Alle inzendingen over Lente

In de tuin, bij het ochtendgloren, Is zij, knalgeel, vandaag geboren. Haar familie nog in de knop, heft zij nu opgewekt haar gezichtje op. Narcissus Trompettus…

worden door kinderen bomen geplant de bloemlezing helemaal ondergedompeld, zoekt heel iets bijzonders in hun ervaringen, geel en groen, vertellen dat de lente begint, zijn de kleuren van het land, sneeuwklokjes, krokussen, narcissen kunnen hier hun hart ophalen.…

De lente komt voorzichtig en verlegen met de kleuren van de sneeuwkoninkjes op haar glimlach en groene knopjes in haar haar. Merels groeten haar met gezang. Eendjes op zoek naar een partner verwelkomen haar met een liefdesaanzoek. Wolken maken verwonderd plaats voor glinsterende zonnestralen.…

hoor hoe de vogels langs elk paadje luidruchtiger kwetteren en fluiten weer gedreven een maatje zoeken zie hoe sneeuwklokjes en krokussen hun tere kopje boven de aarde steken reeds een vroege lente proeven voel mijn lief hoe ons lijf na alle kou en regen de luiken stilaan open zet hoe onze stramme benen lichtvoetiger gaan bewegen…

met een warme glimlach ziet ze de lente tegemoet overal duiken bloemkopjes vanuit de grond omhoog het is nog fris maar moedertje natuur geeft wat van haar schoonheid prijs met een knipoogje voor wie het zien wil is er het pure genieten…

Gefotografeerde bomen vertalen jouw zwijgen energieker in de knoppen dan mijn eigen loze woorden Lente groeit in oerbos jouw leven bloeit in mij hoopvol en verwachtend als een veulen in de wei ik laat je niet meer los in mijn innerlijke zon overgoten droomrivier tot aan de doordeweekse einder komen sprookjes tot bloei vol bloesemen…

blozende kinderwangetjes kloppende hartjes rappe voetjes van spin naar touwtjetrek ballengooien en suikerspin oma’s schoenen zuigen zich dieper vast in de modder maar ogen stralen wie wil er nog een rondje in de draaimolen…

zij fladderen om me heen pril van de lente maar ik kan ze niet vangen in vorm en kleur is ieder uniek dus achter elkaar lopen ze niet ik puzzel niet meer heb ze vrij laten gaan ze dartelen achter me aan vliegen tot een wolkje bijeen als de eerste rust in het licht vloeien zij samen tot dit gedicht…

onze lijven maken schemeringen in het ongebonden leven dat rafelt om gewoontes en erwten uit het blik het bestek halfzijdig en tweedelig met de scherpte gericht naar de klok brengt in het druipend licht een ode aan het kind dat wordt verwacht een niemandsdalletje onthult de waarheid en nestelt in deze lente al vroeg in de hoogste toppen…

In vleugels strekte ik mij naar jou uit en vloog vanuit de winternacht tot ver voorbij de horizon omdat ik zeker dacht te weten dat ik jou daar vandaag vinden kon in het veelbelovend licht smolt jij als sneeuw voor de zon niet langer bevroren voel ik mij als herboren uit blijdschap dat ik jou vond kleur ik deze lente-dag met jou als lach…

Het onweer buiten is losgebarsten. Ik hou me stil in mijn hol en luister in stilte naar wanneer het gevaar buiten is geweken. Intens en met kloppend hart naar wat gaat komen, introvert maar klaar om aan te vallen. (ik lijk wel een bedreigd dier) Nadat het gevaar is geweken ga ik naar buiten, kijk opgelucht om me heen, strek m'n ledematen…

Fris uit de winter, jong als de lente, deze parel uit de nacht Dan 's avonds na haar douche is ze weer schoon, is ze weer zoet en luistert ze zacht naar een verhaaltje van Jip en van Janneke, tevreden haar oogjes en een mondje dat lief naar mij lacht Het was weer een dag om nooit te vergeten zonovergoten.…

U, cultuurdraagsters, dames, fluks, plant uw floxen, de natuur slaat toe!…

Héél even lachte Lente beminnelijk naar binnen.…

Hier is jonge aarde één wijde bloesemhalle. Bomen en boompjes, zover de ogen reiken, Doen takske aan takske in gulle blankheid prijken Van bloesemsneeuw, sneeuwigste sneeuw van alle. Is 't niet of uit zonhemel neer kwam strijken Een vlucht van vlindertjes, zó neergevallen In dromerig verpozen? Duizendtallen Van vlerkjes fijn, die vleugelbloempjes…

Langzaam ontpopt het droge bruine blad zich tot een helder groen gekleurde vorm. De bomen winnen hun persoonlijkheid terug en zwieren openhartig met hun armen. Dieren ontwaken uit hun koude diepe winterslaap en steken hun vochtige neusjes in de ontdoorbroken blauwe lucht. Een frisse ochtend wind briest tussen de rietsigaren heen en maakt een…

Dikke druppels vallen, slaan hard tegen de ruiten Laat regen mijn humeur vergallen? Jazeker, want ik wil naar buiten! Het voorjaar trekt als een magneet, ik verlang naar groen, de bossen, naar parken met hun bloemenkleed maar niet als wolken hun water lossen!…

Dronken zat ik onder de amandelboom. Blaren vielen in de plooien van mijn kleed. Ik merkte het niet, Totdat ik opstond en mijn kleed straksloeg, Toen vielen de blaren rondom, Zodat ik mij afvroeg: "Heb ik gebloeid zonder het zelf te weten? Kon ik genieten en heb ik het niet gedaan? Vervloekte wijnroes!" Maar toen ik mijn lome ogen opsloeg…

Roerloos lag de zeehond op het vals plat Hij had het te bont gemaakt alsof hij rustte op het wad frontaal op zijn kop geraakt Het oog van de jager traande maar niet van verborgen leed Het was alsof het maande als je dit gedode leven maar vergeet De wind ijlde over de vlakte heen Het dier werd ruw gesleept Dit is waarom de mens moet wenen…

Blote benen onder ’t kort rokje straalden jeugdig optimisme uit Mannen zagen dit lekker brokje mogelijk als misgelopen bruid Lentebenen, al een beetje bruin oogden smachtend de wereld in Lentetopjes, met een roze kruin kerels droomden van die godin Blanke borstjes in haar bloesje juichten uitdagend bij elke stap Mannen probeerden dat snoesje…

Guur waait de lente weg de stille winter dun hoog licht verdrijft behaaglijk vuur. Ineens moet alles uit zijn grond of tak in bermen joelen paardebloemen de kromme wilg rilt in zijn lichte groen.…

De eerste dag van de lente, De zon was nauwelijks op, Kreeg jij van God die lente. Hij zette je lijden stop. Je bent nu voor altijd geborgen, Geluk heb je in overvloed. Verdwenen zijn je zorgen. Ik moet berusten....zo is het goed. En zeker als na enige tijd Wij sámen gaan delen, die Eeuwigheid.…

Het meisje in haar blauwe jurkje heeft haar laarsjes met belletjes aangedaan van verre hoor je haar al komen. Boven op steigers en daken laten mannen even rusten hun hamer, troffel en katrol geven een fluitconcert en luid applaus. Rinkelend gooit ze haar lach naar boven een handkus wordt haar toegeworpen blijmoedig wordt het werk weer opgenomen…

sprekende verzen zij las ze als kleurige bloemen hij bracht ze als vlinders tot leven luisterrijke klanken als van zingende vogels kunstvol bij elkaar gebracht zo dichterlijk zacht dwarrelde hoop in allerliefste dromen voorbij als een bloesemregen rijkelijk florerend, echter kwetsbaar als beginnend mei * dichterlijke vrienden…

Paars is het om mij heen intens gekleurd koestert de bloem zich in de zon. Kleuren spelen voor mijn ogen een spel van onbezorgd geluk in de dans van de natuur wiegen bijen langs de knoppen zingen zoemend van de zon. Bijen, bloemen, vogels een pracht van kleuren, geuren, energie beweging leeft in alle dingen dankbaar voor de lentezon…

De lente heeft ons weer haar schoonheid gebracht met een groene oase en bloemenpracht de vogels die haar bezingen haar gouden regen en het paars van seringen hun aanblik een zegen het gras bezaaid met boterbloem, madelief en fluitekruid haar kleed dragend met gratie als een jonge bruid en weet ze de aarde ieder jaar weer in geuren…

Oorverdovend gekletter overstemt duidelijk de roep om kleuren straten rood de toon van onschuld hoorbaar in de wind zonen van moeders en moeders van zonen dragen hun klaagzang op aan de veel te duur betaalde vrede…

en kussen de dauw op je ogen Waar droeve herinneringen de ruimte tussen ons vullen is geen plaats voor nog een dag langer “ Samen... “, fluister ik, maar jij schudt je hoofd mistroostig en staart eindeloos naar de hemel alsof daar het antwoord te vinden is In een kortstondig ogenblik verdrijft jouw warme stem de verwelkende lente…

Gefrustreerde landen ludieke oorden je stemming je vriendelijkheid in onschuld losbarstende agressie het geloof in je zelf samen geperst in een droom eeuwig handen schudden stervend van liederlijkheid stil zwijgt de nachtvogel van duizend kilometers ver samenpakkende handen torsen hun geliefden waar gevoelige plekken samensmelten tot oosterse…

zoals de voorjaarstinten kleur geven aan het aards bestaan de morgenstond het prille licht strooit over het leven de eerste zonnestralen al iets van warmte geven zó moet de lente zijn als bij het nemen van een heerlijk bad ter bevestiging van je weet wel wat...…