Alle inzendingen over Kees Stip inspiratie

Slechts één minieme stap naar voren en dan staat hij in de vuurlinie hoe bonkt het hart en trilt die knie geen deur in zijn ivoren toren die opendraait naar de geschonden mens het bloed vloeit over de betonnen grens Verbrijzelde ogen staren hem aan een smekende blik treft zijn gelaat verlatenheid waar geen maat op staat een laatste wenk,…

Klam is de slaapzak en kil, spierpijn van schedel tot bil. Jupiter slingert zijn schicht: donder en bliksem en licht; Pluvius, incontinent, watert precies op mijn tent; Aeolus’ giftige winden weten me feilloos te vinden; Venus, zo kuis als de maan, wakkert mijn lusten niet aan; Bacchus schonk wijn noch genoegen: dicht waren…

Als na een dagenlange reis de geur van oleander mijn hoofd omringt het azuurblauw mijn ogen binnendringt mijn smaakt ontwaakt door stracciatella-ijs dan klopt mijn hart een warmer ritme het landschap danst dan dankt en bidt ze Als door de vroege geur van cappuccino de ranke zeilen langs de kim flaneren de cipressen hun schaduw…

Ik dwaal door een tuin vol steppen en kuilen waar het fijne stof regeert over de pest en etterbuilen al het groen en pril geweerd gortdroog en veel erosiebruin Ik volg de sporen van de bron ooit de zekere oorsprong van omhelzing en minnekozen waar de aarde ooit bezong de toverpracht van lila rozen altijd de glimlach overwon Ik voel de…

Ik blader door de dagen zonder zon door sikkelloze nachten, door morgens zonder rood, langs dagen vol schemering Dan stuiven ze weg, vermomd als tegelwitte gezichten waarlangs de morgendauw een uitweg zoekt Verdwijnend in het vlechtwerk van weggehakte stemmen, in een spiegel waarop alles dof en pijnlijk opdoemt Met een veeg verdwijnen…

Torenhoog rijzen de gebalde vuisten ten hemel op geknoopt aan verwijten tot mijlen achter de horizon ze schieten te kort, de buur die vriend en God aan top hun terminale ego’s straalden al eer het heelal begon Meedogenloos kloppen stalen harten betonomrand ijzingwekkend luider door het kille ijspaleis verkracht gevoel slechts geldgevoed…

Bewegingloos wacht ik op het helende voorbijgaan van de nacht de oude comtoise meldt drie-en-twintig uren en dertig minuten in één gongslag Mijn God, wonderen bestaan.…

Zo voorzichtig, zo schuchter is het nog nooit dag geworden alsof op duizend schaakborden een volgende zet, nuchter en toch vol passie gedaan moet worden een nieuw spel met onzichtbare horden Aarzelend tikt de schemer op de velden vanuit het woud dampt het eerste gekrakeel en onder de wieken stuift het jongste meel een vredig krieken…

Juist die onbegrepen éénvoud door het ijle van het ontstaan maakt de gedachte niet warm of koud is er geen grens tussen zicht en waan De hunkering blijkt niet tastbaar en een oogwenk niet te meten ook de gouden gloed van een korenaar blijft vast gehecht, nooit te vergeten Gekooid in de kringloop van de uren vervagen de deuren in de muren…

Langs de lichte kromming van mijn hengel glijdt zonder rust mijn blik de lijnen af verwacht een wonder, wellicht een engel het snoer trilt en de wind blaast straf Ook Jezus was een vissersman een voet op het water, een hand in het zand dat het vaak mislukken kan wist Hij van het verlaten strand Waar ter wereld Hij ook viste op schepsels…

Traag vouwen de velden hun handen terwijl de oude eik de ogen sluit een ontdooiende gestalte knielt met ootmoed bij de laatste winterranden waarlangs het vroege fluitenkruid zacht vertolkt wat het lentehart bezielt Een bede zonder woord of vaag geluid geen gehoor of spoor van grotesk gebaar geen richting nog, geen opzij of al vooruit een…

Bij duizenden zijn ze weer begonnen aan hun uitbundige spiraalvlucht de door het lentelicht verwekte knoppen hebben de metamorfose voleindigd. Lucht en wind zijn nu hun domein geen stoppen of stilhangen het dwarrelt onbezonnen.…

Stroomafwaarts, gedragen door de kracht van bijéén gebonden druppels, dalen we af decorloze oevers waartegen fluisterzacht buigend riet zich richt naar het komend graf Het biezen mandje is gisteren vergaan met een lichaam van wier en wrakhout glijden we de schemering in. Een maan schemert vaal, ver en vaag vertrouwd Dan, voorbij een laatste…

Ze was niet jaloers er klonk geen geschreeuw nimmer werd zij door slavinnen vervangen en nooit heeft om haar een man zich verhangen - Romeinse kopie naar Grieks origineel ze stamt uit 't midden van de vijfde eeuw doch niet zou haar hart naar liefde verlangen zoals zij daar staat in marmer gevangen - Romeinse kopie naar Grieks origineel…

We waren gelukkig in die tijden nog nooit hadden we oorlog gekend we waren kinderen zonder lijden zelf waren we koning, keizer of regent De sloten waren onze zeeën we verloren geen enkele slag pepermunt braken we in tweeën veroverden de wereld met een lach Nu de helmen door de halmen glijden de korenbloemen sterven in het vuur en het bloed…

Op de eerste oktoberstorm bouwen we onze luchtkastelen met glazen ophaalbrug en doorzichtige kantelen in ongrijpbare dimensies in een door wind geboetseerde vorm Boven de bodemloze slotgracht wemelt het van herfstvertier vliegende vissen van snippers papier voortgedreven door windkracht acht In de toren duizend ramen al het buiten…

De zon komt met grote tegenzin traag op over de koperen zee dreigend drijft er een bijl mee strandwaarts, op een flauwe deining Slapende cipressen langs het strand het vroege kind op het ontwakend zand Bij een passerend scheepje ver van wal gaat slordig een morgen overboord of het ooit middag worden zal ? aan dek is nog geen woord gehoord…

Avonden lang zat hij dan in gedachten verzonken. November brokkelde af in winterse buien, waarbij een straf soort duisternis zich ophoopte tot nachten van slapeloosheid en eindeloos wachten op het onontkoombare oordeel: Laf! Zijn leven vervalsend tot aan het graf zo was het, niet langer zou hij nog trachten deze kwellende kennis te ontlopen…

Op een te vroeg vergeeld tapijt statig en majestueus, machtig en muistil door lengende nachten en de morgen kil grotendeels het blad al kwijt Een mistige blik over het gesluierde park een vijver werpt het spiegelbeeld de twijgjes hebben hun elan verspeeld vallen dor in de tanden van een hark Zijn makkers in de bomenkring zien zwijgend de…

‘Hoogste tijd’, zo dacht het blad - al turend in de grauwe lucht - ‘ik heb mijn seizoenen nu gehad ben klaar voor de finale vlucht Krijg kramp in al mijn nerven mijn huidje wordt al droog val ik nu in duizend scherven of zweef ik naar de regenboog ?’ Beneden dreigt een modderbad of de klauwen van een hark egels, muizen, zelfs een rat…

Geschrokken van zoveel naaktheid - ze had de bomen nog nooit zonder bladeren gezien – geurden alle gedachten naar strijd was het leven wankel, onzeker en alles misschien Struikelend over verdroogde dromen aan haar flanken de ruïnes van huis en haard de omhelzing waar ze nooit los van zal komen de wijdse leegte waar ze nu in staart Ze heeft…

Met menig stad heb ik je vergeleken, ik raak nooit op je uitgekeken. Dit kostte mij een menig duit, steeds viel het in jouw voordeel uit. Je schoonheid waar sommigen van balen, vind ik juist je kracht uitstralen. Buitenstaanders laten het niet merken, maar zien hoe hard de mensen in jou werken. Allemaal hebben ze eelt op hun klauwen, en een…

nevel weefde om mij dromer laatste dagen van de zomer een gespikkeld zonnevlekje met een snavel en een nekje zat zo in het algemeen wat te fluiteren voor zich heen ondertussen, keer op keer ging zijn kopje heen en weer alsof het verwonderd dacht: ‘waarom fluit die spreeuw zo zacht?’ ‘ik ben dichter, beste fluiter dus een even rare…

Ik ging wandelen. Mijn keurige regenjas stond mij goed. Met mijn verzorgde uiterlijk stonden vele deuren voor mij open. Maar ik wandelde. Ik was mijzelf genoeg. Vele straten verder stokte mijn adem. Mijn prettige voorkomen vertrok van angst. Wat ging mij nu gebeuren? Ik wist het niet. En eens ging ik uit wandelen. Er heerste volslagen…

Tussen kale tak en twijgjes woont een onzichtbare kleurenmenger hij pelt omgekeerd -tussen bladeren van 't verleden en de koraaltjes van heden- wanden in donsbruin de schorre zang als een pilaar onder de stilte vragend kijk ik haar aan ze trekt haar geschubde pantser op alles toont ze wat ik al lang vermoedde dan vleugelt ze ijlings…

Open en dicht, donker of licht. Warmte of kou, man of een vrouw. Gelach of gezeur, het komt allemaal door de deur. Soms sluit hij voor straf, voor enkelen de omgeving af. En behartigt zo onze belangen, om door de etmalen heen, in de opening te blijven hangen.…

Ring, heel fel, klinkt door de ruimte deze bel. Ikke zeg het maar. ............................... Ikke niet weten. ............................... Ikke begrijp u niet. ............................... U niet vloeken. ............................... Ikke u niet verstaan. ............................... Sorry u begrijpt mij niet, Ikke is…

Hij is het die zegt dat wij niet moeten zeiken over de honderden mensenlijken. Hij is het die zegt dat wij ons niet moeten hinderen aan de dood van honderden kinderen. Hij hoort vast niet de noodkreet, die vooraf gaat aan heel veel leed. Degene die dit alles niet interesseert, is hij die de wapens levert en fabriceert.…

Als gekken rennen ze achter een bal, en lopen in de media-val. Want hoe je het ook benadert of ziet, het is geen sport maar commercie. Ze gaan er zelfs voor over lijken, als je slaagt behoor je tot de voetbalrijken. Je ruikt niet meer je eigen stank, miljoenen staan immers op de bank. Je mentaliteit die was niet pluis, menig tegenstander gaat…

In de berm ligt een speelgoedbeer. Uit zijn buik hangen de houtwol darmen, toch sluit een kind hem in zijn armen. Op zijn gezicht een glimlach van geluk, maar het beertje is nog stuk.…