putten moed, zélfs uit de steeds kórter wordende stoet!…

Ik draag de eenzaamheid naar een bos, vochtige bladeren in mijn hand, geurend naar een verloren land. Langzaam praat ik tegen zwijgzame bomen, ik vertel hen een eeuwenoud verhaal. Heel bewust haal ik adem en voel in het ruwhout van mijn lichaam oude tranen, van schors ontdaan…

de stille nacht omgort mijn mantel van eenzaamheid en pijn van afgesneden zijn de stille nacht neemt op mijn tranen en kleine Beer kijkt teder op mijn huilen neer de stille nacht luistert geduldig de nieuwe Maan is zelfs zichtbaar aangedaan de stille nacht kalmeert mijn twijfel en grote Beer maant mij probeer het mog een keer…

Een stille vlakte die al velen liet sterven Door gezichtsbedrog…

daar waar het water verstilt in de bodem van mijn gedachten, waar mijn tranen nooit de oevers bereiken daar vind ik jou in de stroming van de tijd... daar waar jouw traan mijn land bespoelt over de akkers van mijn karakter, waar de stilte nooit uit ogen verdwijnt daar vind ik jou in de onderstroom van mijn verleden… in brede rivieren…

ach, mijn lieve, blonde, wonderschone vlinder, op broze vleugels van papier, dwarrel je in onschuld door mijn gedachten en verwart mijn hart en zinnen ik voel me oud en jong tegelijk, terwijl ik in het trillen van je sterke vleugels voel, hoe je hevig vlinderend van kelk naar kelk, je tere onschuld toont, je naakte onschuld jouw naakte onschuld…

Als was U was in hun handen en gekerfd hout eeuwen oud sprokkelden keien aarzelend blauw waar tongen smolten en duistere kelen beklemming zonder ontzag kreten gingen grenzen gebukt onder langzaamaan verlaten ik hoorde aan maar sprak Uw taal niet ik luisterde maar kon U niet verstaan genageld liet ik Uw hand voorbijgaan opstaan…