Alle inzendingen over Kroos

Het nadert.. De dagen telden uren, in nauwgezet verduren, tot de ochtend schriel herrees. Tot een wederkerend feest.. Als een feniks, in gouden gloed getooid, vlammend uit de eigen as, zo zag je pas.., de zon. - Het nadert.. Verheug je, wees voor even blij. Je bent weer verder, de adem ingetogen, de reis nog niet voorbij…

Het is warm. Echt warm. De hemel straalt, en laat ons einders verder leven. Vrij.. Vrij om grond en lucht te proeven. Vrij om leven pril te zien ontstaan, te gaan met wind en ziel.. Te zien hoe vlinders vliegen, waar voor hier geen bom nog viel. - Het is warm. Zo warm, van binnen. Waar geen kogels gingen. Maar zomers vol,…

Schijnbaar onbewogen hoorde hij de woorden brekend door de stilte gaan. Zwaar als lood en toch zo broos daalden ze in delen neer, het treffen van, gaf houdbaar zeer. - Even keek hij op, de zon scheen schragend meer te zijn. Stalend blauw dichtte hier de lucht. Ruisloos klapten vleugels tot een vlucht, in waar hij zich op afstand nog zag…

Traag sijpelt de zon door de laatste flarden van het eens zo grijze wolkendek, wit omrand rafelt alles naar het blauw. Ik zie de stralen goudgeel blinkend zuchten, zoveel luchten, het is een sluier die hier wijkt.. Niets, echt niets, is wat het lijkt. - De aarde ruikt, verliest zich terug in haar bestaan. Ademt groots naar heel ons grondvlak…

Traag wentelt de dag zich in de vroeg geboren eerste lente zon. Enigszins loom kijk ik, zonder zicht op wil en vrij van alle mijmeringen, langs de borders van mijn vijver waar het leven zich ontknopt. Stil en bijna schuchter ontworstelt het groen zich uit haar lang verworven slaap. Met de wortels in het oude, reikt de hoop weer naar het blauw.…

Het ruist. Licht.. De dag rust onder een deken van zinderende warmte. Vaag klinkt het geluid van opgewonden kinderstemmen, spelend met het leven kent de oorsprong geen gezicht. Het broeit, elke keer.. In de dicht getrokken hemel schiet de spanning heen en weer. Luid klinken alle slagen, voor de zielen die zich in de lading wagen, is…

Zou ik.. je kunnen missen. Kunnen zien, wat ik niet ken. In een glimlach, kunnen smelten, naar de man, die ik niet ben. Zal ik.. je ooit herkennen. Je ogen vinden in de nacht, naar jouw diepte kunnen kleuren, een stukje hemel kunnen scheuren, waar ik als, maar op je wacht. - Kijk.. Kijk naar mij. Laat je dromen in…

Sluit je ogen.. Doe ze in ons samen dicht. Denk niet verder, over alles. Laat het rusten, voel de sluimer, proef het avondlicht. Er was zoveel, om in te leven. Je gaf je ziel aan ieder mee. De waarde die je, kon vergeven. Het is gebeurd, laat het rusten. Zie je eigen sterrenzee. Het is, echt tijd.. Sluit je ogen. Droom nu verder…

We praten. Delen, in gedachten. Bouwden forten. Dansten vluchtig in die luchtkastelen, waar de ijlheid ons, uiteindelijk, benauwd. We stichtten vuren. pookten woorden tot een brei, slechten muren, totdat wij, in minder meer, geworden zijn. - Ik zag je, naakt. Voelde je, als nooit tevoren. Ontbloot van alles keerden wij,…

Groot, klein. Oneindig reflecterend, stralend, kloppend en pulserend, met hun draden, zo ragfijn. Cirkels. Ze kruipen, draaien, vliegen, wegen door en in de tijd. Ze raken in de randen, kleuren in elkaars verlangen, lichtten in de ander, zonder vorm, of kennis van respijt. Vrij. Zoals het lot. Zoals de zomerzachte klanken,…

Het wisselt. Sterker, sneller ook. Als een boek. Ragfijn in poëzie geschreven, waar alle letters, in een ademtocht, voor altijd bij mij zijn gebleven. Ik zag ze komen, verder van mij gaan. Al die zielsmomenten, hoe het fluisterdicht, in alles kon bestaan. De sterren heb ik stilgehouden, de hartstocht meer dan ooit beleefd. Ik voel…

Ach, lieverd.. Geef je over, leg je hoofd maar op mijn schoot. Laat je tranen in ons drogen, wonder nu het avondrood. Er is geen afscheid, zonder leven. Geen liefde zonder, echt bestaan. Je hebt jezelf, al vergeven, ons in alles, aangedaan. - Rust maar. Rust maar zacht, mijn lieverd, mijn allergrootste schat. Laat mij…

Het regent Druppels glijden als riviertjes tranen langs de naaktheid van mijn raam kil en koud lijkt nu de wereld zoveel weken zo'n gebrek aan leven nog te gaan Even toch mijn jas maar aan het masker in mijn hand de echo kaatst in frases terug naar mij alles lijkt zo onherkenbaar wie ben ik en wie ben jij Keuzes maken op het…

zo klom ik op Vogeleiland at de kwarteleieren met de aalscholver op mijn erectie sprong in bramenstruiken en likte de doornen naakt als ik was schuurde ik mijn huid spoot mijn zaad tussen kroos en karper omarmde de wezel en hermelijn en sliep de zeven dagen totdat ik naar huis moest we eten spruitjes, zei moeder mijn broers likten…

brug buigt licht voorover onder het gewicht van de nacht er ligt een glanzende oude stuiver in het koperen vallende blad de vis geeuwt zijn kus aan het oppervlak plast dan rustig verder in zijn koude vacht ik geef geen cent voor die roman die zijn voet op het literaire zet ze doen het dansje zo broos op het groene gezicht van het kroos…

boek kleuren dieper ondanks zonlicht dat door vale gordijnen naar binnen wil gluren ongeopende vraagstukken liggen her en der in vergeten stapels zij verbloemen inzicht, dat ooit daar was, maar nu verloren is gewaaid vertwijfeling kreeg ruim baan zo koos je vandaag dood gewoon om linksaf te slaan daar waar gras overgaat in kroos…

heel jong was ‘t raak heer op waterstand toevallig aangeland tussen Waas en Waak hij snuift hij snift zijne watertooi ijdel in de plooi ’t is paringsdrift druistig’ lelielikkers blazend en slikkend bruisend en kickend in drift echt kikkers van de slootkant op d’waterplant groos met hun kroos koters al een poos kwakend in hun…

god los maar om de kikkers en alle kweepeer begaan, de merel te hulp met de appels, het huis met cement, de woelrat vol van genade naar het leven staand, te verschrikter gezegend als het peren regent of pruimen, goed voor de wesp, wreed voor de wespen, aan de kant van de egel, de muizen, de uilen, in twijfel om wat het leed, het gras, het kroos…

hebben groot deel van 't wateroppervlak bedekt klein spoortje helder water heeft zich in 't midden uitgestrekt daarin spiegelt zich opeens een dikke witte wolk die vervolgens even het zonlicht belet om te stralen dit kleine paradijsje met haar helderheid te kleuren geniet, kijk om me heen, ruik de herfstgeuren van afstervende waterplanten, kroos…

stil tevreden luister ik naar de verleiding die vanaf de waterkant mij de zomer kondigt als vanuit vijvers en poelen in de zwoelte van mei de boerennachtegaal in kwakende bende groen en onbemind het alles is liefde zingt stil tevreden geniet ik de aanloop tot paring die vanuit modder en kroos uit opgeblazen kaken van babbelende vrijersvoeten…

De wind blaast duistere dingen, is de houvast kwijt, ik verstond, koos wat wind en zee van de wereld vond, zonder naar de aard te vragen in kerend tij te wagen,groeiden verstilde vijvers dicht met kroos, vulden zich met broze taal die werd gesproken in het holst van een gedachte, een zin werd onderbroken om het water te laten stromen vanwaar…

De eend zwemt door dicht kroos, maakt een warrig lijnenspel. Snel zwemt de zwaan voort, kleppert luid met zijn vleugels: eenden kijken boos. De valk grijpt zijn prooi, maar schrikt... Die merel ontsnapt: geslagen winnaar! Gedwee vliegt de meeuw van haar zitpaaltje weg: een aalscholver komt.…

Al staar ik dagen naar een sloot met kroos: mijn vers vertikt het om te lopen ik ben wanhopig, gefrustreerd en boos maar blijf op betere tijden hopen. Wat hier ontstaat mist ruggegraat, is slap en voos, is gatenkaas, een spons, een touw met knopen, mijn vers vertikt het om te lopen. Ik ben wanhopig, gefrustreerd en boos.…

Kikkers kwaken een heus orkest bijeen prachtig wat een kabaal kroos nog niet in de sloot behalve dan het èchte kroost van de kikkers en de waterhoentjes zal vast gaan ontploffen als de warmte doorzet een heus voetbalveld zachtjes deinend op het water wat je doet geloven over water te kunnen lopen waterlelies geëxplodeerd vol knoppen…

Ik maakte tussen de lissen met de hand een wak in het kroos. Er steeg licht op van beneden uit de zwarte spiegelgrond. Ik zag een tuin onbetreden en een kind dat daar stond. Het stond aan zijn schrijftafel te schrijven op een lei. Het woord onder de griffel, herkende ik, was van mij.…

De bunker staat daar maar midden in het Echo bos daar waar klanken draaiende wind keren en wanhopige kinderstemmen de bosrand verlaten de bunker staat daar maar tussen zo maar een boerderij en een kleine ondiepe sloot waar kroos stapjes lijkt te vangen tussen reeds bloeiende bermen en ontkiemend zacht wuivend riet de bunker staat daar…

Ganzen in vijvers, wat kunnen ze foeteren, bemoederen kroos.…

Het startschot van een nieuwe cyclus, voortbestaan gegarandeerd door kroos. De lente ontwaakt.…

Wat klaart nu ik verlost van mij wegen moet zonder woordgewicht, naakt van daad: nu ik sta aan water bedekt met kroos, gras waarin ik niet geloof, maar waarover ik ga om een horizon waar geen land. Zo uiterst kan bestaan.…

Naast mijn schouder loopt mijn vriend die niet meer bestaat, schaduw wordt steeds ouder Ganzen in vijvers wat kunnen ze foeteren, bemoederen kroos. Zon beschenen steen, heet zonder af te koelen, zijn in ons, in het nu.…