Alle inzendingen over Pen

de kleur die uit jouw pen kwam voorspelde niet veel goeds hij was er naar gaan staan niet toegankelijk voor anderen daarmee werd de toon soms snel gezet, te snel doch vlijtig en accuraat vlogen jouw ogen over de letters die vraatzuchtig alle beelden tot zich nam deze reconstrueerde totdat de pen stopte, men de adem inhield op wat er komen…

Ik heb weer dat gevoel Van een gedicht op weg naar buiten Maar 't is nog niks concreets Ik kan het nog niet uiten 't Blijft daar ergens hangen Zo halverwege m'n pen Totdat ik plotseling in dat gevoel Woorden, een zin, herken Dan begint die pen te schrijven Rijgt woorden aan elkaar Totdat hij plotseling stottert En het gedicht is klaar…

Moet je pen het wel doen. Speurend naar een andere pen valt je iets merkwaardigs in. Dát moet je beslist vermelden: 'Tussen logische handelingen vond ik noodzaak en zin.' Denk nu niet dat je er bent. Vóór je die regel ter plekke uit kunt spreken, sta je nog versteld van mega anti-overwegingen...…

Een ongeschreven gedicht, woorden zijn niet nodig Ogen op elkaar gericht Mijn pen...blijkt overbodig…

Zielloos krast de pen langs het blanke vel onbevlekt schrijft zij haar laatste regel…

Wat ten diepste Werkelijkheid is, Werkelijker nog dan De waarheid, is met Geen pen te beschrijven Zo ongelooflijk eenvoudig, Zo mooi…

geen volzinnen zullen ooit meer uit jouw pen vloeien daar jij woordloos opging in de mist…

meteen waar ze zat Een ogenblik van haar vandaan zie ik een kostbaar schepsel in een kaarsblauwe zeepbel zweeft dwarrelt rolt en stort plots van een waterval van stilte af zeepbel trilt schreeuwt en scheurt ze valt patat tot op de groenig opgedroogde vijver en verdampt op haar gemak tot de volgende keer In een bezorgde bui smeek ik mijn pen…

Onder nieuw gebladerte de sombergroene boom trekt krom zon stuift gele bloesem rode velden bekleden oevers met je naam fluisterend zal fris zaad de regels van jouw hand met witte zinnen kleuren bevrijden zal de pen zoals velen wacht ik aan de overkant…

mijn eigen muze en nog steeds geen moeder vanmorgen belde de vader van het koffieboontje maar hij boeit niet meer intussen lag mijn pen te lekken op het laken diezelfde middag begon het bloeden…

De onzekerheid overwonnen onderneem ik mijn eerste stap zal 't me gaan lukken ben ik goed genoeg voor 't schrijverschap De pen is mijn allerbeste maatje maar af en toe voel ik vijandigheid dan weet ik 't even niet meer ben ik alle woorden kwijt Soms komt er niets uit de vingers doch... m'n hart kent mijn gevoel op papier verschijnt…

vandaag kocht ik een kroontjespen verguld dat ze zilver kon schrijven, maar steeds als ik jouw naam neerpen blijkt het goud met geen pen te beschrijven…

Mijn land, ik teken je met een pen in 26 tinten Mijn liefje, ik kleur je met mijn stem van donker tot licht Mijn vriend, ik schets je met woorden die rijmen op je leven Mijn liedjes, het zijn tekeningen voor je oren…

het uur van de wolf straten gehuld in het gehuil van blitse wagens dit duister dient niet om te slapen er moet overdacht in de nacht beslecht dat bij zon alles goed of toch genoeg verlopen volgens wat verwacht hij neemt zijn pen getuige tot verstillen van wat geweest voorbijgeraasd alweer en af te leggen kleed voor de naakte rust…

Is mij een vodderij gevallen uit de pen (weet, lezer, dat ik al mijn vodden daarvoor ken): ik sluit ze van mij af en laat ze liggen rotten. Lang, lang na haar geboorte onthaal ik ze de motten en val er met de keur van een vers oog op aan.…

beveelt de pen wat ik wil zeggen, een inkt die nooit opdroogt flarden van teksten gegoten in mijn eeuwige boek.…

ik heb een pen nodig!' en plonste kwaad in het water.-…

In between lines en tot ver achter het vellenbos rust de pen in donker mos. De rollerball door korrelzand en mestafval verstopt. Grijs-witte lucht die, in beeld van wolken, langs de kale bomen trekt en tot schrijven brengt. Ranja met ijs of cola met een harde twist, als ambtenaartje wordt gedist; al lavend zich weer opgefrist.…

Laat de pen de hand proberen. stilte om de schrijver heen. In stilte stilte dichten. Het schrift weer weg te leggen, de waarheid onder ogen zien. Laat ons leven om de stilte heen. Elbert Gonggrijp, Heerhugowaard, 26 november 2010…

ik voel 't, wanneer ik, na de eten Met schrijfpapier en pen, Voor mijn bureau zo rustig ben gezeten, Dat ik een d i c h t e r ben! Dan voel 'k een dichtgloed in mijn aad'ren klimmen, Die mij tot zingen noopt, En haastig dan, eer 't vonkje zou verglimmen, Mijn pen in de inkt gedoopt! Wat vreugd!…

wie heeft de ander nog nooit een peen gestoofd? wie heeft zich nog nooit eens een keertje vergist? wie heeft nog nergens buiten zijn potje gepist? wie heeft nog nooit op de parking een auto geschaad? wie betaalde zijn rekening soms veel te laat?…

Met de pen roer ik mijn koffie met de schaar krab ik mijn kop met een mouw veeg ik mijn snot weg dweil met mijn sok een melkvlek op Mijn nagel drukt in ’t tafelblad een diepe kloof groeit daar gestaag woorden weeg ik met het vreten dat retour komt uit mijn maag Met mijn tanden bijt ik splinters uit de poten van mijn stoel uit mijn tenen…

tijdloos op weg in het tijdloze licht als afstand geluid als richting warmte als bron kan alleen de geest zich verplaatsen onmeetbare trilling in het oneindige voorbij het eindige -licht,eeuwigheid- ligt de bron van ons zijn schaduw is een zeldzaamheid weten overbodig…

schrijf het liefst als het donkert gaf het al bijna op…maar vandaag voel ik dat mijn pen zich heeft gevuld inkt vloeit rijkelijk en het schrijven ging zomaar vanzelf…

middenin de nacht hoor ik beneden ongeduldig tikken en schuiven van gerol over de tafel het wakkert me de spanning neemt toe door het geritsel van papier ik laat me hartkloppend van de trapleuning glijden knal de kamerdeur open en ja hoor… het is de ongeduldige pen die niet wachten kan op mijn dwangneurose en nimmer aflatende inspiratie…

M'n hart, heeft een vriend maar dan als 'n pen die pompt in plaats van bloed de inkt vooruit zodat het op papier weergeeft wie ik ken soms gevoelig maar zo kwam het tot dit besluit mijn gedachten, laten voelen wie ik ben.…

Op een morgen werd ik moede wakker daar zat hij heel kwik mijn makker aan de rand van mijn bed had hij pen en papier naast mij gelegd. hij zat eigenlijk al in mijn oor te fluisteren en ik niet aandachtig aan het luisteren maakte hij zich heftig kwaad -het wordt tijd dat je eigenlijk opstaat.…

De pen houdt mij op aarde: dus dan doen we dat maar...…

En de Jan Pen die niet was overleden Diende toen als corrector op te treden.…

een ongeschreven gedicht, woorden zijn niet nodig, onze ogen op elkaar gericht, mijn pen......blijkt overbodig.…