Alle inzendingen over Huis ter Duin

Daar is het blanke zonlicht overal en vult de dag zijn beker tot de rand. Hij spiedt de kleuren, die in 't fijn kristal spelen, als in een kelk van diamant. Lichtdruppen storten in een parelval ; hij ziet niet, hoe zijn achteloze hand de blanke lichtdauw spilt, een zilverval van zon op witgrijs zilvermos en zand. Stil ligt hij in de diepe duinendel…

het zout op je gezicht te proeven die bitterheid vervaagt de wind in je haar te voelen die wolken opjaagt naar de nacht als onze hoofden op een kussen rusten in de zon en zorgen veilig slapen vergeten we dat de morgen komt bewaren de geur van de zee als herinnering dat ik weer zing voor jou…

door zijn zee Bewegend naar dat ene Haar eeuwig dansende benen Ritmisch deinen duinen mee…

We stonden op het duin en overzagen zee, waar zeehonden op de platen huizen, de zon nog net niet onder en praatten over man en zoon, wij, beroepsgenoten, in 't zelfde schuitje hadden we gezeten waar we afscheid van hen hadden moeten nemen, hier op die top, aan d' ene kant de ondergaande zon, schuin boven ons de volle maan, we keken…

Wolkenloze schaduwen tussen duinen Alles is ver weg, als de branding Jij slaapt, rust in een duinkom Ik raak enkel huid en zand…

Ik ploeter niet meer door het rulle zand en de duinen zingen niet meer, zielloos beademen de golven het strand, diep in mij gaan hamers tekeer, stampen weer beelden in mijn hoofd van de drukke zonovergoten kust, waar ik je eeuwige trouw heb beloofd.…

Ik loop door de duinen Kronkel wegen door de duinen Grote gedeelte zandgrond wat stevig is geworden door de vele regen van de afgelopen tijd Het loopt fijn alsof ik op een zacht stevig tapijt loop Ik wentel me diep in de heerlijke energie van de natuur die loslaat met al zijn kleuren en pracht Een…

de wind maakte zich los uit de zee langs de kust waar ze een schaduw was een duin in een jas wind die spotte haar aanraakte tumult maakte vleugels de regen sloeg over het huis eerder dan over haar op het dak en tegen de ramen weerlicht en de eerste donderslag het huis zou het verhaal niet afstaan niet opensplijten ze liep weg in…

zoals korrels van zand worden geschud maar steeds duin blijven of woestijn of wat aanspoelt strand, druppels: regen of nevel of net nog wolk of waterval, stenen: berg of pad of huis en hoe kinderen graaien met open handen als scheppende kracht graag alles dooreenschudden en dat ze nog ontdekken zullen: er is alleen de wind…

Liefst op de toppen van de duinen. Opnieuw beklim ik dat zanderige pad, de zon is vuurrood aan het dalen. Vanaf de top van hoge duinen kan ik, mijn leeftijd zien en achterhalen. Mijn angsten en mijn wanen. De ware liefdes in mijn leven. Het huis waarin ik gelukkig was. En, gelukkig maar, steeds nog ben.…

uitzicht op een huis daar bleef ze staan een serre met een brede houten trap een breed lang huis in de ochtendwind die uit zee kwam in het herfstlicht ------------------------------------------ uit: 'De liefde verwildert niet', 1990.…

Het Spaanse riet met hoge pluimen staat roerloos langs de waterkant en aan de monding blinkt het ruime: een zee die op de duinen strandt.…

Een dag is weer gekomen, de blik en de zee zijn weid, ik klim naar huis om verder te dromen, neem afscheid van het korzelig zand, het duin beknopt en de bijeen – geschreven schapen worden rozig vanuit het oosten, een roze meeuw die mij overstijgt, zwijgt wat in het slapen wordt verzwegen, de morgen haalt z’n netten op waarvan de mazen…

Ik meende aan 't strand te zijn geboren, Mijn huis te hebben in het duin. Dat alles is al lang verloren, Nu voer ik meeuwen in mijn tuin.…

Ik fiets door de duinen langs de plek waar Kelten zwierven in de ochtendnevel aan het Noordzeestrand Ik fiets door de duinen langs de plek waar Bataven vis vingen in een moeras aan het Noordzeestrand Ik fiets door de duinen langs de plek waar Geuzen hun roes uitsliepen na ‘t plunderen aan het Noordzeestrand Ik fiets door de duinen…

meer dan vijftig jaar nu geleden dat wij naast elkaar op onze knieën aldoor rozenhoedjes hebben gebeden mijn vader stond op de Slapersdijk in de wacht met kijk op Ter Heijde achter de duinen Ary Storm stoere heyenaar ging later weer rijden altijd veilingvers zijn groentenwaar met naar men zei voor de reclame in helrood gerijmd…

heuvels om of de duinen herlees mijn angsten in deze intieme getuigenis maar geef me geen naam er is geen scheiding wanneer ik schuld krom tot tranen…

op weg van het meer naar de duinen verdwaal ik in haar huis ze heeft haar lichaam gesluierd en ik kniel doe mijn ogen dicht en wacht op de blauwe maan in het donker van mijn ogen licht ze even op een vuurvliegje een vallende ster of dans je dan te hoog door daken door muren en ramen valt de blauwe maan over schelpen en stenen…

we koesterden een handvol duinen in een wandeling van lijf tot lijf ik zag de zee als branding in je ogen je golfde en sloeg over mij we zijn naar strand gegaan en doken in de liefde het zand plakte ons aan we vrijden tot de maan met eb de vloed kwam sussen kusten tot zijn ondergaan we zijn naar huis gelopen bepareld met wat dauw…

Vlieg witte vogel over mijn huis laat je vleugelslag horen zwenk op de wind bij helder ochtendgloren. Of draai vanaf strand en duinen over branding van de zee neem boven het ruisen mijn verlangen over de horizon mee.…

je verbergt me in jouw gedicht je maakt er duinen, het water helder en een schip vaart heen en weer hoge halmen dragen de zon vrij om het licht te begrijpen en voor dagen die nog geen zomer zijn bouw je een huis, een raam met verziende ogen voor als je weg bent vogels en bomen en zodra de lucht geklaard is schrijf je dagreizen,…

Ik meende aan 't strand te zijn geboren, Mijn huis te hebben in het duin. Dat alles is al lang verloren, Nu voer ik meeuwen in mijn tuin. -------------------------------------------------------------------------- uit de Verzamelde Gedichten van Clara Eggink (1906 - 1991)…

witte tenen malle vleermuis als zandberg verdwijn je in het blonde duin.…

de dood komt in een rookwolk stiekem binnen hij verft de longen langzaam schoorsteenzwart dan richt hij al zijn pijlen op het hart en gaat z’n sloperswerk pas echt beginnen de roker zit nu bij de pakjes neer zijn geest is zwak en ook zijn lijf blijkt teer…

Zo dichtbij voel je de doden en hoewel ze weg zijn verstopt achter een bocht aan de andere kant van het hoofd ze zijn er nog Je hebt op je eentje tweehonderd miljoen maal geademd genoeg lucht verzameld om een zeilschip vijfmaal om de wereld te blazen zo dichtbij voel je zijn adem nu leeggerookte longen en hoewel hij weg is lopend door…

Fijne kunstwerken zijn in de werkhal te zien. Die spinnenwebben!…

haar zachte hart blijkt nog steeds, -te teer-…

Voor mijn vader Zo dichtbij voel je de doden en hoewel ze weg zijn verstopt achter een bocht aan de andere kant van het hoofd ze zijn er nog Je hebt op je eentje tweehonderd miljoen maal geademd genoeg lucht verzameld om een zeilschip vijfmaal om de wereld te blazen Zo dichtbij voel je zijn adem nu leeggerookte longen en hoewel hij…

Onderin een zilverkleurige emmer lagen twee schitterend gekleurde bloemblaadjes in een mengkleur van rood en oranje te verwelken als uitgevlogen vlindervleugels.…

De klok klinkt door de duinen de vlam die eeuwig brandt voetstappen op de paden een bloem in een hand... De vlag wappert in de duinen als teken van die strijd gefluister, dan de stilte even terug in de tijd... De klok klinkt door de duinen brengt ons in gedachten geeft het gevoel van dankbaarheid en vrede, in twee minuten wachten...…