Alle inzendingen over Koud

Het vaal is tussen wit en zwart, Het taai is tussen week en hard, Het lauw een eigenschap tussen hitte en koude. Maar tussen vloek en zaligheid En is geen bijweg die ze scheidt. Het een hij vlieden moest die ’t ander hebben zoude.…

de merel waagt zich niet zwijgt stil onder de struiken ik voel de koude steen onder de bolchrysant in miezerige regen kom ik mijn toekomst tegen vervlogen en verdampt de duif vliegt op verschrikt en laat me zelfs vandaag nog moederziel alleen…

Met goud in de mond En ferme, krachtige slagen Zwemt tweeslachtig brons Vrij in de koude morgenstond Poogt een vliegtuig in te halen Wedijverend in 't luchtruim Van weleer de zoete Zuiderzee Zwevend op zilv'ren zonnestralen…

Schrale stille lucht vorstwit landschap krimpt ineen krakend water draagt geslepen schoenen ijzer krast de groevenpret onder windjassen donzen gedachten aan de grote elf dromen van een koude start…

waar naakte waarheid zich aan mij vertoont kus ik jouw onschuld weer in gretige kinderogen kleed ik je koude lijfje met omarming streel ik je schoonheid met mijn blik bewonder hartstocht en verlangen laat ik je nooit meer gaan.…

Het is koud en eenzaam op de plek waar niemand je begrijpt. De pijn die er met de jaren in slijpt. Dat masker dat je altijd voor had. Dat blije meisje dat altijd lol heeft en alles om zich heen vergat. Als het geweten begint te dagen En je je zelf af gaat vragen: Is dit het allemaal waard geweest?…

Verlaten zoeken in de zee van vragen en de stenen vinden die de onschuld verbergen van de stilte en het bloed dat eenzaam maakt en nachtmerries steeds laat beginnen met een echo die een verdwaalde vraag zou moeten zijn en geen lippen koud maakt.…

Een glimlach een warme glans van geluk kleurt lippen rood laat wangen blozen geeft ogen sterren liefde sluiert bloesems in de bomen als de nieuwe lente wakkert na zoveel koude nachten…

De melodie van de koude zeegolven roept me. Alles is nu opzoek naar een speelkameraadje en ik ben op zoek naar de boot van de lente.…

In duisternis, is hoop onzichtbaar, liefde koud..... Omdat niemand, niemand meer ziet!…

warm zijn mijn lippen koud is jouw gezicht kus ik zachtjes je voorhoofd maar jouw ogen blijven dicht fluister ik lieve woorden strijk langzaam over je haar ik zal je missen lief laat los, ga nu maar gauw…

Dat dieren door 'm lijden, laat 'm koud. Hij is het wreedste roofdier op de aarde.' Zo spraken zij hun allerlaatste woorden, waarna een visser hen barbaars vermoordde.…

Het is striemend koud! En denk dat niemand daar van houdt. We moeten er maar weer doorheen zien te komen... en weer van de zomer gaan dromen. Verlangend naar de warme dagen... Zo kunnen we de kou verdragen!…

Je ogen, je lach, die koude winterdag zo anders opeens alsof je even boven jezelf uitsteeg tussen al dat maagdelijk wit toen harmonie de eenzaamheid verdreef en we even rusten in de naakte armen van het leven…

In lange rij achter je kist geen mens die drie dagen geleden wist dat hij vandaag hier lopen zou zò diep bedroefd "t is koud en kort de plechtigheid dan denk ik met verbittering van nu af aan ben jij, Herinnering…

als ik weg ben verschoten in geuren van vergetelheid zwervend in liefde verloren zonder jouw handen strelend over mijn rug koud verdwaald zoekend in kussens ruikend naar lila sterren weg zwevend in de waarheid heb ik lief zo lief…

Novembermist domineert Het dorp waar ik woon Vrijwel niets herkenbaars Meer te zien, alleen waarneembaar Vage schaduwen in de Koude natte najaarslucht Opgelost in een brij Van bitt're tranen Van het huilende mensenkind Dat mijn oog verblindt…

Nu het lawaai is geweken, Het rumoer is verstomd, Ontwaar ik om mij heen Wat echt leven zijn kan - Een koerende en intevreden Tortel die met mij het aanbreken Van de nieuwe dag omarmt En gouden stralen van de Ochtendzon die op deze dag Mijn koud geworden hart verwarmt…

koud en verlaten ontelbare tranen rollen onzichtbaar niemand heeft dat in de gaten loslaten niet meer geloven in nimmer vragen noch oeverloos verlangen naar woorden vol warmte en begrip want het uit jou geboren zijn blijkt geen garantie…

de zwerfjongere komt thuis de straat en zwerft hij gaat en komt weer thuis de straat meedogenloos schijnt de lantaarn haar licht op zijn gezicht koud en stil de straat waarvoor hij gaat en is gezwicht voor spijt te laat…

De hoogste toppen zijn het meest beducht voor duizelingwekkend ijle gebakken lucht Neerkijkend op het droevig gestileerde bal een afgegleden zelfbeeld in een niemendal weggesmolten in een koude stromende beek de dichter die als sneeuw voor de zon bezweek…

Twee Kamerleden moesten uit de fractie De sfeer was kil en koud en toch verhit Eruit gestuurd en geroyeerd als lid Wat vindt het rode volk van deze actie? Een stomme vraag! Daar gaat het toch niet om! Vraag nóóit iets aan het volk, het is zo dom!…

Daar is het nu nog veels te koud voor!…

zoals het buiten storm slaat geselen van rukwind die de wereld opjaagt tot geen enkele keus dan naar zijn pijpen te dansen zo striemt elke koude vlaag in al mijn zoute kieren deuren en ramen rammelen mijn ziel overhoop…

wij gaan vele kaarsjes branden voor vrede in oorlogslanden vluchtelingen die op zoek zijn naar de warmte van Zijn aanschijn gaan zij hun tentenkamp vinden in die koude winternachten komt de Ster hen daar verblinden met het licht van nieuw verwachten…

In de lucht zit iets blauws dat weg heeft van 'n naderend voorjaar de winter met natte koude glad doet vergeten We weten dat zon ons meer en meer ....verwarmt Ik ben klaar met deze winter de dagen kort van hemels licht.…

wederom zijn woorden mij ontschoten, gisteren nog fietsten ze mij voorbij in grote getale nu blijft het ijzingwekkend stil daar een oprecht gesprek al langere tijd niet meer gevoerd werd was het desinteresse of bleek de winter niet koud genoeg voor een warme chocola…

Koud of warm. Haat of liefde maakt niet uit. Het is een opkomend besluit, dat rijpt in mijn geest. Misschien in mijn hart het meest. De opkomende zon, na een regenachtige dag, dat is wat ik hopen mag.…

Verwarrend, denk ik toch Goed of niet Zwart of wit Koud of warm Haat of liefde Maak niet uit Het is een opkomend besluit Die rijpt in mijn geest Misschien in mijn hart het meest De opkomende zon, na een regenachtige dag, dat is wat ik hopen mag.…

kun je een gebroken woord spalken een splint aandragen voor verzachting van de pijn het gebrokene tijdelijk verbinden fixeren in onbeweeglijke nietsdoenerij voel je dan na heling de plek van de oude breuk de stekende pijn waar je koud van wordt?…