Netgedichten

netgedicht (nr. 43.931):

De wereld is te klein

De wereld is te klein meneer,
u staat weer op mijn tenen.
Ik hoor uw hersens kraken.
U wilt trappen naar mijn schenen.
Als ik niet anders denken ga,
niet geloof in uw soort dingen,
zult u mij nog op den duur
een toontje lager laten zingen.

De wereld is te klein meneer,
uw wereld en de mijne.
En ook die van uw buurman.
Te krap voor elk ’t zijne.
Geen ruimte in het denken.
Geen rek meer, geen begrip.
Iedereen in sneltreinvaart
en eerste klas op egotrip.

De wereld is te klein meneer,
haal uw handen uit mijn haren.
En u zegt mij wel wat al te vaak,
dat úw god mij zal bewaren.
Als ik straks eens jeuk heb,
is er echt geen and’re keus
- als ik nog eens peuteren wil -
dan peuteren in uw neus.

De wereld is te klein meneer,
u staat al op mijn erf.
En ik weet waar u op hoopt:
dat ik vandaag nog sterf.
Dat geeft u dan wat ruimte.
Die u verliest weer, op termijn.
Want de wereld is te klein meneer,
de wereld is te klein.