Alle inzendingen over Loos licht

verloren verdrietig een tijdje ontroostbaar eigen keus het was klaar ons samen zijn is nu verleden ondanks alles doet het pijn zal jij voor altijd mijn 'ware' zijn cultuurconflicten hielden aan dus liet ik je los met brandend hart vrij om te gaan. alle sporen zal ik wissen ter bescherming mij niet weer te vergissen.…

Zij sluit de deur achter zich sluipt de trap af naar beneden waar de buitendeur wacht wil op het nachtslot gezet De sleutel in de brievenbus tinkelt een afscheidslied in haar klinkt een lentegedicht Het is mooi geweest, het is mooi geweest maar nu trekt het groen haar weer aan zij moet ver van hem vandaan Het was niet goed, het was niet slecht…

Je bent er altijd als ik wegdroom vanochtend verzon je een nacht achter het silhouet van een dode boom schreef je gedichten over de oorlog, met doden en gewonden repte jij jouw woorden, die bijna zinloos onzichtbaar bij me bleven als ware ik zelf die persoon die de laatste zucht uitblies, om die nacht maar niet te dromen…

Misschien dat tussen de woorden de stilte paranoia maakt en waanzin steeds meer stilte braakt in losgebroken storm een armoede niet eerder gekend en dat medelijden ook pijn doet omdat het nooit meer terugkomt na de dood zijn we luchtledig eindelijk zonder vragen.…

door wie ik nu ben ben ik wie ik was vergeten gebonden aan oude gebreken schrijf ik woorden die liefde vermoorden dit zegt alleen wie ik nu ben en vergeet wie ik was als je de woorden anders las anders zou zien zou je het begrijpen misschien als je echt naar me keek zou je mij zien zoals ik was zou je weten waarom ik zoals…

Jij zit daar op de bank ik voel ik hou van jou Je laat me zomaar los en zegt het snel en gauw Ik stik van verdriet mijn keel zit helemaal dicht Dit is niet wat ik wil mijn leven is ontwricht De stilte die is voelbaar wat moet ik nu nog zeggen Jij kijkt ver van me weg mijn tranen niet te dreggen…

volle dagen als de maan de nacht omarmt en leegte overvalt in het stil als ik droom en wacht op de naam die mijn naam kent mijn hand neemt zoals ik die hand neem waarvan ik de grip in het donker blindelings herken…

Als burger van dit land zijn we de klos Zoals u van Jan Kees hebt kunnen horen Wordt iedereen geknipt en ook geschoren Ben ik straks financieel een total loss En moet ik mij van alles gaan ontzeggen Of zal ik maar in Facebook  gaan beleggen? Het lente akkoord raakt ons allen hard.…

Eerst werd de tandarts pijnloos en jodengrappen geinloos, de wagens werden paardenloos en olielampen waardeloos, het koken dat werd vuurloos en ministeries stuurloos, sigaren nicotineloos, de verf werd terpentineloos, sinaasappels werden zadenloos, ons oordelen genadeloos, een goed dieet werd vetloos, de jeugd van nu wetloos, autobanden…

complete vrijheid niet laten ringeloren is een kunst apart elke kracht bedraagt schoonheid zie het menszijn op zichzelf…

er was ooit een stad zij stierf in het verlangen vereeuwigd te zijn…

Los van ons verhaal, los van wat we denken allemaal, los van onze patronen en gewoonten, los van ons gedicht, en 't gewicht, los van de lijm van rijm.....…

alles mag los spelen duikelen en buitelen nog even buiten en straks is het donker nog even buiten wie niet weg is wordt gezien spelen laat ons nog even spelen er is tijd nog even tijd en dan naar huis waar het eten staat op tafel…

Rust zacht Ik vang die woorden en strooi zachtjes andere uit Je bent nu vrij Je energie in beweging los van de aardse last Zonder verdriet en pijn Misschien wel verenigd met hen die je miste, ben je niet eenzaam meer Een beetje hoger nog dan de vogels Als ik omhoog tuur naar de hemel…

Laat me nooit meer los Smeekte het.…

Sprak ik de geest van de doos op het naaktstrand verlegen als een verlaten vogel op de vlucht tussen al die bewegende benen op het zand vond ik de brievenpost opgedronken in een geheime whiskyfles toen ik het ophield en verstokte in mijn ademhaling bij schoonheid die op zichzelf geschreven toch bestond liep ik daar zelf nu in mijn blote…

Al breekt de herfst nog zo hardhandig los, ik voor jou: klein schild van licht, Al slaan depressies nog zo stormalarm ik voor jou: wind in de rug, hulpmotortje van je fiets, duwtje.…

als een transplantaat hangt een stuk schors los van je zilveren jurk beduimelde bladeren als verschoten lovertjes rondom je heen en toch geef je licht wit wicht…

ik zag je dansen op de zwarte lijn die de gouden glans als schaduw had alleen je ogen twinkelden in weerkaats het ongeziene priemden stralen zonder eind met jouw pirouettes bouwde licht zijn cirkels in piramides tot de hemel waar zij in ontmoeten het sterrenlicht begroetten in de blauw- gouden kleur die zonder zwarte…

Woorden lijken te breken, op de barricades van terreur, lijken te verdwijnen, in de vuurmonden van semi-automatische geweren. Woorden dreigen te vervallen, tot een allesvernietigende kracht, klaar om de aarde verschroeid te maken, onbruikbaar voor verder leven. Waarom? Had Hij aan Zijn Vader gevraagd? maar Die had enkel gezwegen, slechts…

komt nadert mij met liefdevolle aandacht wie lezen kan en wil 't zingend hart in vreugd en smart dat schone druppels vangen mag och zie de sombere bossen waarom de ranke bomen zwiepen de vijver bedekt met mos en waterlelies in koele gouden dagen van juichend welbehagen de stille ongerepte plekken dat mij rukt uit bange overheersing…

de boterlampen verbannen de duisternis enig in haar soort…

Een kleurrijk afscheid van de dag. Kaal de bomen, het zicht steeds meer. De wind houdt nog steeds aan er lijkt geen einde aan te komen.…

pas in een zatte bui geef je je ziel bloot, vallen alle remmen weg en komt wat je denkt en voelt aan 't licht.. alle remmen los!…

het witte zand danst om de dunne benen zijn zang een los haakwerk van bochtige noten hij danst in het licht naar de achterkant van de dromen zijn handen reiken reiken naar het korenbloemenblauw…

Seizoenen verstrijken Licht verstrijkt Bladeren verkleuren Vallen af De bomen zijn kaal Het is donker Al vroeg en tot laat Seizoenen verstrijken Het licht komt langzaam terug en gloort Steeds meer door teer groen Het barst los De zon straalt haar stralen De wereld verandert De mens verandert De energie keert terug De lente De zomer…

verlies drukt door de dagen bepaalt opnieuw het zwaar gevoel wrok weegt niet meer nog wel de wroeging alleen nog jij zou mij weer kunnen leren hoe alles los te laten hoe licht de liefde…

Ik adem het licht De lucht glijdt Langs mijn gezicht Mijn voeten komen Los van de grond Die me met alle macht Wil ketenen met haar Grijpgrage tentakels Ik zweef, en leef eindelijk In het moment…

daar was laatst een meisje loos zij heette Rebecca hete Rebecca daar was laatst een meisje loos tot ze een voetballer als liefje koos ze brengt haar nachten nu aan 't licht voor vele miljoenen vele miljoenen ze brengt haar nachten nu aan 't licht en speelt gelijktijdig het onschuldig wicht de bal is rond voor iedereen 't is tijd om…

Hij zag het licht Zij zag het ook Tot hij het knopje Ineens bewoog Lopend in donker Viel ze over iets heen Maakte ravage Deed pijn aan haar been Licht werd aangeknipt Man zegt; wat nu Zij zegt; ik lig op de grond Wel sodeju Het licht is die nacht Niet weer uitgegaan Zij was bang Opnieuw onderuit te gaan De blauwe plekken …