Alle inzendingen over Idyllen

taal van ons Nederland Oorlog doet vluchten uit zeer vele landen doden ook veroorzaakt door honger en dorst Echt alle leed van de wereld kunnen wij niet op ons nemen Wel het lot van een tal van deze verschoppelingen outcast die onz' wereld zonder perfectie verrijkt iets in mij zegt, dat lusthof hier groeit of idealiseer 'k de idylle…

Zo ontwaakte het kind in de morgen als een jonge vogel, ver boven de zwaartekracht van indrukken die zijn kleine gestalte omgroeiden. Met geestkrachtige slagen hervond hij het ooit bezongen geluk: in een eenzelvige stilte boven zeven continenten het wonderlijk scheppend geweld van rust. Vastberaden liep de man een nieuwe oase in, zijn…

hier is de sleutel van mijn hemel het stukje Eden in mijn achtertuin waar vogels vrolijk flierefluiten tot schemering hun snavels dicht daar klimmen maagden in de palmen verschuilen juffertjes zich in ‘t groen zet de leeuwenbek zo’n grote mond op dat bange rozen rimpelen in de wind maar als het botert tussen de bloemen smeert de klaver…

't Klaproosrood doekje om 't blonde hoofd geknoopt, Voor 't huisje wit, door wingerd half verscholen, Weegt op de handpalm 't meisje purpren kolen, Lacht met den bruinen venter, eer zij koopt. Oranje wortels, druiven als violen Fluweelpaars, in blauwe dauw gedoopt, Roodwangige appels, welig opgehoopt En bronzen peren heeft hij aanbevolen…

„Ik ben de maan, ik ben de maan, het liefje van Pierrot, ik zie hem aan het venster staan, tot wenen klaar met zijn gietaar: Pierrot, Pierrot, mijn minnaar blo lid van de Firma Smart & Co..... ahi -- ahi — aho! ,,Pierrot, Pierrot, heb je verdriet? Neem je gietaar en speel een lied; ik sta te ver voor kus of zoen en, kan het met een lied…

(Piet Mondriaan) die tederheid is van alle tijden fragiel als de bloesem aan de appelboom... raak weergegeven op het doek alsof hij tederheid voor eeuwig wil behouden zelfs achter glas zijn de meisjes nog zó kwetsbaar dat ik als vanzelfsprekend een stapje terug doe…

Zo’n prent van een madonna met een kind dat zich, geborgen in haar lieve armen, nog eventjes al knuffelend kan warmen, laat niet zien waar de vader zich bevindt. ’k Zit liever hier bij jou, zo kirt de kleine, Jouw snor prikt zo veel minder dan de zijne.…

Al sedert twee millennia ligt aan de oever van de Waal een glooiende idylle heuvelrijk rond Heyendaal de benedenstad een baaierd waar de massa's binnenstromen grote golven van Sint Anna tot de kadeboulevard maar er heerst nu weinig gêne wild doen lijkt meer in de mode 'wandelaars' doen hun naam eer aan, laten het in tuinen lopen…

met daarachter een bankje even strekken die benen en inwendig bedank je dit moois te mogen genieten kleine, idylle, moeder natuur waarbij alles verbleekt totdat... au! die rot mug me steekt. ;-(…

met daarachter een bankje even strekken die benen en inwendig bedank je dit moois te mogen genieten kleine, idylle, moeder natuur waarbij alles verbleekt totdat... au! die rot mug me steekt.…

na al uw spam aangaande wonderpillen schrijft hier een blije, zeer tevreden klant eerst had mijn achterdocht de overhand maar nu ... ik zou beslist niets anders willen mijn lust is ongekend en niet te stillen u toverde een mug tot olifant al zucht mijn vrouw en kraakt het ledikant mijn liefdesleven is weer een idylle maar toch ... ik zit…

naar gefluister buren die hun gangetje gaan wanneer ik doof ben en niet luister zie ik jou ook niet meer staan Het leven is een hel geworden een droef en uitzichtloos bestaan sleur is als regels of verkeersborden die aangeven waar je mag staan en gaan Liever vlucht ik in mijn dromen waar alles gaat zoals het moet het leven daar is een idylle…

Een menselijke idylle door de ruimte omvangen. Vliegen naar iedere bestemming daar waar een mens nog gelukkig kan zijn. Nog niet geringd door wat wij monde nog altijd een vrije duif kan zijn.…

Langzaam gaan de omgevingsgeluiden verstillen ze doen me terug denken aan eeuwigdurende idyllen.…

Nog eens, toen je oud werd, zag je de Alpendalen Van 't leven jou met late idylle lokken; Je zag, hoe bergop lange schaduwen trokken Onder een mist van scheve zonnestralen; Nog hoorde je over lichte hoogten dwalen 'T elegisch tink'len van verspreide klokken Nog zag je, wit door zwarte dennen, brokken Van 't sneeuwveld, nu niet meer bereikbaar…

En toen 'k - mijn laatste wijding - sloeg te pletter 'T half zelfbedrog, de half tragische idylle, Gaf ik je als troost de stemming van King Lear. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - Sonnet XVIII in de cyclus 'In de Hoogte'…

de ochtend spande had rode tuikabels om het blauw van de hemel te dragen liet wolkjes hun wit als schapen door ze te laten grazen de idylle van een vreedzame aarde klokt enkel vroeg op de dag daarna verpest haast en stress stilte en rust en stroomt verkeer weer van groen naar rood ik schouwde als bezoeker de stad zag in wakker…

Meisjes op de Parade met kristallen zomerknieen, ontdaan van wild geworden ellebogen. Hun vuur is enigszins geblust nu ze de tegenhangers zijn geworden van wat men hier noemt: "eeuwige liefde in goedkope herdruk". Hun jonge vriendjes knikken blikken blozen, hun halzen met nog verse littekens van de strop. De eerste voorzichtige zoenen spatten…

Deze idylle vecht; een fel gevecht met al die uitbuiting die moeder aarde zo uitdooft, met machtswellust, doofpot en hebzucht die vaalgeel en koude brengen tussen de mensen, maar sneeuwkristallen doen smelten en hen terugjagen naar pover poolgebied of hooggebergtes waar slechts de Meesters wonen.…

Zachtjes onze eeuwig trouw beloven tussen alle tedere liefdeskussen door Schenen mij vlot ‘t verstand te roven wetende aan wie ik slechts toebehoor Zwoele warmte hing als een gordijn in ‘t ravenzwart duister rondom ons Romantisch gaf de maan zijn schijn op haar prachtige lichaam in ’t dons Onvergetelijk was de donkere nacht waar niets onze idylle…

Maar die idylle van toen is er niet meer, zegt mijn moeder voor de telefoon, er is nu een mierenhoopdrukte met vechtpartijen en bergen aan afval.…

- de roem reikt ver, tot Ispahan, en trok de rijkste Perzen aan bedwelmd door onderwerelddamp voorzei zij tegenstanders' ramp: offers voor Apollo's tempel, schenkingen in zuiver goud Delphi was destijds de navel van de oude Griekse wereld, later hadden de Etrusken aan de kusten hùn idylle, lezend in wel negen 'boeken' van papyrus…

Waar de heide te bloeien staat, -'k Wist geen woorden toen,- Bloeide er op mijn jong gelaat De éérste liefdezoen; Zachtjes over 't dorpekijn Zong wat avondwind: "Gauw zult ge vergeten zijn, Blond idylle-kind."…

Buiten poorten der idylle zamelde zich reeds het volk, uiteenlopend in rang en stand, jan en alleman waren de weergoden ter wille Een dokterszoon, een querulant een dominee aan hem verwant en niet veel later arriveert janhagel op de bicycletten Maar alras vermeit men zich bij kramen waar de kunstenaars de pottenbakkers en bekwame…