Alle inzendingen over Lente

in de gestorven glans van jonge levens treuren zelfs narcissen vol gebogen smart ergens schijnt de zon ik ben haar kwijtgeraakt, toen tunnels openbraken onderweg geen mens heeft me gezegd dat ik vandaag alweer moet gaan en niemand weet of ik me nog kan binden zelfs nu lente haar beloftes draagt kan ik het licht niet vinden…

O, wrede lente, o, zware kruisiging! Voor wie der kleine liefde niet ontsteeg, En eenzaam is; uw lieflijk aanzijn leeg Gelijk een schrijnend afzijn onderging. O, lente, die in god-geluk omving Hem die uit Zich tot Zich bevrijding kreeg!…

dat ik zo-even jouw liefde niet verstond, mijn leven verafschuwde in de melaatse ogen van de nacht, de zucht naar wat ik meer had willen zijn drijft deze dag naar de zin van dit bestaan het sterven kent geen namen, het kiest naar de redeloosheid van begrip, vergankelijkheid treft ons allen maar geef mij de ruimte om klein te zijn ik…

- ik eet van deze wereld niet meer mee ik heb haar gerechten niet ontwikkeld geen ingrediënt ervan bereid ik zal voor hun monden niets meer oogsten ik heimwee slechts naar afval nog iemand trouwens iets gehoord van de lente in Damascus?…

gedaan is het gras groener dan ooit en het groen van de bomen uitbundiger getooid fluitekruid en boterbloem sieren als een geweven kanten lint berm en waterkant wiegend in de wind vogels uit volle borst weer zingen en zonnestralen ons omringen die het groen als parels laat glanzen en het lentekleed ruisend zacht doet dansen zo is de lente…

Bomen bewegen sierlijk door de wind Maar de wind is gruwel, straf en luid Fietsers staan stil en takken wapperen als een lint Ook een brommer komt bijna niet vooruit Druppels beginnen uit de lucht te komen Plassen komen te voorschijn op straat Van de zomer kan ik nu alleen nog dromen Maar die komt dit jaar waarschijnlijk weer te laat…

Ik sta hier in herfstkleur maar bij jou voel ik lente het zuiden de warmte het ontwaken van licht Opkomende zon jouw stralen de sterkte aantrekkingskracht van een zonnig gewicht Ik ga overwinteren in dat speciale gevoel straks op reis naar jou door ijskoude streken Mijn enige doel is ons samenzijn Ik vraag je natuurlijk mee…

De lente schiet niet op in ’t Midden-Oosten De leiders hakken in op demonstranten Die Assad en zijn vuige secondanten zijn daag’lijks op de doden aan het toosten Wat kunnen ze van ons nog heel veel leren Bijvoorbeeld eeuwen democratiseren…

in haar beschermende schoot koestert de winter het zaad van de zon en bevalt in al haar glorie van de prille lente belofte van de zomer die lang zal zijn en zoet de grote Moeder glimlacht en wentelt zich tevreden om haar eeuwig brandend licht…

wie herkent het niet 't onrustig verlangen naar het ontkiemen heimwee naar bloesem de ongerept frisse geuren en kleuren die je telkens weer versteld doen staan dit grote verlangen waarvoor je de tijd moet nemen om het te ervaren... mits je de tijd maar hebt…

DE LENTE KOMT !…

De lente spant haar wolkenkleed Blauw-witte tinten hemelsbreed Het groene tapijt ligt uitgerold klaar voorzien van krokussen hier en daar Lammetjes dansen in de wei Veulens dartelen zij aan zij Vrolijk zingen wij ons lied.... Zon, blote benen, kom! Geniet......…

India voor haar Heeft meegebracht en is zo blij met De omzet van de eerste week, wel Tweehonderd euro alles met elkaar - Ik loop langs haar winkel en zie Vrolijkheid te midden van zoveel Treurigheid, en word bevangen door Zo maar een goed gevoel dat zich Meteen uit in een fijne gedachte: Uit een doodse wintertijd Ontkiemt hier de lente…

worden wie we zijn klinkt wijs ik raak er niet uit of in want vandaag is lentesneeuw in mijn ziel veranderd in ijs oude versleten gedragspatronen duizendmaal dolgedraaide CD wekt me tot nieuw in de wereld van springlevend kom kleine paasgele pracht bloemboeketjes, aardekracht maak alles zacht en wacht dan word ik weer wie ik ben…

De winter heeft het stokje doorgegeven aan het lenteseizoen dat haar kleed in schoonheid zal dragen met bloemenweelde en lentegroen…

het nieuwe hekwerk als toegang tot een late lente goddank komt eindelijk het seizoen op gang tedere zon kust zacht de aarde als bij het langverwacht vertrek van kilte van de koude nacht terwijl de mens hartgrondig zucht wenst hij de kou moet uit lucht…

Toen ik de zware deur opendeed even stil stond om die kamer te overzien Pa op de rug aankeek voor het tafeltje met het Brabants bont tafelkleed hij in alle stilte langzaam naar mij omkeek en fluisterde: ‘ ik ben gestorven Lau, om de tijd te doden dam ik nu met Wilhelmina pepermuntjes ‘. later in de auto stond ik nog even stil alvorens…

Het is even zo Dat ik me laat gaan Inzien dat het overwicht Zich met mij heeft verstaan Dagen met enkel regen Of bezwaarde wolken De aanwezigheid ervaren Van uitzichtloze wegen Waar ongerijmde gevoelens kolken Die mijn geest niet verklaren Het zou moeten zijn Als dat ik word gedragen In de door mij gevoelde Onderscheidende…

Het presidentschap van Barack Obama, Waarover men zo hoopvol is geweest, Dreigt nu, omdat hij onze e-mails leest, Alleen maar uit te lopen op een drama. Als hij straks dit gedicht gelezen heeft, Ben ik benieuwd wat hij voor cijfer geeft.…

hij zag de winter bloeien in de eerste sneeuw zij hoorde schotsen breken in de donkere schuif van kruiend ijs de nacht gaf amper nog zijn korte sombere dagen prijs hij wist de sterrenhemel bewonderde de klare maan maar zachtjes kwam het fluiten van de vogels aan een prelude van de lente toe hij zomert al in licht en warmte…

of toch al een beetje "Duitsers met Pasen" zoals trekvogels van slag zijn zo ook die Duitsers die wij tijdens onze zondagmorgen wandeling in de bossen rondom het fraaie landgoed Twickel tegen het lijf liepen totaal ontheemd en op het verkeerde been gezet door het wel extreem zachte voorjaarsweer…

Najaarsblad dat Zich uitvouwt Op de stenen Van mijn stoep Om mij hart'lijk Te ontvangen als Ik in de winter Zonder sneeuw en ijs Naar buiten stap, Nerven in schoonheid Gestorven die het Brughoofd naar Mijn lente zijn, Herfst die moeiteloos Zo op het oog het Voorjaar bereikt En de winter overslaat…

Van cantate tot sonate, als onvermoeibaar promotor van zangkunst ben je altijd aanwezig alert om velen te bekoren met discrete geluiden van waar einde nog niet is geschreven of gesproken want door al dit gebekt of gesnavel voel ik elke keer opnieuw een nieuwe lente in mij.…

heb de herfst van me afgegooid met storm de bladeren weggeblazen kaal en knoestig is wat blijft met trots draag ik het eerste ochtendrijp ga weer het spel met regen sneeuw en hagel aan de winter is nog niet gedaan maar als de lente lonkt schieten zo de nieuwe scheuten uit mijn oude stronk…

Nog even dan wordt het hooglied met zachte fluistering bezongen in een nieuw seizoen waarin ze haar schoonheid zal geven met zonnelicht blauwe hemel bloemengroet en alle tinten groen…

De glimlach van de lente doet ieder mens stralen als ze haar kleed weeft met bloemenweelde en alle tinten groen want de schoonheid van dit bijzondere seizoen is door geen enkele schilder uit te beelden en te evenaren…

nog weef ik sneeuw door bloesems heen is klei te hard om lente te boetseren schilder ik in groen wat blauw om kou te laten passeren maar het ijs dat ik hak smelt te snel onder mijn handen het winters gezicht is samenvloeiend voor het voorjaar gezwicht…

Het mag geen lente zijn maar ver voor die tijd zijn die gasten al aardig bij - verblijd met de komst van nazaten.…

Geleidelijk stijgt de temperatuur De leeftijd daalt tijdelijk naar een dieptepunt De zon prijkt langer aan de hemel in het avonduur Weer jong geldt de wens als het had gekund Mannelijke stieren hebben het op vrouwen gemunt Briesend de borst vooruit al is het van tijdelijke duur De liefde streelt de zonnestralen geil en puur De man toont zich…

Wat ben ik blij, dus stuur ik dit bericht: dat vogels weer uitbundig zullen zingen, dat bloemen je weer overal omringen en dat weer alles kleur krijgt in het licht. En dat weer alles kleur krijgt in het licht, dat zoveel maanden haast leek opgeborgen en dat de mensen groeten, ook al zijn er zorgen, ze voelen zich tot vreugde weer verplicht.…