Alle inzendingen over Kees Stip inspiratie

Dwalend door de oranje kraamkamer van voorouders in gestolde gratie langs monumenten van de natie worden haar gedachten bedachtzamer verankert de jeugdige meisjespas gespiegeld in goud, marmer en glas In het licht en de wijsheid van haar moeder gerijpt opent ze het rookgordijn van het rijk haar prille blik glijdt langs de dijk waar de vogelverschrikker…

Ach Heer, de wetenschap is zo precies beschikt over een absoluut gehoor de oerknal klinkt oneindig door geen spoor van dreigend gehoorverlies Miljoenen, een miljard, of wat jaartjes meer het klinisch rekenwerk zo éénvoudig koel het dient toch slechts een schamel doel wij kunnen, kennen, moeten alles, Heer Uw hand, overbodig bij ons rapen…

Het land lekte laveloos haar liefde naar de sloten die onverzadigbaar gulzig slordig dit genot, zo dierbaar vermorsten. De zotte glimlach hief de tederheid naar een verzakte plank bedwelmd door handgewassen stank Voorbij, te snel voorbij, gleed de lente heldhaftige haver groette het gerst dat weelderig opschietend het verst in wasdom was…

Als ketens draag ik de dagen door de hardnekkige nevel van het heden waar ik de weg nu mis en het spoor een smalle plank is. Naar beneden, door het moeras, worden mijn gedachten week en vloeibaar zoekend naar het laagste punt waar de versluierende pijn en een glimlach ondraagbaar geen ruimte word gegund Mijn gelaat, slechts penseelstreken…

Ergens bedolven onder stof van gestold verlangen achter echo’s van psalmen en gezangen in de laatste kelder van het hof naast het hakhout uit oude linden hoop ik het terug te vinden Een eeuwige schemer pakt kil mijn hand verpakt het pad in gedoofde kolen en nauwelijks tastbaar ligt verscholen het bruine sieraad uit het verre land Ik breek…

Zoals wij daar lagen met takjes en twijgjes nabij een bosrand zonder vragen het stuifzand dwarrelde vrij Minuten die zich moeiteloos plooiden in een waar geworden droom de ranke grassprieten tooiden het spel zonder rem, zonder toom Een roek kwam en streek neer in het geschilderde licht van de dag zag goudvinkjes getooid zonder veer over…

Zelfs met miljoenen goede werken poets ik mijn wezen niet meer schoon Al schrob ik vloeren van de kerken wied rondom de oude perken Reinig in de hof de oude zerken er is slechts redding door Gods Zoon.…

Het dorp, de straat, het huis dat achterblijft ik strijk dan in den vreemde neer met neonlichten op het dak al snel vermoeid en tergend zwak jouw verre beeld volstaat niet meer mijn geest verslapt, mijn stramme lijf verstijft Geen borst, noch bil, noch been raakt zacht mijn klamme huid jouw adem speelt niet slapend om mijn hoofd ik droom…

Ontgrendelde luiken en open ramen sluisdeuren die maanden lang de druk van ijswit en vlokkenvloed de moed ontnamen Ik pluk je langzaam uit de warme veren terwijl in het wegvluchtende winterlicht de nacht struikelt over blote zomerkleren Hemelwarmte wenkt ons in het ontpopte land steeds frivoler wuift het geel van voorjaar ik ontkoppel…

Ergens ver weg ruist een stem terwijl een eerbiedig suizen door het eikenhakhout glipt Ik zie een lijster die daar onwetend hipt door een hoofd waarin alles blijft verhuizen Hier huist het allerlaatst van hem.…

Een wakend oog, mijn opstaan er zijn geen grenzen aan de dagen heldere nachten bij volle maan vetverchroomde volle magen Een starend oog, mijn leven er hinkelt een treurwilg door het beeld vage zaagsporen, achtergebleven onze huid als behang verspeeld Een slapend oog, mijn dood er roest een spijker in mijn hart verzwolgen in de moederschoot…

Langzaam komt het schilderij in beweging de in strepen getrokken wolken lossen op en een oude beuk schudt zijn dichte top bevrijdend los. Geen dwang, geen plichtpleging ontsnapt aan de knevelende hand van de oude meester uit het lage land Behoedzaam strekt het paard de broze benen het linnen spant in de krakende lijst en het wegbarstend…

Oom agent stuurt uit de losse hand zijn motorfiets door het Franse land in mijn spiegel opgedoemd volg ik trouw de Franse wet en houd angstig nauwgezet mijn blik op velden zongebloemd Zijn manoeuvre, tamelijk fors zet mij stil, zijn blik staat nors een gelaarsde stap tot aan mijn raam brengt mijn klein gezin in trilling kent hij wellicht…

Zonder geluid krijst een man weet niet waar de waarheid slaapt waar komende dagen zich verborgen houden Het kind in hem, el niño, verstoort de seizoenen drijft onophoudelijk de vloed op lege strand De wind waait dwarser dan voorheen. Het holle vat klinkt vol van smart het regent gestaag Op zijn spijkerbed woelt hij de nachten door…

Lopend over de naad waar schim en kille siddering samenkomen krijsen de zilvermeeuwen langs de kim pikken de echo’s van de dromen terwijl afgebladderde lokeenden en drenkelingen de zee uit worden geduwd en de laatste waarheden tevergeefs beademd worden Mompelend schopt de oude man het wrakhout voor zich uit een lege fles met een verlaten…

Ik kan schrijven waarover ik wil alleen: lang niet altijd wil ik en ook het onderwerp moet bij mij horen En zulke onderwerpen zijn moeilijk te vinden ze moeten je in de schoot vallen en dan plots denk ik: hé, dat hoort bij me Zo ben ik een nachtegaal in de herfst een krekel in de nazomer, een kind van het late seizoen: ik ben oud Met…

Op helder kiezelzand rust mijn rug boven mij het nimmer stilstaand water wegglijdend naar straks en later hier vind ik de fossielen terug de herinneringen van weleer van stroomopwaarts en het gletsjermeer Aan het oppervlak spiegelt het beeld van daagse oevertaferelen oorlogen en kinderspelen een schilder die het riet penseelt in de koele…

Nog verder draag ik mijn verleden het weelderige riet in waar de mandjes groeien bruinverpakte gorzen de wacht houden over elke doodgeboren lentemorgen en vroege klanken stroomopwaarts de eerste zon ontmoeten Een rapsodie in tegenlicht bewaakt de ijle dijken in de laaghangende kilte trek ik mijn rietkraag verder op buitendijks wachten…

Slechts één minieme stap naar voren en dan staat hij in de vuurlinie hoe bonkt het hart en trilt die knie geen deur in zijn ivoren toren die opendraait naar de geschonden mens het bloed vloeit over de betonnen grens Verbrijzelde ogen staren hem aan een smekende blik treft zijn gelaat verlatenheid waar geen maat op staat een laatste wenk,…

Klam is de slaapzak en kil, spierpijn van schedel tot bil. Jupiter slingert zijn schicht: donder en bliksem en licht; Pluvius, incontinent, watert precies op mijn tent; Aeolus’ giftige winden weten me feilloos te vinden; Venus, zo kuis als de maan, wakkert mijn lusten niet aan; Bacchus schonk wijn noch genoegen: dicht waren…

Als na een dagenlange reis de geur van oleander mijn hoofd omringt het azuurblauw mijn ogen binnendringt mijn smaakt ontwaakt door stracciatella-ijs dan klopt mijn hart een warmer ritme het landschap danst dan dankt en bidt ze Als door de vroege geur van cappuccino de ranke zeilen langs de kim flaneren de cipressen hun schaduw…

Ik dwaal door een tuin vol steppen en kuilen waar het fijne stof regeert over de pest en etterbuilen al het groen en pril geweerd gortdroog en veel erosiebruin Ik volg de sporen van de bron ooit de zekere oorsprong van omhelzing en minnekozen waar de aarde ooit bezong de toverpracht van lila rozen altijd de glimlach overwon Ik voel de…

Ik blader door de dagen zonder zon door sikkelloze nachten, door morgens zonder rood, langs dagen vol schemering Dan stuiven ze weg, vermomd als tegelwitte gezichten waarlangs de morgendauw een uitweg zoekt Verdwijnend in het vlechtwerk van weggehakte stemmen, in een spiegel waarop alles dof en pijnlijk opdoemt Met een veeg verdwijnen…

Torenhoog rijzen de gebalde vuisten ten hemel op geknoopt aan verwijten tot mijlen achter de horizon ze schieten te kort, de buur die vriend en God aan top hun terminale ego’s straalden al eer het heelal begon Meedogenloos kloppen stalen harten betonomrand ijzingwekkend luider door het kille ijspaleis verkracht gevoel slechts geldgevoed…

Bewegingloos wacht ik op het helende voorbijgaan van de nacht de oude comtoise meldt drie-en-twintig uren en dertig minuten in één gongslag Mijn God, wonderen bestaan.…

Zo voorzichtig, zo schuchter is het nog nooit dag geworden alsof op duizend schaakborden een volgende zet, nuchter en toch vol passie gedaan moet worden een nieuw spel met onzichtbare horden Aarzelend tikt de schemer op de velden vanuit het woud dampt het eerste gekrakeel en onder de wieken stuift het jongste meel een vredig krieken…

Juist die onbegrepen éénvoud door het ijle van het ontstaan maakt de gedachte niet warm of koud is er geen grens tussen zicht en waan De hunkering blijkt niet tastbaar en een oogwenk niet te meten ook de gouden gloed van een korenaar blijft vast gehecht, nooit te vergeten Gekooid in de kringloop van de uren vervagen de deuren in de muren…

Langs de lichte kromming van mijn hengel glijdt zonder rust mijn blik de lijnen af verwacht een wonder, wellicht een engel het snoer trilt en de wind blaast straf Ook Jezus was een vissersman een voet op het water, een hand in het zand dat het vaak mislukken kan wist Hij van het verlaten strand Waar ter wereld Hij ook viste op schepsels…

Traag vouwen de velden hun handen terwijl de oude eik de ogen sluit een ontdooiende gestalte knielt met ootmoed bij de laatste winterranden waarlangs het vroege fluitenkruid zacht vertolkt wat het lentehart bezielt Een bede zonder woord of vaag geluid geen gehoor of spoor van grotesk gebaar geen richting nog, geen opzij of al vooruit een…

Zij die zo warm gelijk welvingen rond gehuld in gratie, met bloedvolle lippen uit zware lokken een geurspoor verzond laat nu haar robe en gêne ontglippen dan tollen ze klauwend neer op de grond langs zwarte gaten en heldere stippen beuken de bron waar de wereld ontstond zoals een branding op wakende klippen. Ze draagt haar parfum de eeuwen…