Alle inzendingen over Onbemind

Je ogen waren eerst gewoon je ogen onbewogen Geen ontzag geen trots geen mededogen Je mond was eerst gewoon je mond onbekend Geen lach geen traan geen zoen gewend Jij was eerst gewoon jij onbemind geen ik geen wij voor aandacht blind opeens werd je speciaal voor mij van binnen nu nog…

Dat is niet lief Wat jij vindt Naar kind Dat is niet aardig Wat jij verzint Naar kind Wie denk je wel dat je bent Schijnheilig en verwend Wij hoeven jou niet meer Jij verpest de hele sfeer Klein ben je, en nietig Je maakt iedereen verdrietig En jezelf onbemind Dat je harteloos zegt Wat je werkelijk vindt Naar kind…

Er stromen rivieren rond jouw naïviteit het is zomer, je roept een ober je vraagt vriendelijk om innerlijk licht alsof zwaartekracht niet meer bestaat weemoedig meewaait met de wind nu al mijn woorden zijn verdwenen je glimlacht voortijdig naar een kind rozen bloeien sober, je voelt je onbemind over wat jij mij aan diepte bracht de horizon…

zo schiep ik chaos in de orde gedragen op de brede vleugels van een adelaar, was ik omgeven door geklapwiek van slagpennen ik hield me schuil in roversnesten inhaleerde luchten van onbeminden, geketenden, verdorden de gieren vlogen op de lijken af en pikten van de weke resten ze stegen krijsend op het vlees was woord geworden…

ik wil beleven, totaal, in liefde, of onbemind de vreugde van het kerst geboren kind. het feitelijke feest heeft een tachtigjarig verleden wat heb ik beleefd, genoten en [niet]geleden.…

in de afzondering van zijn kamer badend in een blauwe gloed doet hij waar hij in het echt geen lef voor heeft vindt hij virtuele moed hier is hij spannend en interessant wordt er naar hem gesmacht in het echt waant hij zich onbemind en voelt hij zich veracht zelfs ogenblikken van echt geluk geven hem niet de kracht zich te uiten bang dat zijn…

jij luistert hoe herfst valt op blad en wind in doffe straten waar het gezicht schaduw verbleekt in’t geluidloze gewoel van blinde dagen over de brug stroomt te vaak regen naar spiegelruiten die verzinken in onbeminde kamers jij hebt gehoord en stormen begrepen maar de nacht is moe heeft mij en het uitgeputte blad in de stad…

ik lente de dood in de herfst van het schaduwwezen, geen buizenstelsels langs anale wegen, slechts onbegrip is het fornuis waar de rapen gaar worden weggezet er sijpelt angst, ergens waar het niet had moeten zijn wellicht zijn de woorden onbemind, maar het geschrevene stapelt zich met recht tot de driekleur in enkelvoud evenwicht…

Mijn onbeminde ik is dor als stervend gras de laatste bloem bloeide duizend jaren terug o! als toch een keer het gras weer kon groeien...…

Geboren met de vrees te leven ben ik degene die ontwijkt onbemind en onbegrepen ik haat elk spiegelbeeld dat mij bekijkt. Mijn vonnis zal ik gaan voltrekken met geheven hoofd, mijn ziel ontbloot en ga voor eeuwig luisteren naar de stilte tot hier niet verder, ik maak mij dood.…

hem een mondje open De rups ontrolt aan zijn gezicht In droef vermaak spreekt hij verholen de bruidsspin toe, die hem verslindt Als laster van de tong gesneden uit luider keelgat gillen moet, verweert de wanhoop opgespleten de toedracht van een slinks verzoek Natuurlijk spreekt zij van de liefde en van een gouden bruiloftskrans die eenmaal onbemind…

Onbezorgd lijkt verder weg dan de weg naar zorgen De lange blik op gisteren vervaagt vandaag en morgen tot bijna onbeduidend terwijl de keuzes wachten weggeduwd als onbemind Kom toch met gisteren daar drinken we op om morgen te vergeten vandaag te overleven We draaien rond in cirkels stuiterend tegen de randen Maar ach, wie ziet het…

Dit kleine kristal beschermt en ontfermt zich over het ferme tedere leven in elk kind, bemind of onbemind: voor mij voldoende om goedgezind te benaderen en in elke capaciteit te blijven waarderen...…

Het was een vreemde gedachte die in ons was gekropen een dief in een rijk huis er was niemand thuis in het landschap alle dromen in donker verdwenen nu er onmacht was verschenen in gevoelens duister en droef kwam de rivier met woeste golven de boze oceaan en dwaze wind het landschap onbemind in getuigen van vergeten alsof we het allemaal…

Vroege duisternis In deze dagen Omarmt mij Als een ziek geschenk Haalt de diepte Weer naar boven Op plaatsen waar Ik niet aan denk Herinneringen Lang vervlogen Teleurstellingen Nooit verwerkt Mijn zwarte ziel Stelt alles open De pijn van toen Wordt meer versterkt De sombere dagen Zo vlak voor kerstmis Donker, koud En onbemind Voor…

Van genot zakten mijn ogen dicht mijn lippen zochten die van jou in de zwoele schemering van kaarslicht nam jij mijn bange hart op sleeptouw Als een exotische oase kwam jij mijn woestijnachtige hart binnen je raakte het aan van heel dichtbij en wist het door alles te beminnen Mijn oase bleek een fantasiebeeld mijn gevoel is nu onbemind…

We kwamen elkaar weer tegen en lieten de lust zwaarder wegen dan een weg te vinden in de breuk van de onbeminden vrienden in verraad we zouden ieder naar de eigen bron maar één van ons begon van rode rozen, sterren en de zon te spreken, dus die sentimentele onzin werkte toch en we vonden elkaars lijven en ontdekten dus te laat dat we…

er naar snakt alleen op het veld met uitgezaaide bloemen vogelverschrikker tegen wil en dank onder regen met natte hoed en ongebruikte wandelstok om de dieren weg te jagen waar hij van houdt de vogelverschrikker heeft het koud en schijnt de zon hem eindelijk warm dan mist hij door de wind zijn linkerarm staat hij te zwaaien maar blijft onbemind…

terughoudendheid in afstand tot onbekend in een dimensie waarin de mogelijkheden ongelimiteerd lijken in werelds verschijnen en toch zo anders van vorm en kleur dan normaal in niet te vangen nuances de droom heeft het vluchtige en luchtige zonder ooit zwaar op de hand te zijn vaak lacht blijdschap opluchting waar onbekend het stukje onbemind…

doelloos malen haar gedachten in een raamloos hoog vertrek gevoelloos eindigen haar nachten in een naamloos blauwe plek hoorbaar schreeuwt haar lek geheugen in een monotone dreun zichtbaar eindigt hier de leugen in een hartverscheurend gekreun onontroostbaar haar geweten onomkeerbaar haar verdriet onbemind en steeds vergeten nog voordat…

Warme dagen zijn voorbij Allerlei rijke kleuren vullen d'herfst als jaargetij Regenlaarzen stappen door plassen Gewassen veranderen van kleur en geur Beukenoten en kastanjes verrijken de wegen als franjes Regen en wind zijn onbemind Wolken bewegen naast elkaar Ze omvatten 't dek door een vogeltrek op weg naar 'n warmer oord Nooit…

stil tevreden luister ik naar de verleiding die vanaf de waterkant mij de zomer kondigt als vanuit vijvers en poelen in de zwoelte van mei de boerennachtegaal in kwakende bende groen en onbemind het alles is liefde zingt stil tevreden geniet ik de aanloop tot paring die vanuit modder en kroos uit opgeblazen kaken van babbelende vrijersvoeten…

haar ziel het had een vertaling van de bijbel kunnen zijn, dan wel testament loos en zonder nachtelijk geschreeuw het water reeds gelost, de sloep stond droog op de bodem van het hiernamaals, de klei gekneed in de vouwen van het gezicht dat nu eigentijds in zijn eigen rimpels is gelegd spaarzaam waren de aanrakingen liefkozingen onbemind…

ik was niemand onbemind kind genadeloos wezen menselijke geest die zegevierde en niet zou genezen leven in een verduisterde wereld overleven van een donker verleden het zuigt mijn leven op bij momenten het borrelt op een diepe oppervlakte heel even bestaat er niets niets anders om me heen ik houd mijn ogen stijf dicht herinneringen…

ik spin het gewin spreek woorden van jaren ouder sprokkelend soms met kwakkelen zin en tegenzin ik spin het gewin spreek woorden van liefde die ontspoorde van tegenwind en hakkelen over onbemind ik spin het gewin spreek woorden van jaren ouder van liefde, sprokkelend of ontsporend soms kwakkelend in tegenwind met zin…

Nu een belofte niet tot vervulling komt en mijn onrustig hart verstomt in onzalige onbemindheid en uitzichtloos verlangen en verdriet, nooit meer onbevangen gedachten en nooit meer in stille verwondering een wederkerigheid verwachten. Zwijg mijn hart, zwijg stil mijn ziel, het is "verlangen naar" waarvoor je viel.…

dan ben ik niet snel klaar maar indien u mijn eerste werk zou hebben gelezen had u weet van een gevallen doek en thans behoor ik andermaal tot de horde der wezen achtergebleven in de leegte van een schaduwrijke vloek met een zerk, telkens als een spiegel, in wezen: een alleenstaand kind dat ongewild verblijft in de hoek onzeker en onbemind…

De kou sluipt heel zacht naderbij zo zacht dat zij het nauw'lijks voelt 't is als de komst van het getij dat stiekem met de stranden kroelt Het is er en verdwijnt ook weer als ijs en sneeuw en zon en wind de kilte doet haar hart zo zeer dat eenzaam is en onbemind Een hand van ijs beroert haar oog dat het licht daardoor niet ziet en blind…

Te laat om nog wakken te slaan Zwijgt de viskwekerij hier dood dat het de helft scheelt in verjagen van ijsvogels die vijvers belagen Dan maken ze slim poep van brood Ooit drong op congres te Parijs één aan op uitroeiing van de soort die had er al achthonderd vermoord Of betalen we nu de prijs oude bekenden van tien gulden biljetten onbemind…

De ziekte van jouw vader schilderde heimwee aan zee papieren schepen op golven van een onzichtbare wereld de aftakeling, zijn dementie het verliezen van zijn geest toen de planeet verkoos te zwijgen, ademde jij onzekerheid, zocht naar veiligheid, maar de dichtgetimmerde waarheid had geen spijkers op laag water, slechts onbeminde voeten…