Alle inzendingen over Lentebloemen

verdriet verstikt vanaf vandaag schrijf ik de zon terug in mijn leven jaag donkere wolken opzij maak plaats voor wat geluk en zie vroege lentebloem toont haar kostbare inhoud hoopvolle bode…

roosje in de knop omringd door lentebloemen bedwelmende geur…

mijn tuin is verrijkt er bloeien lentebloemen zo voelt schaduw zacht…

de sneeuw smolt zacht waar jij je voeten zetten om de eerste kleuren op lentebloemen te leggen kleine eilandjes waar het groen pril was opgeschoten knoppen door de kou tussen open en gesloten wachtend op de warme adem van je stralende lach de sporen lezend die je al van verre glinsteren zag…

alleen achter een bureau het scherm is de enige kleur in deze grijsheid van regen en vitrage thee geurt en verwarmt maar niet als jij straks ga ik door de kleurloosheid naar jou toe wacht je op als was je in het wit gekleed vaste vreugde in een weifelende lente…

bloemen zo fragiel koesteren felle kleuren bijen ontwaken…

mag ik jou lentebloemen geven jij zag ze ontkiemen de bollen wist al het leven ik rooide ze in zomers blaken ze droogden we lieten ze in onze rust hun kleur weer herverdienen het is nog vroeg in tijd maar deze winter heb ik alles voorbereid mag ik jou mijn eerste lentebloemen geven…

Je kan de lente bijna ruiken boomknoppen neigen al naar het tere groen alles zal weer ontluiken in bladertaal en lentebloem oogstrelend samengebracht in dat betoverende seizoen…

Ik ben oud, ik maal niet om onsterfelijkheid – ik wil weer jong zijn!…

Voor wie het niet meer wist of wie het echt niet meer wil weten Voor wie het kleinst gemene veelvoud, grootste deler is vergeten Wacht in zijn temporele linkerhersenkwab coulissen Meneer Van Dalen Op het Antwoord dat u bent gaan wissen Als ezelsbrug...wie zal hem met z'n zakjapanner missen? Vraag het Lelie of aan Madelief ____…

je bloesemt in roodwit verwachten na zware nachten met vorsten aan de grond die kou heeft krachten ondermijnd toch was ik er altijd bij ook in die winter op zijn eind maar naast de zon warm ik met jou de lentebloemen laat het voorjaar bloeien voor samen naar een nieuwe tijd…

Ze keek nog eenmaal om tussen het riet de eerste lentebloemen te ver stond ik om haar dromen te zien verwaaide gedachten stervend in de wind. Ze ving het licht zo ik niet eerder zag we liepen verder en het leven sprak uit onze ogen.…

Kleine fladderaar zo gekoesterd in de warme armen van de zon je vleugeltjes steeds sterker daar ga je, dartelend vlinderlicht in je sprankelend geel kleedje dansend om me heen en dwalend van zoet naar zoeter nectar zo gul gegeven door de prille lentebloem…

ik zag je de laatste lentebloemen plukken uit de zomerwei volle pluizenbollen blies je nog leeg in een lange ademtocht toch speelden er vleugjes nostalgie in de lach die je achterliet hoe koude wind de bloei vertraagde en er nog een schitterend palet van maakte waar veilig geborgen de knoppen voor de zomer zich klaar maakten…

En meer nog dan de zon en de eerste lentebloemen, meer ook dan de lieflijkheid van de eerste plukken groen, mist hij Jan Pelleboer die –weer of geen weer- zon, regen en sneeuw altijd in zwart-wit voorspelde.…

Je bent niet de mooiste lentebloem van mijn verlangen mijn meeldraden verdwalen verliezen langzaam de soepele troon of worden trager in beweging je spint een eenzaam kleverig web tegen de kale muren van mijn ziel misschien dat na de heimweedood de verlangenbloei zal voltooien maar tot die tijd houd ik mij groot het kan vriezen…

In droomgebaren sterven eenzame gedachten illusie van echte liefde in de kiem verstoord zelfs wat lentebloemen aan vreugde brachten gruwelijk door een heiligman vermoord rest slechts, meiwereld van de noodheilige oorspronkelijke spiegel aan stille waterkant een muis, een bruine rat, een waterhoentje niets is veilig voor de snelle schildershand…

zag je lentebloem wit in geel opbloeien een vlinder zo dichtbij zij kende alle geuren vloog in sneeuw en hagel regenboogde alle zorgen in fladderend komen zo voorbij ja ik was godvergeten blij koester alle kleuren die jij geeft bewonder jou en weet dat jij ook om en met mij naar een nieuwe zomer leeft…

eindelijk heb jij in alle rust de lentebloemen geplukt van jouw kleinste puk armen vol lachjes twinkelende ogen in stralende kleur als een wolkje goed humeur kleine handjes vragen om meer naar tedere knuffels en later zijn beer als hij verzadigd langzaam de oogjes sluit droomt hij zijn lach met een nog smakkend geluid…

Het schijnt dat het door liefde komt wanneer dauwdruppels op lentebloemen vroeg in de ochtend het zonlicht weerkaatsen en in nachtelijke uren als oren doof zijn is het vriendschap onder maanlicht die ons laat weten dat we mensen zijn misschien heb ik een liefdesband papieren onschuld van mijn dromen kan ik niet anders dankbaar zijn omdat…

je wintert warmer dan gedacht valt in regen naar beneden daar waar sneeuw is verwacht je vorst nog voor geen ogenblik slechts een enkele ochtend had een wit gezicht want jij kunt niet vriezen in een warm hart door alle lieve lentebloemen die ik bracht open het seizoen en weet dat vorst is afgelopen samen breken we een nieuwe lente…

vlokken nu opent het huis de nacht zo lang wil ik wel jouw kleine koning zijn in dit weifelend licht worden de dingen die er altijd waren de dingen die ik niet meer zie ik vraag je, ik zoek je waar ik je vinden zal sneeuw zal altijd wit zijn en de nacht, mijn lief wordt nooit meer donker de winter spreidt ons bedje tot er lentebloemen…

Waar ben ik dacht ze terwijl ze naast me lag in bed en ik haar diende met mijn liefde bij mij antwoordde ik alsof dat niet vanzelfsprekend was in bed, voegde ik er aan toe omdat ze naast me lag in haar onbewolkte schoonheid vragend lachend en verbazend als een jonglerende lentebloem blij over de honing in de wereld het vaarwater…

Waar ben ik dacht ze terwijl ze naast hem lag in bed en hij haar diende met zijn liefde bij mij antwoordde hij alsof dat niet vanzelfsprekend was in bed, voegde hij er aan toe omdat ze naast hem lag in haar onbewolkte schoonheid vragend lachend en verbazend als een jonglerende lentebloem blij over de honing in de wereld het vaarwater…

Neem de geurende lentebloemen uit mijn hand Pluk de blaadjes één voor één en strooi ze voor Mijn voeten neer… Begeleid me met één hand over het bloemenpad En leg mijn lichaam vlijend voor de brandende Openhaard neer… Fluister de meest betoverende beloftes in mijn oor Maar kijk me niet recht aan terwijl je mij probeert Te laten geloven…

Jij, bloesem van Magnolia gehuld in witte lakens van een wankelende lentebloem, walst op de golven van een bries. Een zucht tilt je op, voert je langst honderd stromen, laat je rusten op wervelende paden, ijle rivieren van de lucht. Zacht dwaal je neer als naar de bodem van de zee waar je opnieuw zal bloeien.…

in blauw spelen jouw violen kou wiegen in het prille groen hun eerste lentebloemen de trommelsectie roffelt weer uitbundig dat de zomer komt het koperrood galmt na in lange lome avonden pas als koren in akkoord hun applaus oogsten zal de zon in herfst langzaam doven maar jouw orkest zal winters echt niet sluiten want mijn…

ik drink je als je fonkelt in het glas door zon gerijpt in warme handen je komt later pas heel sterk bij me binnen ik zag je als een lentebloem we groeiden samen op doorliepen liefdevol de lange warme dagen tot aan het oogstseizoen ik plukte niet je gaf me alle kleuren we mochten samen geuren in het bestuiven van elkaar er fonkelt…

Je bent niet de mooiste lentebloem van verlangen jouw meeldraden verdwalen langzaam in verliezen of worden trager in beweging je spint een eenzaam kleverig web tegen de kale muren van jouw ziel misschien dat na de heimweedood een verlangende bloei zal voltooien maar tot die tijd kan het vriezen en plotseling dooien als eenzame grauwwitte…

haar schoot is verdord het liefdeloze zaad was te schraal om te ontkiemen zij, die zo verlangend was naar morgendauw, welke haar vruchtbaarheid zou geven onhoorbaar liep de leugen mee verstopte zich in de lentebloem, hij slingerde zich om de tere roos vertrapte de onschuld, en vulde het bed met distels en netelblad overwoekerde de liefde…