Alle inzendingen over Onsterfelijkheid

Je ogen zijn jong Verscholen in duizend rimpels Je handen zijn open Gehouden uit gewoonte Ogen als parels Handen vertrouwd en sterk Je lichaam klein Je geest zo groot Je ziel onsterfbaar Gebleven in breekbaarheid…

Die zijn destijds én dodelijk geraakt Én juist daardoor onsterfelijk gemaakt.…

je straalt als verre ogenschijn bij onsterfelijke maan jouw ochtendlicht trekt in een zweem aan de nacht voorbij o, glinsterende ster lig tegen mij aan ademvocht doorstroomt mijn aderen hemels lichaam, blijf dicht bij mij…

niets zó ondankbaar als 't schrijven van gedichten wat je schrijft is betrekkelijk goed voor het vergeetboek dus beperkt houdbaar mocht het je bedoeling zijn onsterfelijkheid na te streven vergeet het snel... niets dan fictie is het en dat weet de oude dichter maar al te goed…

Onsterf'lijk ben ik niet. 't Is zonneklaar, dat elke mens tenslotte overlijdt. De oorzaak van de dood is vader tijd. O, was ik maar een vadermoordenaar! Ik wens een kans, al is een moord verboden. Ik wacht hem af en tracht de tijd te doden.…

alsof het leven eeuwig is steeds onderweg en groeien liefde vindt een onsterfelijke weg de dood lijkt een verre horizon een beperking van ons zicht de wereld is rond en de maan vertoont achter de wolken licht…

De grote oorlog die we voerden – al wisten we niet waarom – was het bewijs van onze liefde, even onsterfelijk als de veldslag. Want we deden nog de moeite elkaar te overtuigen; slechts zwijgzame onverschilligheid had ons kunnen doden niet de grote oorlog…

ik sprong door herfst; de wind blies zeepbellen naar eender waar in mijn onschuld hield ik van het tuimelen boven onsterflijkheid hoe kon ik weten dat daaronder dicht aan de grond jouw zomer lag; begraven in een laatste zwaluwzwaai van zwarte randen…

De echte finale voltooiing voltrekt zich in het onsterfelijke kwatrijn ‘Als stervelingen zingen’, alhier op de site……

Muziek die ten Diepste drijfveer Was van buitengewone Persoonlijkheden - Take Five waarmee Tientallen generaties Studenten hun studieleed Op benauwde kamertjes In de binnenstad Aangenaam verzachtten En de Canto die Voor miljoenen mensen Het lijflied werd van Hun eigen onsterfelijkheid…

Winter heerst er in mijn hart ‘t is er snijdend koud en guur Wolken zijn er grauwig zwart wat ik mis, is het levensvuur Stilte heerst in mijn innerlijk alleen de nacht is deelgenoot Duisternis schijnt onsterfelijk even onsterfelijk als de dood Smart beheerst de lange weg waar de zon het schijnen laat De verlaten weg, die ik afleg voert…

En uit je ziel komt een onsterfelijke blo. Al in de knop gegroeid. Laat haar bloeien. Ouder worden doe je zonder geld, zonder glans en trots. Zonder koperwerk mijn liefste! En dan is er het onsterfelijke kruis. De stilte. En de altijddurende liefde en de gladiolen.…

En nergens draag ik onze liefde - Tussen groeiend puin - Onsterfelijk als de dood. ---------------------------------------- Uit: 'Winterrunen', 1967.…

Ik heb geen aardevrees, toch ben ik bang mijn onsterfelijkheid te verliezen in de onpeilbare diepte van je ogen.…

zoals je lichaam in mijn zinnen ligt je schouders mijn nachten ondersteunen je driftig bloed de uren sneller laat stromen tot ze na een kort onsterfelijk moment zichzelf verdoven zo laat ik hier en nu jouw stem weerklinken speels en vederlicht maar zonder spreken…

De wetenschap dat leven kort is benauwd me, de illusie dat ik onsterfelijk ben is verdwenen. De zekerheid dat ook ik mijn laatste adem uit zal blazen is aan de ene kant angst, aan de andere kant opluchting. Met aan zekerheid grenzende wetenschap heb ik de langste tijd op aarde nu echt wel gehad!…

het strand geeft eenzaam blijk van een vloedverlaten zee, zijn korrels zo talrijk uit het zicht der eeuwigheid is de zeevlinder onsterfelijk, het tere lichaam ten spijt kom, laten we gaan, ergens wacht het ruisen van de branding in mijn traan…

Prachtig is de onsterfelijkheid maar wat doen wij in de tussentijd? --------------------------------- uit: 'Vreemde wil', 1994.…

je gouden klanken ruisen spetteren raken het snakkend hart vol kristallijnen tranen glazen druppels op gouden webben trillend en wenend onmetelijke schoonheid engelenstemmen ijlen door blauwe nachten oneindig jubelend hemels onsterfelijk…

Daar..waar ik voor even meende, voor altijd onsterfelijk te zijn.…

in mijn herinnering neem ik je hand je staf en blije kinderogen warmgezongen door de onsterfelijkheid van elk decemberlied zie hoe ik geniet papa, je was de mooiste en je droeg jouw mantel graag een roodfluwelen kerstmis antwoordt traag op wat mijn hart in zoveel beelden ziet…

o, dunne ster lig tegen mij aan beschijn reeds van ver huid bij onsterfelijke maan hier naakt licht tussen bladeren ochtendzweem ijlt aan lucht voorbij verlegen ademvocht doorstroomt aderen hemels lichaam, blijf nog even dichter bij mij…

Godsdienstwaanzin loopt dood, maar zelfs de dood blijkt leven van eeuwigheid tot amen: onsterfelijk, maar in vlammen. Zijn zwaard der gerechtigheid, in verdorvenheid geheven, laat hem branden als de hel, als destijds het WTC. Geen traan blust zijn inferno: dat is aan God, of aan Allah.…

Soms, als een distel door dik asfalt, barst er een regel poëzie de taal van mensen in. Zo werd de Dapperstraat een plek van hoge adel en duurt de Mei al meer dan honderd jaar. Zo wijs ik soms mijn kleine zoon des avonds op een fonkelend verschijnsel en roep: O Venus, felle star. Hij corrigeert mij wel, maar geeft het later toch misschien…

O de heilige onsterflijke sterren, hoog boven mijn sterfelijk hoofd, Waar 't geloof met zijn kindervertrouwen mij een hemel eens had beloofd, als deze ogen zich sluiten voor eeuwig - en dit lijf wordt ten grave gebracht, - o de stille onbegrijpelijke sterren! o 't mysteriënheir van de nacht!…

Zal jij nog aan me denken, soms Zoals ik aan jou Als de dagen korten en de maan nog steeds daar blijf jij ginds leven In je mooie droom en de mistige stad En ik hier, veilig, veraf Zal je het je herinneren hoe vrij ik me voelde jouw onsterfelijkheid van zo dichtbij te zien zal je nog aan me denken, soms zoals ik voor altijd…

Onsterflijk zal de dood me maken, als al m'n lichaamsfuncties staken, want na m'n dood kan 'k niet meer sterven. Dan ben ik dood en dat is dat. Perfecte rust wordt mij gegeven: ik treur niet om het mooie leven, dat ik op aarde heb gehad. Voor mij geen hemel na m'n kist: ik ben goddank een atheïst.…

in die kleine catacombe hoog op zolder aan de gracht met nog net dat ene raam waarin je de ster nog zag die je al in je droeg daar heb je in een schriftje binnen verwachting en angst je onsterfelijkheid vast opgeschreven een licht waarvoor geen lampenkap meer nodig was het stond al vast -------------------------- uit: 'De gedichten'…

geteld zijn we even oud, het licht maakt onsterfelijk, de hoogte vruchtbaar en ons welgezind, de kim blaakt in het vuur, als de passie stand houdt, slechts één uur, dan dalen wij gedwee de trap weer af, in korte tijd zijn we eeuwen oud.…

laten een laatste teken in schaduwen die zich speels vlechten in klinkers muren, het enige licht streelt als tussen voegen werpt een zin zich binnen loop door de dromen deur nader tot je muzen in het woordloos paradijs maar schrik niet, voel blijf hoezeer je ook verlangt te zijn spreek slechts een woord een woord van liefde om onsterfelijk…