Alle inzendingen over Nalatigheid

Waardeer mij dus om wat ik doe niet om wat ik nalaat.…

Een autobusje dat aan de overkant staat, het is iets dat een overweldigende angst nalaat. De echo van mijn voetstappen tussen de huizen en de wal, iets wat mij altijd achtervolgen zal. Kon ik maar iets doen aan die angst, want van iedereen die ik ken, ben IK het bangst.…

omdat het overleven zich uitsluitend beperkt tussen woorden en het spreken mij moedeloos maakt zal ik weggaan en mijn brieven nalaten aan vreemden het waait wel gezichten, namen van verraad die me achterlieten in allerlei vormen met de tong stijf en scheve tanden maar ik ben stervend genoeg opdat ze me niet meer naderen…

Gebroken dromen blijven onherroepelijk komen dagen als vandaag en die in de dagen erna spelen met woorden en altijd die vraag naar de weerspiegeling in de bloem der symmetrie zie loskoppelend van het super helder azuren kleurrijk gesteente de wegen en paden en door haar landschappen jou laten vergapen maar toch zo wakker als wat geen woorden nalaten…

toen ik dacht dat je zei dat je hier wel blijven kon zag ik sterren schijnen een lichtend pad over ons samenzijn hoorde ik rivieren bruisen hoe het water zich met volle kracht schuimend op de rotsen gooit en wij daarboven onroestbaar toen ik dacht dat je zei diende je mij te corrigeren het nalaten van dat kleine feit die ochtend in een…

de zoen een innige droom Het opent de roes schaamteloos om openlijk te worden ontvangen als een voorbode van geestelijke instroom De aorta zwelt aanstonds met verlangen alle levenssappen transporterend het nijpende energietekort compenserend Slechts door een enkele lipsamensmelting ontstaat deze alles overstemmende euforie Een verslaving nalatend…

die geen sporen nalaat, de regels tussen het wit niet met letters vult, het rangeerterrein niet halogeen verlicht, geen richting aan chaos toedicht, het ijzer niet laat glimmen, die taal in brieven verstopt, treinen in hun spoorwegen, reizigers in aankomst en water aan vissen voert, die dag cijfert zich weg, zonder omhaal, wisselt het heden…

geschriften der godgeleerdheid of vrome geschiedenis maar aanvaardden met ruime geest het bestaan van 't Opperwezen en Diens heerschappij aangezien zij zich niet de kern der Schepping voelden maar hun nietigheid als mens beseften een kleine vonk die vluchtig door het heelal zweeft spoedig in het duister verdwijnt verrassende stralen nalaat…

in mij vandaag verliest het kind in mij opnieuw de hoop die blijkt, al kon hij het weten, verborgen in een onlosmakelijke knoop van liefde en zorgen alhoewel gedragen door een prille ochtend ligt het duister op de loer waar allengs onder de onbereikbare zon, de verwachting sterft wat dan het leven altijd ongevraagd nalaat…

wil ik het bronzen zelfbeeld of de gouden tand dat is de vraag een pottenkijker in mijn keuken of een mee-eter ik gis niet waarom die uitvreter nalaat een reden te geven anders dan zijn lijfspreuk -rood staan is beter dan wit liggen dus leen ik bij het leven- en weet er hangt een prijskaartje aan zijn geschenk bij de dood,…

ik denk aan die deur telkens dezelfde deur en aan jouw hand die koele stilte over drempels draagt in elk nalatend sterfgebaar ik kijk naar je oordeel en de tien geboden je ontneemt mijn blik en bewaart de wind beseft niet dat de tocht, ook doorheen het venster, mijn borst omklemt en dat die deur door vloed bezwijkt…

zo wil ik mijn taal lichtzinnig van zinnen door mijn angsten overwonnen getemd door mijn mannelijkheid en mijn woorden indrukwekkend opduikend in een poëzie die wetten breekt ondanks plaatselijke gebruiken zinnen die voorbijvliegen als een zwaluw die lente maakt in het venster van alle seizoenen en al cirkelend haar sporen nalaat…

om er m'n geweer voor uit het vet te halen ik wachtte tot een volle tram de halte naderde dan drukte ik me tegen de billen van net zo het uitkwam dat men niet bij me aanbelde kon ook duiden op oneindig talmen als ik iemand op straat zag in z'n regenpak met in de ene hand een hengel en in de andere hand een schepnet kon ik toch niet nalaten…

tijdlijn ontdoen, wachten op afstempeling een bierglas vullen, op gezette tijden problemen van personele aard oplossen uiteindelijk een afstand verkleinen die ligt tussen nader tot elkaar en vroegtijdig we kunnen nog wonen in herinnering onze toekomst doorzoeken op herhaling als we onze daden bij een woord voegen en alleen in gedachte nalaten…

Als niets meer vanzelfsprekend is voel dan dat wat ik nalaat, in iedere stille kamer. Als de tijd is aangebroken dat mijn volgende dag eindigt. Laat het dan niet eindig zijn. Nooit zal er sprake zijn van een blijvend afscheid. Vinden doe ik je overal.…

Desondanks besloot de Kerkvorst dat de priester door nalatig werk niet meer welkom is in de kerk en voor onbepaalde tijd is geschorst. …priester “onderzocht” homoseks……

zoals het langzaam – onderhuids - naar binnen kruipt, het koelere het warmere, dat lucht en kleuren nalaat boven in een boom heerst nog wat zomer, stervend in haar ademnood groot gebarend naar de hemel, helderblauw nog zonder dood dan de blaadjes, klein en teer ze geuren nu allang niet meer, maar geven alles prijs het is de zwaluw,…

' Het regende en God verzonk in gepeins (maar eerst rukte hij zich nog los, hij hield niet van hun manieren) en al peinzend waadde hij door leven en door dood, door waanzin en nalatigheid, door waarheid en door angst, zag hoe zij frunnikten aan elkaars jas en daalde peinzend af langs de smalle trap van hun rede — 'Ik heb het geweten…

"om goed te kunnen schrijven moet je heel diep in je schaamte gaan" zo sprak de schrijver en het laat me niet meer los één poging is meteen een daad wanneer ik afdaal in het donker van nalatigheden die nu toch het daglicht moeten zien over hoe ik toen verborgen wilde houden dat ik de kille waarheid van de dood niet onder ogen komen…

waar muren zich terugtrekken in grijs de ijzig koude dag zijn sporen nalaat, in de patrijspoort van een kokerblik staat een snik zich in te houden nochtans kruipt de kille pijn van niet meer onder mensen zijn door merg en been waar gaat dit heen?…

Kan ik het nalaten wat ik liever laten zou? En ga ik tevreden naar mijn eigen feest? Dankbaar kan alleen denkbaar zijn zonder die bochtige wegen in spagaten. Recht op het doel af lijkt beter te zijn om in denkbare dankbaarheid over te praten.…

welkom in ons Nederland waar u als zware crimineel geen last heeft van tegenstand maar mag zitten op fluweel wij beschermen uw rechten ga gerust uw eigen gang want wij zullen vechten voor uw welzijn en belang onze nijvere advocaten staan altijd voor u klaar en zullen echt niets nalaten u loopt nauwelijks gevaar maakt u zich geen zorgen…

Ben je tekortgeschoten (in gebreke gebleven, nalatig geweest, laakbaar) op stuk van plicht, regelmaat, tucht, zelfverachting?…

Kwijt raak ik het niet vrij kom ik er niet van soms verscheurt het me onttrekken kan ik me niet plaatsen kan ik het evenmin het achtervolgt me dagelijks riep ik het over me af verdiende ik dit gedrag fouten zou ik erkennen nalatigheden worden aangedikt verwijten kan ik niet vermoeden wil ik mij wel verdiepen de waarheid te achterhalen…

op deze weg keert niemand -vertel geen gangbare herhaling in termen van huidvervelling duindoornstruweel roofvis, gashouder, ernstig en nalatig droomverlies niets anders dan een gammaflits door zwart oneindig omringd een zekere mate van onprettig onbestemd, gezien het bovenstaande later komen rauwe randen aan vogelhuiden een…

RIVM- en OVV-rapport: vervuiling is nog altijd stelselmatig, bedrijven en provincie zijn nalatig, maar iedereen belooft dat ’t beter wordt. Hoe reageert men nu bij Tata Steel? Een nieuwe koers, of weer een blabla-deal? Toelichting: Cursus mooipraten Hoe om te gaan met ongemak en leed?…

Ik wou dat ik nog even met je kon praten Nog één keer kon zien dan zou ik niet nalaten je te zeggen dat we elkaar eens weer zullen zien ik wilde je nog zoveel vertellen maar dat heb ik niet gedaan ik wou dat ik je op kon bellen maar dat zal niet meer gaan eens zullen we elkaar ontmoeten op een plaats zeer wonderschoon en dan zal ik je…

Te groot zijn de indrukken van beelden als ik stilsta bij mijn bewogenheid groot is de schok te treurig zijn de wilgen waaraan ik hang mijn hoop op mededogen en begrip treurig is de onmacht te diep zijn sporen die de droom nalaat die naast de werkelijkheid bestaat diep is de afgrond te waar is een beloofd land voorgelogen door profeten…

ik kan tranen vergieten omdat je weg bent maar glimlach omdat je hebt geleefd ik kan mijn ogen sluiten en hopen dat je terugkomt maar openen en om alles te zien wat je nalaat mijn hart kan leeg zijn omdat ik je niet meer kan zien maar het is vol van de liefde die je deelde ik kan morgen de rug toekeren en gisteren leven maar ik droom…

Misschien, vriend, is onze vriendschap nu volwassen niet meer achterhaald door verleden en dragelijk in het heden daar waar droom en schaduw elkaar genegen ontmoeten voel ik de eerlijke behoefte jou opnieuw te begroeten met alles wat in mij leeft over wildernis en groen in wat de natuur ons geeft door nalatigheid van doen Waarschijnlijk…