Alle inzendingen over Hui Wang

Maar vaker nog verblindend zacht, Als een wimper op mijn wang. Zo waardeer ik mijn verwardheid, In het haast vervreemde gevoel. Van zachtheid in retour.…

seconden die u van mij scheiden, de woorden nog onuitgesproken en bewaard als opgelegde wijn van een goed jaar Ik ruik de geuren van de kazen Beklopt door u, beluisterd, omgedraaid Voel de zachtheid van uw strelen uw harde werkhanden tegen mijn onbeschermde huid van papier Nog even dan proef ik de karnemelk van uw lippen de appels van uw wangen…

Een traan stroomt over haar wangen, haar blik vol verlangen, kust ze hem voor de laatste keer. En vraagt zich af: wanneer zie ik hem weer. Haar schouders ineen gedoken, zo loopt ze naar huis. Van alles is ze verstoken, eenzaamheid wacht haar thuis. In de verte nog dendert de trein, en de klok tikt maar door.…

Ik vraag je naam Je bent zo bang Je kijkt me aan Je zwijgt al zo lang Je gezicht is van hout Ik voel je beven Je wangen zijn uitgehouwd Je bent het wenen Je lijf is zo moe Je wacht op het gillen Ik kom naar je toe Je lippen gaan trillen Je handen zijn koud Je laat een traan Je ogen zo oud Ik raak je aan Je noemt je naam Uitgeblust…

mijn moeder van weleer, op de trappen, zong een vermaledijde melodie bleek de blos van mijn wangen blaren in mijn longen. alles déjà vu reutel ik de resterende dagen. heb alles behalve dit ene.…

de rimpels langszij mijn ogen plooien zich bij iedere lach zij vormen als vanzelf warme zonnestralen die mijn blik begeleiden naar de vraag die ik in je verlegen ogen zag geen weg is zo kort naar jou, naar binnen alleen een doods gevoel zou zich bezinnen en afvragen wat ik bedoel mijn beider wangen door lengende lippen gebold tonen…

Hij kwam en nam haar liefde Tot hij stilletjes weer verdween Zijn zalige geur was vervlogen Een donkere schaduw verscheen Zij wist dat hij eens zou gaan Een dikke traan over haar wang Ze kuste hem triest vaarwel Haar warme hart vreselijk bang Een gebroken ziel vol scheuren Haar gevoelens ambivalent…..…

Al ooit iemand ontmoet met ogen als waterdruppels zo zacht En met woorden die precies zeggen wat je op dat moment van hen verwacht Met een glimlach die je verbaast de hele dag lang Iemand met lieve kuiltjes verborgen in zijn wang Iemand die spreekt van werelden waar je zo graag op reis wil gaan Precies omdat je weet dat die enkel in zijn…

Alleen, in eenzaam verdriet glinsteren tranensporen over ingevallen wangen maar niemand die het ziet Zoekend, hoop, verwachting een verloren gewaand gevoel bestaat er nog vriendschap of blijft die stille verachting Smekend, wat nu te doen hoe ooit opnieuw beginnen in een huis, schreeuwend van herinnering, aan toen De radio speelt…

Blauw ziet mijn blik van verlangen, omdat ik alleen naar de lucht kan staren, met mijn handen als pilaren tegen mijn wangen voel ik de rijkdom van een duizend tsaren. Want zij begeeft zich weer in mijn buurt, ik straal al vanaf dat ik haar zag, het is of iedereen naar haar tuurt, misschien wel om de schoonheid van haar lach.…

Voor altijd Een traan biggelt langzaam over mijn wang Ben ik je dan toch niet helemaal kwijt? Ik weet het niet meer de verwarring is groot Je stem je woorden enkel een moment Ik wil je aankijken recht in je mooie ogen Zodat ik voel dat je er echt voor me bent!…

Verstild glijdt er een witte schaduw over jouw bleke wang. Samen met een engel draag ik je naar jouw uitverkoren land.…

Zonder reden zinloos Kreeg ik ineens een trap Ik liep alleen maar langs Op mijn wang een klap. Ik kon me niet verweren Zag alleen mijn bloed Door angst verlamd mijn beven Schopten jullie mij met de voet.. Laat me nu met rust Ik heb jullie niets gedaan Bloedend in mijn onschuld Zijn jullie zinloos té ver gegaan..…

Tranen glijden over wangen zo ziels alleen naar benee het hart is geraakt goed geraakt en wankelt voor even even uit het ritme vertraagd. De tijd is kostbaar zonder tellen, tikken of een uur het is er nooit genoeg maar soms dan heb je gewoonweg tijd teveel.…

Wanneer ik mij hul in poëzie vervaagt de beleving van tijd lichaam en ziel versmelten tot voorbij grenzen van de werkelijkheid ik beleef, intens gevoel dat ik zweef mijn hart klopt mijn lichaam uit op mijn wangen kleur, gehuld in geur voel ik mij opnieuw de bruid tonen van kleur in een spectrum van licht verzachten de lijnen in…

Je streelt mijn wang en wie weet, dat gebaar. Het wordt duizend keer gemaakt voor het bestaat. Hangt je jas aan de kapstok, iets van niets, maar morgen ontbreekt het misschien. Of schudt de dag uit je haar. Wat ik dan daarin zie, is het begin. Het huis ontstaat, de tafel neemt plaats, wij veroorzaken elkaar.…

Fonkelend als een diamant Een traan op weg naar beneden Met daarin het beeld van jou Langzaam uit m'n ziel gegleden Glinsterend vocht op mijn wang Een zee van opgehoopt verdriet Het gemis gevormd in elke druppel Vanaf het moment dat jij me verliet Mijn hart huilt en schreeuwt om jou Maar jij kunt mijn verdriet niet horen Ik verdrink langzaam…

Hij streelt mijn wangen, wat schuchter en vlug. Hij speelt met mijn muts, als een kind met zijn speeltje. Hij fluit in mijn oren, een lieflijk lied, dat ik wil horen. Moeizaam trekt hij aan mijn jas, hij zoekt in mijn zakken. Ik lach en laat mij meedrijven, met mijn rug tegen hem aan.…

in rode bieten, knoflook, peteh bonen lombok rawit of Madame Janet vanmorgen in de spiegel keek lachte om het gezicht van oude lappen met maquillage herstelde wat gisteren perfect glad en soepel was oude foto’s heb bekeken die melktanden waren pas wit die oogopslag zo open ik moet hebben gehuild de wangen waren nat de tortelduiven…

op mijn schoot draag ik jouw gedachten over thuisvoelen, dromen van eeuwige zachtheid en inmens verwachten als mijn hand jouw haren streelt langzaam en voorspelbaar zie ik je gaaf gezicht die met een lach mijn beweging deelt en je zwaarte even oplicht ik raak je wangen in een strelend gebaar voor even zijn ze ontspannen althans…

je ziet eruit als een picknick van Van Gogh blozende wangen in een gebruinde huid als aardbeien tussen twee boterhammen met talrijke tarwekorrels als sproeten vertrouwen was zonnig verschenen maar verried de winter al voor de herfst en nu, wijl de dagen nog steeds lengen had het niet donkerder kunnen zijn je ziet eruit als een picknick van…

plekken zonder glimlach op braakliggend land diepe nachten werden geblinddoekt en door waanzin ontwikkeld toen ik huilde om mijn huid en de dagen vervloekte van sterven ik had geen verweer of wereld meer slechts aarde als vingertoppen, afgesneden van leven en laatste golven licht tot jij kwam en zei: geloof me het is goed wangen…

Je wenkbrauw van goud is boog boven een oog als een groene zee koud je haar lokt in vuur en je wang van rode aarde uit de diepte het brood welt in huid en in melk en doopt op je tong en vertelt hoe je loopt voor de duur van mijn oog - dan eet ik van je, drink ik van je, dan adem ik je adem in en zink ik met de zee die me ziet verder weg…

Gisteren nog een kus op mijn wang, een snelle "ik hou van jou" Toch weet ik niet wat ik moet doen. Hoe kan ik jouw liefde beantwoorden? Je brengt mijn leven danig in de war. Ook ik heb gevoelens. En juist dat maakt mij zo bang. 24 lentes jong, te jong. Ik had je vader kunnen zijn...…

Oogjes toch zo verwachtings vol, handjes op mijn wangen, armpjes rond mijn hals, kusjes, knuffels. Vlugge voetjes, baby's hollen ons voorbij, ongemerkt, nog zo onwetend naar de volwassenheid.…

het ochtendschemer hou ik tegen als ‘k in jouw armen wakker word en mij jou heel dichtbij dan voel in ‘t vage donker zie je ogen glinsteren tot zich de huid lustvol verwarmt en warme gloed zich uitbreidt over ons jouw hand beroert heel zacht mijn wang terwijl je lippen hunkeren naar mijn mond en ik jouw adem smaak wij beiden ons verenen…

na ruizelen en suizelen op warme zomerdagen lijk je nu toch eindelijk te ontwaken toont nog met ingehouden adem je opgespaarde kracht pas als jij weer bolle wangen lacht waait de rode stormvlag dan zie ik mijn muze weer laveren op de vlagende wind in een vliegend flaneren waarbij haren hoog staarten en je jas openslaat om krachten…

ik kijk in de herinnering; je wijst en stilte blijft gezichten slaan die ik het eerst aanraak wanneer het donker wordt overdag en ik het zwijgen niet meer kan bedaren achter ramen en handen op ingehouden buiken zij die het gemis kennen vertellen over gedichten sluiten de nacht, zwart van kleur te groot op wangen, in ogen…

Vreemd Je lachte naar mij En begon toch Onbedaarlijk te schelden Ik moest weg Met de meest vreselijke ziekte Als dank kreeg je toch Mijn lach Een streling over je wang Een kus Dat past weliswaar niet bij mij Maar kwaad op jou Dat kan niet Je weet niet wat je zegt En Weet niet wat je doet Ik ben bij jou En dat voelt goed De dementie…

Vind je het dan gek als ik je zomaar vraag Hoi mijn lieve vriendje hoe was je dag vandaag Vind je het dan raar als ik je wang streel Vrolijk van je wordt met jou emoties deel Vind je het vreemd dat ik veel om je geef Je zorgen de mijne zijn steeds met je meeleef Vind je het bijzonder dat ik veel van je hou Nee het is er gewoon verwevenheid…