Alle inzendingen over Oerend hard

Nu zit je knielend voor mijn voeten en smeekt mij voor een simpel feit ik herinner je nog even aan het vroeger, die harde tijd...…

Lief, weet je wel hoe vreemd ik ben zou je weten wat ik doe met elke man ik beloof van niet, maar doe het toch gewoon omdat ik er zoveel krijgen kan Ik lach even vriendelijk, 't is weer raak zo hangt er weer iemand aan mijn lippen - en welke gaat je nu even niks aan - maar het voelt zo goed, dat ego-trippen Elke keer als ik je zie, ben jij…

Waarom zijn moslims steeds zo explosief Ze kunnen niet zichzelf relativeren Ze blazen het zo op, die boze heren Vanuit een hoop op hemels perspectief Natuurlijk is hun doodsangst niet zo groot Wie zonder humor is, die is al dood…

Wat zocht ik hard in honderd boeken en vond toch nog het antwoord niet; de bakker bakt wel brood of koeken maar hij heeft soms ook groot verdriet.…

Waarheid kwam ik onder ogen zag alleen nog maar jou... waarheid wilde ik niet kennen dacht alleen aan jou waarheid schreeuwde naar mij maar ik wilde alleen maar jou aan m'n zij Waarheid kwam me achterna Maar alleen van jou wilde ik de waarheid weten Nu Weet IK genoeg Maar het lukt me niet om je te vergeten Nooit zal ik lachen…

Wees zacht voor anderen, hard voor jezelf…

Je lijkt totaal onbewogen maar ik zie de pijn in je ogen als je jezelf lijkt te vermoorden met je harde, messcherpe woorden die eigenlijk, voor mij waren bedoeld, maar die je zelf kei en keihard voelt…

kaalgeschoren, een boom van een vent, in oranje hemd blootsvoets, geketend aan handen en enkels schuifelt de delinquent ongeloof op de lippen dit is fictie, tranen zijn echt majesteitsschennis een hamerslag heeft de boom geveld berecht uit onrecht om te schrijven, want men doet hier niet uit de doeken dat koning en prins talloze dames…

ik verschiet als ze voorbij gaat op haar velo, tegen wind haar rok waait omhoog, hoe schoon haar benen, die zwarte panty in het licht van 'n regenbui daar komt er nog een, ook mee haar rok omhoog, als een ballon stijgt ze in mijn ogen, ze steken straf en als vliegende vissen gaan zij over de brug de polder in, alleen tegen wind, ik ben…

Hou je niet van hard labeur zet de job dan naar je hand. Niet meteen soliciteren maar ga eerst een keer proberen als je houd van zee en zand, als beginnend pickpocket op een naturistenstrand.…

zigzaggend door ogenschijnlijk wil ik mezelf niet kwijt wring mij in de kijker om hard rennend warmtesporen op te wekken rode vlekken die als flitsend vuurwerk mijn verwachtingen blootleggen…

Ik moet soms aan je denken Onverwachts, gewoon spontaan Blijf ik aandacht aan je schenken Kom ik bij je stil te staan Gek toch, dat ik ben blijven weten Hoe ik je miste na onze split Ik kan de pijn maar niet vergeten Zodat ik er nog steeds mee zit Ik stel me nu en dan die vragen Was jij gelukkig, toen met mij Gaf ik jou redenen tot klagen…

De hele dag maar èèn gedachte ik wil er niet meer aan denken maar dat beeld raak ik niet kwijt het is een herhaling in zichzelf een dubbeltelling altijd naast elkaar in volle harmonie van vlees en bloed mooi in hun pracht hard en toch zacht worden met liefde omkleed gestreeld. geaaid baby in verrukking zuigt, trekt en smult groei…

Het hout is hard de klink verroest mijn haar verward in mij kookt het woest De sleutel verdwenen ik kan duwen wat ik wil mijn ogen wenen in mij is het stil Krakende scharnieren en dubbele glazen ik zeg gedag tegen mieren niets kan me meer verbazen Een nieuw geschilderd kozijn walmen verse verfgeur alleen op een groot plein ik sta…

Harde landing op Schiphol, met Marsman in mijn hoofd.…

Mijn maag zit nu in de knoop de harde waarheid is uitgesproken. Beter worden zit er niet meer in dat kregen we te horen. Behandelen heeft ook geen zin zonder de strijd aan te gaan hebben we al verloren. Maar papa ik wil je nog niet kwijt er valt nog zoveel te beleven.…

de bomen groeiden tot in de hemel mensen zagen niet dat het bonenstaken waren gretige Japies klommen graaiden naar blauwe lucht met groot gekraak knapten stengels, braken illusies krioelende massa op de grond werd vertrapt zonder pardon…

Op mijn schouders wacht een verlangend kind dat lacht, mij toedekt en haar handen strekt en worden harde lijnen zacht, in een meetloos mededogen tot aan de sluimerende dood, die ergens op mij wacht. “ Schoonheid en jeugd kan niet lang genoeg duren “ J.Vondel…

“Cecilia, my dearest, moet je horen; Europa is nu echt te tolerant! Neem ons als voorbeeld,” zei Gerd Leers pedant en blies daarbij nog hoger van de toren. Ons land is echt een beetje ‘speciaal’; Geen hoogvliegers, maar wel een hoop kabaal.…

in onze jonge jaren was het allemaal zo belovend het leven was nog rekkeloos een biertje, een sigaretje en een lekker wijf je stond stijf van de mogelijkheden waar jaren verstrijken kent het heden steeds meer ongemakken, alles lijkt te verzakken van je hip van je hop ga je hard op je smoel…

er was geen ontdooien juist het harden in zwart gaf onverzettelijkheid kracht met een glijdende schaal maakte jouw karakter ruimte in sociaal bewegen maar er waren limieten die jou niet toe lieten je wendde je af met een lach toch heb ik lente zien komen scheurtjes en barsten in het schier onneembare ijs nog komt de nachtvorst kruiend…

zon het doodt de dagen met het vangen van vage silhouetten die steeds reikend naar de verte hun beelden zien vertragen in de storm het leven vervaagt mijn twijfel nu de herfst de dood nog stiller maakt ‘k zie dat de reeds gevallen bladeren het boek gaan sluiten en zich afvragen of er nog een wens staat geschreven in de colofon op te harde…

Met de harde wind pal tegen een aalsgolver in zijn element…

Een vader die liegt voelt zich niet aangesproken hoe hard de waarheid…

Wanda ligt smachtend al klaar voor de start Maar schrikt zich dan toch een testosterongeluk kreunt dan: ”O schatje dit is veel te hard!”…

dag in dag uit was er wel was in het jaar 1900 voor de jonge moeder die toen mijn oma was maar zou zij ooit gewassen hebben in een wak met een rivier op loopafstand van waar zij woonde in mijn verbeelding zie ik haar ook in de winter bezig in het kleine schuurtje waar het soms krakend vroor maar ik hoop, dat het werd warm gestookt…

hoepelen van een kind, het raakt de smaak van angst die belegen in het boeket van onbegrepen tijd zich verzet tegen de hulpeloze geest het ervaren van erkenning ontvreemdt het lot van oorsprong, waar is de wijze in mijn andere hand gebleven nu ik dwaal over de warme stenen die mijn hart bezeren was ik de dienaar zonder harnas maar hard…

Zal zij ooit beseffen, hoe hard ik voor haar viel.…

Harde bankjes geven een glimp van 't ultieme: daar liefde te voelen, er zijn met je lief, je vergaat van de dorst en ze biedt je niets aan, maar gewoon bij elkaar zijn, dat is het sublieme.…

IN MEMORIAM EEN VRIEND Voor Jannes Oosting Pzn Vrienden werden we toen anderen Ons buitensloten, jij omdat je Een kind met een beperking was, En ik omdat ik er sowieso al Niet bij mocht horen, Zo had de harde kern besloten - Zo kwam jij voor mij, En ik voor jou op, En dachten we nog helemaal niet na Over onze toekomstige afwezigheid…