Alle inzendingen over Open

En zie de vijand van het licht die vertoeft in duisternis, wat kwaakt gij daar met kromme snavel tweeslachtige vogel, zonne der gerechtigheid: zijt gij opnieuw geboren om de machtige der aarde te bekoren? de wind van uw vleugels doen slapende bromvliegen ontwaken, de wesp opgeschrikt zijn gift injecteert in zacht vlees…

wat jij van mij weg liet in draaiende seizoenen van het levenspad dat verraste mij nog het meest jij ging weg in stappen verder voorbij muren/deuren toch blijven er raakvlakken bestaan tussen jou en mij biedt deze ruimte duidelijkheid is dit niet het einde het pad loopt alsmaar verder de dag deelt prima open als je ‘s morgens wakker…

II. tussen jou en mij is er een oorsprong en een waarheid die ieder heeft gezien; een bewogen fabel bovenop het verlangen of door het aaien van een roze balsemien in beroezing en voltooiing van zinnen zijn talloze namen reeds eerder geschreven wanneer ieder ogenblik in liefde zich door het leven heeft omgeven het raakt je…

Ze liggen altijd op de loer destructieve krachten in scheppende momenten een donkere wolk boven kolkende blauwe zee geselen stormwinden waait creative energie nijgen vlinders bloemen open verspreiden een zoete geur…

Toen jij je luiken open deed en ik recht in je ziel mocht kijken stond ik als genageld. De vrouw in mij was verdwenen. Schoorvoetend vond ik mijn weg in jou langs wegen water en weiden en ‘s avonds toen de luiken zich sloten heb ik in stilte mijn tranen vergoten.…

Diep in mij herken ik nu de gevoelens Verdriet, blijdschap, angsten en de pijn ik hoef me niet meer groot te houden, en altijd maar de held te zijn Mijn oude ik heb ik inmiddels verstoten Ik kijk in de spiegel met rechte rug Van hoge muren maak ik open deuren En kijk niet op gedane zaken terug…

Diep in mij herken ik nu de gevoelens Verdriet, blijdschap, angsten en de pijn ik hoef me niet meer groot te houden, en altijd maar de held te zijn Mijn oude ik heb ik inmiddels verstoten Ik kijk in de spiegel met rechte rug Van hoge muren maak ik open deuren En kijk niet op gedane zaken terug…

Rorate, open u hemel, voor ons diepe verlangen.…

Nadat hij eerst door bleke Medici in hagelwitte jassen Binnenstebuiten was gekeerd Werd hem verteld dat er een vlekje Op zijn long was geconstateerd Dat biologisch niet meer was weg te wassen Keek hij totaal verbouwereerd In de ogen van de arts die hem Zijn leed langzaam verkondigde, Werd hij verpletterd door dit allemaal En was…

het hermetische van gesloten deuren die zwaar in scharnieren hangen zo kan je je innerlijk verwoorden maar doe het niet want er is nog zoveel light-verse soms is er die onverwachte glimlach die mondhoeken doen krullen dus waarom het hermetische van het ontoegankelijke schrijf gewoon op waar het om draait en wat je hart je zoal ingeeft…

Als de luikjes Die jaren lang Hermetisch afgesloten Zijn geweest langzamerhand Weer open gaan Spreekt voor het eerst Het gevoel weer aan Dat al die tijd was Opgesloten in de mens Die eraan gewend was Om levend dood te zijn…

Ik werk graag voor het raam En voor de voorbijgangers werk ik dus achter het raam Ik prostitueer me graag en veelvuldig Prostitueer me met het buitenlicht Kan daar niet genoeg van krijgen Zet het raam het liefst open En als dat niet kan op een kier Mijn longen zoeken frisse lucht Mijn zijn zoekt de elementen De elementen van het buitenleven…

de mokerslag We kunnen het leven niet overwinnen niemand nóóit Kom ga je mee. Samen wandelen naar het verre kijken naar de sterren schreeuwen naar de golven "we komen eraan ... Ja maan we komen" Omstrengeld liggen op het strand. steeds dichter komt de rand laat ze maar komen de golven Laat ze ons overspoelen laat het toe…

Onze harten kloppen door De liefde wordt doorgegeven Elke voetje vindt een nieuw spoor De rode draad opnieuw geweven. Ons bloed stroomt door Door het lijfje van de liefde Daar doe je het allemaal voor Het begint met een eeuwige geliefde Zo kregen wij ook al die genen Vol met passie, liefde en gevoel Waar wij onze kracht aan ontlenen Iedere…

in voorjaarsregen ruist de smeltende sneeuw met vergeten stem een dichter met vier zijn eerste gedicht kwam pas met veertien jaar - een wond met roofies hoe heet kan je ze eten de korstjes op je lip bysshe een poging de mot is aangetrokken tot de morgenster naar het oude nest waar stilte geen stilstand is waait het raam open…

een flard gesprek uit een open raam verwaait de jazz een trompet geeft weemoed aan de bas dreunt huizen verder weg en uitgelopen teer verhindert het verkeer te razen de lucht is zwaar van zomer en geel stof de bomen stuiven luizen lekken vocht dat plakt op autoruiten ik voel de hitte zinderen er spelen nu geen kinderen…

Ze zegt dat mijn ogen zo afgesteld zijn Door het kinderlijk vertrouwen in mij, Door de onbegrensde naïviteit waarmee Ik de wereld in kijk - Ze nemen alleen de waarheid van Leugenaars waar, van voorliegers, Van bedriegers met een open oog En hun gesloten hart.…

knorren en op schoot te spinnen ik bied je rozen aan gewoon om te beginnen je kijkt me lachend aan voelt het tasten diep van binnen denkt laat hem maar gaan ik heb je niet versierd kwam met een glimlach in mijn ogen, hopend dat je mij zou mogen liefde vierend als feest je bent een beest ik heb zo van je genoten zeven hemels gingen open…

de weg is open tussen pijn en fijn ze dwong je die te lopen om te sterven was je nog te klein je wilde wandelen aan de hand die nooit is uitgestoken het vertrouwen dat je in haar had is toen radicaal gebroken je overleefde met die pijn als basis voor je liefde het was jouw stil geheim om ooit nog voelbaar te genieten ik zie…

Nog een knoopje gaat open Mijn handen zien en mijn ogen sluiten jouw mond...…

open in die van jou…

Verdwenen eerst onlucratieve lijnen, nu dreigen zelfs loketten te verdwijnen, al zal er soms nog ééntje open zijn. Straks wordt dus niet alleen de trein gemist door wie zich afvraagt: “Maar wélk loket-is’t ?”…

Het was een etmaallange benefiet Waartoe Het Dorp van dokter Klapwijk leidde Dat waren nog eens televisietijden Waarvan soms vaag een flard te binnen schiet Dus wat bij Klapwijks doodsbericht gaat dagen Zal met de krant van morgen wel vervagen…

Een geriefelijke stoel straks misschien de bank ogen dicht wachten op de vertrouwde geluiden een bekende die de trap af- en opgaat, weer naar beneden komt de post valt op de mat de brievenbus sluit zich weer de ramen staan open op het fornuis stooft het eten zich klaar verspreidt de geuren door het huis ik wacht op het openen van de deur…

Donkere kamers met deuren, wijd open gezet. Ramen klapperend in lentegeuren zonder enig verzet. De ziel ontvangt met open armen het nieuwe licht; laat het diepste gevoel verwarmen en zwicht… frisse lucht ogen dicht diepe zucht heerlijk licht…

elke ochtend rond half achten schoof je de gordijnen open om te kijken of de zon werkelijk - zoals ik zei - op jouw lach was blijven wachten je pakte dan m’n hand en keek met diep ontzag naar het natuurlijke ontwaken van de nieuwe levensdag maar opeens was alles duister nergens scheen een helder licht de morgen zweeg mijn handen leeg…

Soms opeens komt het op Voel het borrelen diep van binnen Alsof de sluizen open gaan Een badkuip zonder stop Heb zoveel intens verdriet in mij Het zit alleen zo diep van binnen Onder een laagje vrolijkheid Och, kon ik er maar bij Waar komt toch dit verdriet vandaan? Waar zou de oorspong liggen? Heb ik maar zo weinig verwerkt?…

Open het raam. Klaar om te springen. Ik spring. Oogjes open, alleen maar blauw, alleen maar zon. Ik zit hier dan, op mijn luchtmatrasje. Binnen een maandje ben ik wel terug. Alles laten liggen. Wat de zorgen waren? Weet het niet meer. Ze zijn simpelweg te ver af. Ik, op mijn luchtmatrasje in de Dode Zee.…

Een ongekend en diep verlangen klopt aan de deur van mijn hart ze wil het met liefde gaan behangen het ruilen met de overheersende smart Maar de deur gaat nu niet open omdat mijn hart toe is aan rust het open staan is nu even afgelopen totdat de hete tranen zijn geblust Vraag me niets en kom niet te dichtbij want dit terrein blijft voorlopig…

Zij wandelde langs blauwe open luchten Langs hemels vol met zwart omrande wolken en slaakte duizend zuchten Openheid en ruimte had zij nodig De afstand des te meer De klanken van herinnering deden nog vaak te zeer Alleen met wind en met geweten met troost voor eigen ziel moet deze weg gelopen om al die pijn te kunnen gaan vergeten…