Alle inzendingen over Peuter

Ooit speelde ik als peuter op het strand Waaraan een onbekend klein meisje meedeed Waardoor zij- hoe onwetend- met mij mee leed Daar alles werd gefilmd voor naderhand Blijft ons nu, achteraf, de smaad bespaard? We wisten niks, en 't is allang verjaard!…

Ik bijt kinderkopjes, het sap tussen mijn tanden vergeelt mijn oogopslag ze geven geen kik, langs de stoeprand veeg ik het speeksel glad, als gedachten aan mooie witte winters waar kou niet deert de restjes peuter ik -onordentelijk- uit mijn melancholie.…

jij kent als geen ander het kleine woordenspel nog niet op multimedia maar er trekt al een peuter aan de bel er zit muziek in oeverloze samenspraakjes waarbij ogen en lach de bindmiddelen zijn van een overdosis plezier die hier de melodie versiert waar herhalen ruimte geeft aan improviseren is samen leren nummer een daar…

Mooi-zwarte oogjes, ouders niet van hier Murmelt lief in moeder's taal-achterstand maar lijkt al nu definitief gestrand alarmeert bureau Dijksma en de Gier Ik voorspel u, zowaar mijn naam Sharon is zo'n onHollandse mispeuter flopt gewis…

Ik ben 2 en ik zeg nee. Ik wil het niet, maar toch ook wel. Omdat jij het zegt, doe ik het niet, Ik wil het zelf doen, dat je dat niet ziet! Ik ben 2 en ik zeg nee, Ik doe je wel na, maar help me niet mee. Ik vind dat ik het zelf wel kan, Ook al komt er soms niets van. Ik ben 2 en ik zeg nee. Ik doe lekker toch niet wat je zegt. Want…

Drie peuters lopen geruisloos het tuinpad op, hurken voor het tulpje, het vingertje, eerst voor zijn mondje wijst nu het tulpje in, verwachtingsvol kijkt hij zijn vriendjes in de ogen en fluistert: Mooi hartje he?…

deze dag splijt mijn gevoelens en kruisigt een te vroege Pasen kleine en grote mensen keken in de ogen van een jong monster gelijk een ‘dark knight’ scenario waarin een peuterdagverblijf in een bloedbad in plaats van kleurig vrolijk spelende kinderen veranderde treurnis alom en zoveel geschreeuw in hartjes, kloppende keeltjes en kleertjes…

zacht en toch strak is je nog jonge huid waarop het leven nog geen krasje heeft gezet wel hebben genen en familie de eerste lijntjes uit het stamboomboek al voorzichtig ingebed een ander neusje of een ludiek oor een brulboei als stem met het volume van een koor jouw zachtheid heeft babykwaliteit een open uitnodiging tot raken…

Ze zwaait naar mij mama kijk speelt in het gras de aarde draait rond kraait door zomer en regen van wit zand naar zwart zand een varkentje is ze knorknor en nog een keer nog een keer een twee drie sier sijf singers heeft ze en siese soeten die overal op klimmen mama kijk handen willen alles pakken heel het grotemensenleven zelf voelen…

Hij komt, niet op afroep, hij komt onverwacht, hij komt op dat moment, dat je hem totaal niet verwacht, hij komt, kijkt, ziet en overwint, of het een peuter, kleuter, zwerver is of kind.…

het gras groeit de bloem bloeit keer op keer de natuur boeit altijd weer de baby groeit de peuter stoeit de tiener loeit de puber broeit de mens knoeit en groeit en is vermoeid toch vraagt men telkens weer waarom het leven steeds zo boeit en heeft daartegen geen verweer…

Zo bezielt een peuter dode stof. Met de ziel die haar natuur is. Een afgedankte pop gaat leven. Schrijvers inspireren boeken. Gepetto begeestert Pinokkio. Schilders bezielen doeken. Zonder ziel gaan poppen dood. Bezieling maakt mensen groot.…

Van peuter tot aan oude vrouw het kent geen plaats of tijd, ogen bleven aldoor stralen ze raakte dit niet kwijt.…

deinend op de geurige muziek dwing je me, je aan te staren en ik heb geen repliek op je allesomvattende gebaren: je handen, ze schrijven geheimen rond diepe bas-tonen en ik draai mijn hoofd blijf kijken, jou ontcijferen bekijken, als een peuter die een prinses tussen rozen aanschouwt en ineens... na oogcontact begint te blozen…

Oude mensen verstarren Ze eten steeds minder Dat is het begin van hun einde, maar ik wil vooruit Ik kruip en waggel tot ik rennen kan en ondertussen tover ik mezelf groot Ik ben onstuimig, op zijn minst in de verlangens die uit mijn ziel botten, ongeacht het seizoen Er laait een hongerige groei in mij Ik eet om te blijven eten, er is…

Gestorven als peuter. De dader? Leukemie. Madelief is Sophie's zusje. Geboren na Sophie's dood. De kindervierdaagse eindigt. Madelief brengt haar bloemen, naar Sophie. Medewandelaartjes volgen, spontaan. Het kindergraf, verandert in een bloemenzee. Kinderen veranderen in engelen. De toekomst verandert met hen mee.…

de mens gedijt het best bij wanorde wat rommeltjes binnen handbereik die 't bestaan veraangenamen juist als alles geordend is krijg ik als een peuter de neiging daarin op brute wijze verandering aan te brengen ik schop hoge torens om smijt de blokken in het rond en kom weer tot rust in die chaos wel nu paradoxaler kan ik het u niet voorschotelen…

de buren klagen steen en been getverderrie rotzooi troep en herrie huishouden van jan steen groenten staan te rotten peuters doen het niet in potten de muizen lopen over wat wilt u zei de heer des huizes hoge kunst staat hier onbetwist nummer één wij zijn ingericht naar een echte Jan Steen…

Ik geloof niet in een Satan ik geloof ook niet in een God Ik geloof natuurlijk wel in iets dat kan ik helaas niet meer wissen dat was mijn foetus,baby,peuter,kleuter-inprentingsfase maar de opgedrongen socialisatiefase van mijn leven wel Dus geen mensen rondom mijn kist ik wil in de herinnering blijven dat ik het ook, echt niet wist…

Als ik straks eens jeuk heb, is er echt geen and’re keus - als ik nog eens peuteren wil - dan peuteren in uw neus. De wereld is te klein meneer, u staat al op mijn erf. En ik weet waar u op hoopt: dat ik vandaag nog sterf. Dat geeft u dan wat ruimte. Die u verliest weer, op termijn.…

Voor een peuter, die zich heeft bezeerd, leiden een aaiend gebaar over de pijnlijke plek én lieve woordjes tot minder pijn. Je bent op het juiste moment een wonderdoener, een tovenaar. Voor een persoon, met een intens verdriet, voelt jouw luisterend oor of het tonen van begrip als verzachtende balsem, of als troost.…

Zij zien de kinderen die joelen op kraaiende peuters, hun roodhuidenkeel opengesperd en de oudjes steunend op bouwval. “O weet je nog het zandkasteel toekomst” zegt zij, en hij: ”er zijn te veel ratten”. Hij bibbert en slijmt. Te hevig de zomer komt klaar, zon angelt stevig in ’t Avondland zijn gif van de hitte. De wet bliksemt neer.…

ze peuren en peuteren met vingers in mijn geest ik voel hun koude adem ze zijn al eerder langs geweest haken aan gedachten dreigen angst en geven pijn laten me geloven dat je hier niet hoeft te zijn een duik een sprong een stapje meer opzij je gaat zo naar de overkant het is heel snel voorbij ze duwen en dwingen krijsen wanhoop…

ze peuren en ze peuteren met vingers in mijn geest ik voel hun koude adem ze zijn al eerder langs geweest ze haken aan gedachten dreigen angst en geven pijn ze laten me geloven dat je hier niet hoeft te zijn een duik, een sprong een stapje meer opzij je bent zo aan de overkant het is heel snel voorbij ze duwen en ze dwingen krijsen…

Geen moment spijt Van die prik Van de laatste Van die voorlaatste Van die eerste Wat niet de eerste was Want wat is er niet afgeprikt Vanaf mijn geboorte Half tien in de ochtend Van het jaar des Heren en Dames Negentienhonderd en twee en vijftig In mij als baby, kleuter, peuter, kind en Jong volwassene en nu senior man En nu anno 2021…

En bijna is het lente…. De vorst is uit de lucht Trotserend alle stormen Geeft zij haar laatste zucht. Nu bloeit de lente open… Geeft zij weer nieuwe hoop Een tak is uitgelopen Nieuw leven neemt een loop Zij schenkt haar moederwarmte Die ze in zich had weer door Omarmt daarmee seizoenen Gaat nimmer meer teloor! Die leeft die zal…

Daar in de kleine vijver zag ik held´re lissen staan die kleurden zich vol ijver veel geler dan de maan. Daartussen, teer en teder stond trots een zwanebloem libellen streken neder verstrengeld in een zoen Insecten zongen zoemend hun vleugels schreven faam geen taal of teken noemend ontstond er toch een naam Nu wilde ik wat dichter…

Boom, wat sta je toch gebogen, je was zo recht, zo fier en opgetogen De kruin buigt zich tot 't zachte mos, zo lijkt het donker in jouw bos. Kijk verder dan jouw herfst waarop je 't blad laat gaan. Hef op je kruin, een nieuw gewaad komt er nu heel snel aan.…

Een musje hipt van tak naar tak en zingt zijn eigen lied 't is net alsof hij zeggen wil "vergeet je Schepper niet".…

. -------------------------------------------------------------- © Auteur: Cobie Verheij - de Peuter (april 2005) geschreven voor Oranjevereniging Rijnsburg ter gelegenheid van het Zilveren Regeringsjubileum van Koningin Beatrix…