Alle inzendingen over Morgenstond

ze dauwde iedere dag haar huisje met een lach parel moerde flitsend zonlicht uit de morgenstond zodra zij wakker was gunde bestaan de eigen stijl van rustig ontwaken en het leven smaken een eerste buiten werd ontvangen door een vrolijk fluiten van vogels als buur het kleine concert wekte het hert en de grotere dieren op…

Vederlichte vlinder in de nacht Wit verlicht door het donkere pad Gefladder voor de maan op zijn wenken De vederlichte trilgeuren Aanlokkelijk tot in den treuren zullen schenken Met veren voelsprieten Zuigend nectar tot de morgenstond Die nacht van stuifmeel schietend genieten Vruchtbaar en bloesemrijk toen de omgekeerde dagenraad ontstond…

je vliegt en fladdert dartelt dansend rond rust kleurrijk in de vroege morgenstond die rozerood jouw koude vleugels streept zijn warmte geeft tot zacht ontplooien je ademt goud schrijft lente in het hemels blauw met jouw pigmenten in speels aanwezig zijn benader jij de rust die als je neergestreken bent lieflijk het volmaakte kust…

ik heb witte eieren geraapt ze glansden in het gras, dat dronken van een lauwe dauw nog lichtgebogen was in ochtendkriekend grauw en blauw lag er de morgenstond heel stil voor alles uit te glanzen, wilde ganzen vlogen hoog en ver, ze gingen herwaarts naar die ene ster die hoog en waardevol door niets meer dan een rijk gewelf, oogverdovend…

het licht dat alles nog van vroeger wist toen was er zon gelach en veel plezier nu zit ik eenzaam hier mijn haar is vet van veel te lang in bed en naar de zusters vragen ik heb het koud ben vaak benauwd en veel te oud maar zal dit moeten dragen tot aan de laatste dagen als ook mijn einde komt en weer een nieuwe plaats in huize morgenstond…

Je ruikt naar de zee, oud touw en zout Je kijkt wat geil, je lijkt wat stout Je strakke jeans houden je billen bij elkaar een petje scheef op je blonde haar Je was er opeens, vroeg 's morgens in mei als de lucht geurt naar lavendel en bloeiende hei in de vroege morgenstond loop ik met de hond en hoop iedere dag op je stralende lach.…

In de vroege morgenstond bij het rijzen van de zon dauw ligt verlaten op de velden in het ochtendgloren de stad nog altijd verloren in stilte komen daar de schepen binnen in de trage havenmond vissers en matrozen die hun zeelied zingen halen de trossen aan stoere matrozen aan boord niemand die ze hoort Als de schepen aan de kade zijn…

over het meer haar stralen dalen parelend neer en hechten zich flonk’rend tot ‘n snoer dat zich wiegend voort laat zweven op de ziel van ontslapen akkoorden die hun daag’lijkse hymne verwoordden tot zij klankloos in duisternis dreven De wachter bleekt in stil bekoren door het fragiele van de melodie dat zingt in zuivere harmonie als de morgenstond…

Mijn tong altijd rap en snel alleen de drank maakt hem nog los dan ga ik fier op pad komedie in een notendop aangekomen in de kroeg trakteer ik rond en behaag menigeen tot de morgenstond zoek dan de weg terug vanwaar ik ben gekomen om als een verlopen hond weer aan te komen.…

ik ben aan de haal gegaan in nachten vol maan zonder bezem of tapijt maar geleid door kosmische krachten maakte me leeg bevrijd van aardse ballast dreef ik op duizend gedachten in een groots perspectief openbaarde zich schoonheid loste tijd op in zijn zag de maan langzaam ontkleuren in het goud van de zon de morgenstond…

schrijf letters in de lucht woorden kleuren jouw gezicht weer hemels roze jij bent mijn morgenstond de zon kust jou en mij haar warme zinnen op de mond samen lichten we de uren uit ieder in verplicht of eigen bezigheid tot het hoofdstuk sluit alleen het avondrood zal in alle rust de verhalen kunnen vertalen die vandaag…

Licht van Pasen, teder schijnsel dat de morgenstond doorbreekt, dat doorheen de lijdenskieren toch zijn weg vindt naar ons hart. Licht van Pasen, licht verrijzend uit de nacht van haat en vrees, dat doorheen de koude ochtend ruimte schept voor hoop en moed.…

op mijn netvlies woorden als een gedicht mijn ogen glijden in cadans langs imaginaire regels bij de eerste stralen van het vroege zonlicht veins ik voorjaar... snel uit de veren voor het plukken van een mooie dag…

Over de weidse Oostvaardersplassen hangt in de kilte der morgenstond de wazige damp van een manshoge nevel, schuilplaats voor duizenden gasten Onder de brede vleugels van Jara wacht ik, onzichtbaar voor andere vogels, in slinkend duister aan drempels van licht, op de rossige gloed van Aurora Door galerijen verspreidt zich…

in mijn botten chemo zal het doen verrotten maar wat blijft krijgt altijd nog een laatste kans mijn haren ben ik kwijt kaal zal ik voor U verschijnen de buitenkant van wie ik was is dag na dag aan het verdwijnen nog geef ik gas in laatste spurt want weer is er die lach in ogen en je mond, mag ik nog eenmaal wakker worden in je morgenstond…

De morgenstond stond koud en blond Bij mij op het venster te kloppen Bomen en vogels besproken haar naam Als hielp ze beholpen de rozen uit knoppen De wind preste haar boezem ineen op het glas Nieuw besef kwam als zuurstof mijn lijf in gegleden Dat onder de dekens, gekruld als een vrucht Naar het diepere land van de droom was gevlucht…

Haar schoentjes van rag gesponnen goud gul gegeven door de morgenstond trippen speels over slapende grond in een poging hem te doen ontwaken Helder als een klokje klinken kan zuiver als een sneeuwwit laken zingt haar stem een lied over leven om de natuur het ontluiken te geven Als dan…

heb weer eens lekker achterom gekeken en ben niet afgegleden maar het niveau waar ik toen op stond daarvoor heb ik teveel geleden in de tijden dat het goud in de morgenstond voor een nieuwe dag uitbundig blonk door afzien en wegkijken het nooit meer willen horen bij al die gedrogeerde lijken zonder sprankjes eigen wil…

golven laten ruige regendruppels zich horen waar lege handen worden bedolven toch hoor ik de zielveroverende zang van een hoopvol gevend heden voor werkelijke woorden niet bang doof voor een verzonken verleden gaat het grauw geleidelijk omhoog ver tot een verschijning van de zon vormen felle kleuren een regenboog in een glimlach van de morgenstond…

ik heb de bron gevonden ben ineens verlicht ken alle inns en outs van morgenstonden in poëtisch schrift dans op wolken speel met zon en maan schemer zacht met kleuren als mensen slapen gaan eindelijk zie ik als ik naar iets kijk voel een warme bezieling in dagelijkse werkelijkheid los zand is nu gebonden door water uit de bron aarde…

Je bent een vlinder, je liet je niet vangen in een web van woorden die ik hoorde en vergat terwijl je sprak, verbond de weerstand van de wereld met de morgenstond, zag de ringen om de sterren zingen in het mededogen van het innerlijke kind, las de regenbogen in de bedroefde ogen van nooit geproefde kleuren, schoonheid herneemt…

Op de golven van het leven dobberen we allemaal rond vanuit het licht naar schemering rustig of wild naar de morgenstond De golven van het leven niet iedereen houdt ze in bedwang niet voor iedereen altijd bruisend soms een onzekere samenhang De golven van het leven ze bezorgen eb en vloed dat wil zeggen veel verdriet of juist heel veel…

Dan droom ik tot de morgenstond tot nachtelijke geluiden zijn verstomd, mijn hart begint te zingen. Mijn Lief, mijn Liefste, diep van binnen enkel wil ik jou beminnen met hart en ziel en zaligheid tot aan het einde van de tijd.…

ik heb de herfst gezien in parachuutjes van het dalen het gele stuifmeel voor de zaden maakt alles weer compleet nog voelt de middag heet maar in het ochtendkrieken zie je nevels langzamer vervliegen in de morgenstond de grote mond van zon is niet zo spraakzaam meer zij dicht haar stralen in tot een wat winterser begin de zomer…

Een kouwelijk klein lieveheersbeestje Vloog als een vogel in de morgenstond Door 't open raam waarachter ik mijn bed En stoel voor het gemak had neergezet Waarop een groot dik kussen zich bevond Als vrijplaats voor het lieveheersbeestje En even later, als bij toverslag Leek het of ik mijn hartendiefje zag Was het mijn alter eega die…

Mijn hart en mond, Zal hem, in elke morgenstond, En elke avond prijzen.…

kom, droom je in mijn zee mijn Wad mijn water - mijn idee de zucht waar eeuwen zijn neergestreken een blauwe lucht met wolken als pennenstreken een vlucht van meeuwen en ganzen kleine witte golfjes – en als je goed kijkt dan lijkt het alsof ze dansen op het schimmenspel van avondrood en morgenstond het Wad hoeft geen octrooi er is geen…

Met altijd 1 voet aan de grond ligt zij te dromen, tot aan de morgenstond. Ontwaakt zij met goud in haar mond. Gouden woorden sprenkelt zij uit over ieder die het horen wil. Zij haalt haar wijsheid uit de nacht, zo stil, zij haalt haar woorden uit het leven die haar zoveel leerstof geven.…

Ze deden elke dag hun taak, van af de morgenstond en reinigden het hele huis van alles wat men vond. Hun trouw was onafscheidelijk, ze vormden een hecht span, en kropen voor elkaar door `t stof, daar hielden ze zo van. Wat was toch wel hun groot geluk, bij and`ren vergeleken?…

Zijn strak getrimde groen gazon Is vrij van kruid en vreemde kleur Geen Madelief verspreidt er geur ’t Is maagdelijker dan een non Maar gister in de morgenstond -Hij zou net aan het sproeien gaan De tuinslang hing al aan de kraan- Lag daar die hoop met zwarte grond En dat werd niet getolereerd Dus zette hij een mollentang In ‘t midden…