Alle inzendingen over Ik proef de aarde

Met gesloten ogen lig ik in je armen, al genietend voel ik je mijn hart verwarmen. Stiekem droom ik daarna nog vaak van dit moment, sinds de nacht dat ik ons gevoel heb gekend. Ineengestrengeld tellen wij de uren, hopend dat dit eeuwig moge duren. Deze aanraking doet ieder besef van tijd verdwijnen, en doet alle onzekerheid met de minuut verkleinen…

je zal nooit echt begrijpen wat me hart voelt voor jou, ik ben bang dat we uitelkaar groeien en ik alleen verder moet gaan zonder jou....…

Op de klok van de eeuwigheid bedeeld met een seconde tijd hebben we het onmogelijke gepresteerd, de aarde volkomen verkwanseld en versjteerd, zodat er niet veel meer van ons resteert dan een proef van weinig waarde, een schimmelige laag, die het verdient door een brute vlaag te worden weggevaagd naar een verre ster om na nogmaals proberen weer…

Vandaag is de “ dag van de aarde” ‘k wist niet eens dat ‘t bestond, onze globe met een fantastische waarde, waar menig mens het leven vond! Vandaag, de dag van de aarde besef ik me eens te meer, dat de mooie aarde- waarde niet meer is dan van weleer!…

Niet in slaap maar ook niet wakker Ik ben ergens tussenin In dit aardse vagevuur tussen de on en de zin Petrus mag ik binnen toon me de poort de juiste trap Vertel 't me simpel wijs me helder Zodat ik 't eindelijk snap Soms proef ik heel even Dus ik weet dat het er is Aub zeg het me wat kost het Een ticket…

ik nu nog kon tranen huilde ik met liefde mee geleefd, wild en onstuimig ik proef het zout, kind van de zee…

Ik maak me breed in het verkeer. Aan de kant VLERK! Ik moet aan het werk! Als grote man laat je zien wat je kan. Met m'n tanden in het stuur rijd ik naar het juiste uur. Opeens was ik in gedachten weer 8 jaar. Hoe ver heb ik het nu gebracht? En schaam mij diep.... Vroeger op mijn trekkertje kwam het niet zo nauw. En kreeg niemand een snauw…

Het knarsetandend wit Dat in mijn adem fluistert Mijn trouwe metgezel Als hartslag in de schemer Tegen een oranje aura Prik ik in het laken Groots en nietig tegelijk Weet ik mij verbonden Het zuivere koude water Valt hard naar beneden Ik lest mijn dorst Proef het zout van mijn huid Hier op dit hoogste punt Stroomt de aarde door mijn…

Misschien dat wij het wezen, als ook de aard der kusjes door dadelijke proeven wel min of meer ontdekten.' Ik greep haar in mijn armen en drukte mijne lippen op heur bevallig mondje. Nu kusten wij elkander op allerhande wijzen. Ik bleef schier onbeweeglijk op heure lipjes kleven.…

Het is wat in jou leeft wat jij de ruimte geeft veelal tijdgebonden onomwonden Alles op zijn tijd geheel voorbereid in dat levenspatroon leef jij gewoon Wat als je uit die vicieuze cirkel stapt op een dag zomaar uit een ander vaatje tapt Proef en ervaar eens wat je nu mist vertel me, heb je jezelf in wat bij jou past vergist?…

Lig ik, hoor ik mijn oor, Proef ik mijn lip, Het hart loopt over En het oor raakt niet vervuld. Ook ik ben bang voor de Tijd en het hart van de zee En de harde donder en het Slagen van plannen en het Bevriezen van handen en Het breken van benen en Het stoppen van de notie.…

Proef het leven! Het leven beproeven. Is nieuwgierig zijn. Is proberen. Is leren. Het leven op de proef stellen. Is experimenteren. Is uitdagen. Is durven. Het leven woordeloos proeven. Is voelen en ruiken. Is horen en zien. Is tasten. Is aandachtig zijn. Is liefde. Is leven.…

Vrede op aarde want Het is kerstmis Ik haat het Vrede op aarde Vreten met zijn allen Want het is kerstmis Vrede op aarde Het is kerstmis Overvolle winkels Ik zit in een dip Vrede op aarde, Overvolle tafels Ik heb er genoeg van Vrede op aarde Want HET IS KERSTMIS maar de vrede op aarde Is ver te zoeken Wanneer je in je eigen…

Mensen leven als egootjes, op een eenzaam bolletje, waarvan er meer zijn, dan zandkorrels, van een strand. Mensen denken onvoorstelbaar. Zo kunnen we gaan denken, dat we erg eenzaam zijn. Dieren denken dat niet, denkt een dichter. De dichter ligt nu in bed. Hij waant zich eenzaam. Alleen, vannacht. Onbegrepen. Hij denkt na. Hij schrijft…

oude kransen - de aarde is koud een onverdraaglijk woud - ik mijd verbeelding en verraad proef het bloed van mijn nietig zijn terwijl ik jou in dit vlakke land bemin de tijd verstrijkt er is geen ultimatum, slechts het einde mijn lief…

opdoemend uit naamloos water roep ik jou als een kind dat niet kan spreken langzaam vervaag ik een golfslag vindt mijn hand tilt mij over bergen in vormeloos wit begint de aarde opnieuw opnieuw valt de regen verwaait het zonlicht hoor ik jouw hart drink ik de beker opnieuw proef ik jouw liefde waarmee jij geen raad weet…

Jouw wang raakt vederlicht de mijne Ik ruik de aarde van je adem Proef het zout van je huid Ga onder in de zee van je ogen Ik begraaf mijn vingers in je zachte vormen Mijn lippen proeven bevend hun tegenpolen De zeven chacra's stromen, wijd open in kosmische extase, in zoete razernij Even is alle leed geleden De eenheid hersteld…

Het nachtduister ademt stille heimwee dansend rond jouw intieme gewoonte sterren zien kansen in jouw oeverloze kus nabij het zaaisel van dwaze dromen oefen je in lussen en plussen proef je de aard van het geluk en in de beweging van het proberen in taak van denkend verder leren blijf je een beginneling zonder ervaring maar wijs genoeg…

met mijn wenkbrauwen hang ik aan de stoeprand dit kikkerperspectief biedt nieuwe mogelijkheden de stroom van de goot gaat voorbij het riool in vervuiling van de straat verdwijnt als sneeuw ik vlieg hier in spiegelbeeld door lucht en wolken anaeroob als ik ben een bevrijdende vlucht thuis in het slijk der aarde proef ik de bitterheid…

Ik proef je in mijn tranen en alles smaakt minder zonder jou. Zout van mijn leven.…

Ik de volgende 60 jaar van mijn leven proef.…

De laatste dagen is het om te stikken, Je kan alleen maar liggen, half ontkleed, En tegen hijgen, puffen en gezweet, Helpt weinig anders dan aan ijs te likken. Dus heb ik maar een doosje koud gezet, En keer op keer lanceer ik een raket.…

je stilte schreeuwt paniek in een totaal verlatenzijn toch ben ik bij je maar mijn woorden zijn zo klein ik vlucht over de route de wegen lijken eindeloos maar altijd vind ik het hotel waar jij toen voor mij koos de kamers zijn nog identiek ik proef je in de bedden kijk naar een eenzaam schilderij weet je ogen en jouw lach te redden…

Proef je nu hoe mooi jij bent? Het ligt op mijn tong -- die jouw lippen kust.…

Ik proef de treurige geur bij een ter nagedachtenis ruik en proef herinnering van dát wat niet meer is.…

Als de speculaties kloppen… eens in een tienvoud van aardse cirkelgraden passeert ijzig de schaamte een lichaam waarmee wij niet tellen stelt de mens op de proef wij zullen droef ten onder gaan elkaar het gelijk bestrijdend overweldigt ons een koudste nacht die alle krachten om doet slaan in aller gebeden vredesnaam onttrek aan…

onze passie verzandt jij wilt nog bloeien als lente die blijft ik wil nog groeien in mijn aards paradijs toch blijf ik hunkeren naar je heerlijke lijf…

proef haar essentie van onbetaalbare waarde geniet samen van vrijheid?…

Voor alle mooie mensen op dees’ aard zijn ereplaatsen in het paradijs waar jij je aan een troostentafel schaart, aan ’t einde van een o zo zware reis Het aardse leven stelde j’ op de proef, het werd je stuk bij beetje afgenomen hoe diep de kuilen ook die ’t noodlot groef wilskrachtig bleef je opstaan, bleef je dromen Sjalóm en vaar bergóp…

met mijn mond vol sap proef ik het verschil tussen appels en peren…