Alle inzendingen over Milde zelfspot over

Mijn eerste grijze haren, De eerste rimpels in mijn gezicht: Die komen met de jaren, Ook het extra gewicht. Ik kan dit figuurlijk nemen, Maar letterlijk is het een feit. Dat kan ik makkelijker vergeten Totdat ik in de spiegel kijk.…

Verbluffend hoe mild zijn antwoord was en zijn gezonde nieuwsgierigheid vooraf…

Nu een sterk vergrijsde oude heer die soms nog even krachteloos kan vriezen, een witte wereld voor maar voor één dag, vriendelijk zelfs en vaak zo mild strijkt hij nu met koele hand door mijn haren en over mijn wang.…

Een meisje staart over het water Lijkt gelukkig Van binnen alleen Niemand die het ziet Een harde wind Vertekend gezicht Golven van verdriet…

ik weet niet wat mij overkomt het lot gaat met mij op de loop men raakt hier toch van verstomd als je het overzicht verliest ja, mijn denken geraakt in de knoop heb ik nu werkelijk zo hard gefietst was me niet bewust van enige demarrage ok, het was even voluit maar dat heb je met een talentvolle lust het is niet zomaar dat men halverwege…

ach, was ik maar een poweet die zich mocht scharen onder de crème de la crème zeg maar de haut culture der edele dichters begiftigd met elitaire snaren die het aangezicht van taal verstillen als het zazen in zen maar de Schepper heeft anders besloten: "Gij, Julius, zijt niet slecht maar een liefhebber gelijk een zondagschilder, wees…

het is me weer gelukt, daar in ruime mate de genade opnieuw mij ten deel is gevallen; een volle aflaat is mij verleend zeg maar dat mijn ziel blij is en opgetogen, zelfs in hoge mate verrukt een vermeende afgang mijnerzijds als dichtend kunstenaar, alsof ik van enige kundigheid zou zijn gespeend, blijkt door moderne technieken ongewenst…

Als ik via thuisstudie Mij als god zou mogen bekwamen Met LOI de schepping mocht beramen Dan zou ik met de franse slag Een vrouw creëren in één dag Zo zou ik haar voor het gemak Geheel kneden in een apenpak Ik keek niet op een tietje meer Een hangbuik of een tong van leer Haar handen had ik weggelaten Zo ontstaan er ook door geld geen gaten…

De wereld gaat en gaat, als lang na dezen Mijn roem verging, mijn kennis hooggeprezen Wij werden voor ons komen niet gemist, Na ons vertrek zal het niet anders wezen. Uit: Rubaiyat…

"Helden sterven staande in hun laarzen”, dacht hij nog grinnikend en schoot zich voor de kop, gezeten in zijn zetel met enkel witte sokken aan.…

het is niet zo dat ik alles beter weet wel lijkt het, nu en dan, een rijkdom als ik blijmoedig mijn schaduw kant vergeet…

onzeker, beperkt door metrum en ritme begeef ik mij op het ijs, met als enige steun de stoel van mijn gevoel laveer ik, intuïtief en handig rakelings langs jambe en trachee, dactylus en anapest, doe ik wanhopig steeds mijn best; omzeil, al doende, hexameter - om amfibrachus niet te raken mis ik zo ook alexandrijn - waarom moet…

zeven magere meisjes zaten bij elkaar, ze kauwden blauwe bessen en praatten over haar.. Er was dus nog een achtste, die had een foute coupe dat was, ontegensprekelijk, het schaapje van de troep. Ze gingen wel eens roken, dat deden ze per zeven want wil je erbij roddelen, dat doe je dat oneven.. Ze hadden ook een leider, al was die informeel…

het was altijd frappant hoe haar lach opening gaf aan gedachten ze de vrijheid liet zich te uiten op alle gebied tegendraads zonder beperking waar haken en ogen verschenen was men geneigd stemverheffend gelijk te claimen dan parelde haar lach de agressie kapot met vileine stukjes zelfspot…

Verwarrend is het, (ik ben maar een leek) De GGD verandert van gedachten Die zelftests waren niet geschikt bij klachten Maar zijn dat nu dus plotsklaps wel, zo bleek Zelfredzaamheid is fijn, die koester ik Het liefst gaf ik mij zelf mijn boosterprik…

Geen grootse dromen dromen maar mild worden als de kleuren die in goud en rood de bomen sieren.…

Je woorden klonken Bitter, zuur en wrang, Het liefst, zei jij, Plakte je mij achter het behang, De tranen die ik om jou Schreide waren eerst Zout, daarna nog wat zilt - Nu er al wat tijd tussen zit Is mijn oordeel over jou Niet langer hard meer, Niet negatief, maar Eerder al wat mild…

ik ben als een stad die is belegerd die ik alleen heb opgebouwd onder de milde witte zon waar iedereen aanspraak op wil maken hoewel de stad ommuurd tracht men haar te verbrijzelen bekleed met het licht van lucifer de hemel uit wil kleden naar zijn aard een hoopvol oog kijkt naar de kleurenboog stijgt hoog boven…

gevangen houdt ons de weg verspert in de woestijnlucht om ons heen elke dag nieuw in de zonovergoten heldere rivier van onze dromen en toekomst opgestaan lieve kinderen om muren neer te halen deuren te openen naast jullie te lopen met de liefdevolle tederheid van een witte veer de genezende kracht van het woord in een zoete milde…

een schim op de ruit te zien een grijzende vent een beeld dat nooit went ~~~~~~ lopend langs de ruit loopt die grijsaard met me mee samen één wij twee ~~~~~~ weerspiegeld zie ik wie daar staat en valt me op hoe snel tijd vergaat ~~~~~~ we treffen elkaar in winkelruit en lachen ons met zelfspot uit…

glinster in zijn ogen de zon brak even in hem door hij deed een bombastisch loopje uit het niets overviel mij de drang mijn passen te vergroten zo deed mijn vader dat omdat hij daar zomaar zin in had antwoordde hij op de verbazing in mijn ogen de grijns trok weg en hij ging gebogen zijn rug om niets gestriemd met een riem was hem zelfspot…

wrang is de spot in het licht van de ochtendzon waar mijn god blijft het avontuur is al wat blinkt helder klinkt schijn venijn en apenzuur lachen moet moet niet lach niet als het moet koester in de lach je diepte van verdriet onverdiept gaat het niet zet de spot op jezelf bespot de gedachte aan het zelf zelfspot is om het even je…

Verteert! dicteert de zelfbenoemde dichter zijn perplexe publiek Opdat ik u ongevraagd meer en meer ijdele spinsels dwangvoeder & de ziedende dichter wierp een misprijzende blik op zijn ondankbare toehoorders op de wachtenden in het tramhok lethargisch bijeen als lusteloos vee…

Ik loop nu al dagen in de zon, Dat schitterende licht, Die krachtige stralen, Er is geen betere spot; Het gevoel van jezelf op te laden, Tranen die verdampen, Een glimlach die verschijnt, Alleen leuke mensen, Waardoor de pijn verdwijnt; Ook zelfspot begint bij jezelf, Maar er zijn grenzen, Niet alles is even leuk, En niet alles wordt…

(Verschrikkelijk Gezicht!) Mijn haren vallen "boem" van mijn hoofd. Ze vallen zomaar "boem" op mijn trui. Ik kan de hele dag wel bezig wezen haren van mijn trui te vegen. Soms zakt mijn voorhoofd over mijn ogen, ontneemt op die manier mijn blik. En buig ik mij een keer voorover hangen er wangen in 't gezicht. Ook mijn gebit is…

het valt niet mee zo goed te zijn mijn faam reikt tot het rode plein ik word geroemd en hoog geprezen mijn schrijfwerk mag er dan ook wezen men vreet mijn pure letterkunst staat in de rij voor die ene gunst een handtekening van Hannelijn het valt niet mee zo goed te zijn.…

Een postuum eerbetoon aan Daan de Ligt, Die afgelopen week is overleden. Daans houdbaarheidstermijn was overschreden, Wat op te maken is uit zijn gedicht. Een afscheid dus, precies zoals het hoort, Ook Daan de Ligt leeft in zijn rijmen voort.…

Ik kom je nog een keer proeven in het geroezemoes van de avond aan de Abracadabar, het ruikt er niet zoals toen, maar zoals jij boven alles uit bloesemde zo zingen de zinnen rond die zich in mij vlijen tot wij twee straks overblijven en samen naar huis gaan Ogen, lippen, borst en buik tranen om stoere zelfspot ik leg alles in de schaal…

ik geitenbrei de wereld slopend mijn bestaan geen schroeven en moertjes wel een miljoen ouwehoertjes het incest van prietegepraat kijk ze eens schreeuwen altijd iets om te peeuwen als kippen zo opgefokt eigen inbreng komt niet aan bod want provoceren en geloven brengt de waarheid ook niet boven dichters ambieer uw zelfspot…

In het keizerrijk woonde de blauwgevlekte slaaf in de schaduw van een zomereik. 2 dochters had hij. Ze graaien naar de kopermunten verkopen hun zalig lichaam aan de keizer, die grijnst in de tuin, boven het puin van gesneuvelden. Ze stelen zijn zegelringen, halssnoeren. smelten ze bij de bonkige smid. De keizer wil de bronzen klok horen,…