Netgedichten

netgedicht (nr. 7.068):

Zilveren draad

Een glimlach die haar "ik" verstopt
en zo zichzelve heeft ontpopt
tot méér dan een bekleedster
van water, groen en kikkerdril
van wegen, molens, stranden stil
waar wieken kunnen draaien
de oogst komt na het zaaien.

Haar hoed ontneemt ons 't volle zicht
de schaduw valt, ontneemt het licht
ook in haar eigen leven.
Achter het masker van haar lach
daar woont de vrouw die verder zag
dan grenzen, tastend, grenzeloos
die biddend vaak het juiste koos.

Het hoofd omhoog, de rug gestrekt
heeft 's lands vertrouwen nu gewekt
perfectie weet te zwijgen
zegt meer dan kleur in rood, wit, blauw
toont waarheid en oprechte trouw
waar eenvoud in haar vaandel staat
en mensen in hun waarde laat.

Kunstzinnig licht op het gelaat
de handen kneden beeld en staat
tot vormen en contouren.
Zij gaat gesierd met Zilveren draad
duizendmaal meer is zij ons waard
Zijn Hand zal haar omgeven
zó wordt haar taak tot goud geweven.

--------------------------------------------------------------
© Auteur: Cobie Verheij - de Peuter
(april 2005)
geschreven voor Oranjevereniging Rijnsburg ter gelegenheid van het Zilveren Regeringsjubileum van Koningin Beatrix