vorst verlet
waar muren zich terugtrekken in grijs
de ijzig koude dag zijn sporen nalaat, in
de patrijspoort van een kokerblik
staat een snik
zich in te houden
nochtans kruipt de kille pijn
van niet meer onder mensen zijn
door merg en been
waar gaat dit heen? vraagt zij zich af,
de molensteen van morgen
prijkt vandaag al op mijn graf
haar eenzaamheid voelt zwaar
nu najaar oppermachtig wordt
en de vuilstort van de zomer heel goed weet
wat er aan schort
... Geef mee en zorg dat de voedselbanken genoeg binnenhalen om hen die het nodig hebben, een fijnere Kerst te bezorgen.. ...
Zie ook: http://www.switilobi.nl/f...php?fotogedicht=vorst%20verlet
Schrijver: switi lobi
Inzender: Anja Visser, 8 december 2014
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid