Alle inzendingen over RUZIE SPATTEN KLAPPEN

Aaltje en Aagje van 'Het Zuiverste Water' klappen uit de school...…

Wie slaat slaat terug omdat iedereen slaat en de toekomst weer klappen krijgt. Zo vaak zo veel. De toekomst is verslagen. Als de stilte in het hokje weer de stem is die alleen bang is voor klappen en slaag die hem machteloos maken.…

Vanochtend vroeg, tranen van ijs bevlekken de ramen. Mijn zoon ligt naast me we luisteren samen naar het gakken van een trekkende gans, de vrieskou beamend. Toen besefte ik pas hoe het begon: het ontwaken van vader en zoon en de ijle schreeuw boven de daken kwamen uit dezelfde bron die er altijd al was…

Als de wankele vormen van de verlopen dag verstillen in zijn ogen en in zijn armen doven toont hij zich, de nacht. Met een handje gapende gaten uit angsten tot vergaan stanst hij tijd en ruimte tot nieuw eendaags bestaan. Niemand hoort het kraken van de nieuwe stenen daken of het spannen zelf van het hemelgewelf. Als de nieuwe wereld…

Ik praat maar heb niets te zeggen Ik luister maar hoef niets te weten Ik schrijf om elk woord te vergeten Ik zwijg want elke zin voert mij weg van waar ik wil zijn…

een merel op het dak vederlichte klanken orakelen het ontwaken van deze dag lief is deze merel mij zijn euforie een aubade aan de stilte op een laatste reis naar huis en 's avonds druipt de weemoed van het dak en betraant een bed slaperige sleutelbloemen…

In de verte achter een horizon van traag licht Ruist het lachen van een kind langs rijpend fruit In de boomgaard waar de rups de appel mijdt En sterft om een vlinder te mogen zijn…

Als het tasten van een oude eik in donkere aarde of het waken in stilte van vestaalse maagden wachten wij, niet op iets maar om het wachten zelf tot de cirkel zich sluit en reflecties de spiegel voorgoed verlaten en zich wentelen in eigen licht. Dan pas komen we aan waar we nooit vertrokken zijn.…

Zachte ogen kijken me aan oud en fragiel maar nog steeds teder bijna een moeder was jij daar waar ik leefde Geluiden van weleer dwarrelen neer prompt verloren ooit bevlogen woorden nu slechts bestemd voor dovemansoren En straten lijken kleiner alsof alles terugdeinst voor zoveel verleden mijn ouderlijk huis nu gesloten als een winkel…

Zonnebloed gutst over een spiegelgladde zee naar de ingetogen kust en brandt de cadans uit mechanische ijver van klerken op het land waar het vloeibare goud door de loopgraven van ingesleten patronen danst de weerlozen smeden broze pijlen en richten ze zacht op het zonnehart…

Herinneringen het kader staat maar zonder mij alsof ik nooit was meer dan licht en ik twijfel over nu Vandaag bel ik D. het voelt als voor het laatst in al haar broosheid nog eenmaal haar stem voor de stilte spreekt Gisteren mijn zoon van vijf huilt bij stef bos want na de dood komen we elkaar nooit meer tegen ik beloof het hij…

Als achter ons de poorten sluiten strijken we neer een ieder zwijgend het stroeve licht ons lot beklijvend in dit godverloren oord we trekken soep van oude botten staren elkaar in starre ogen het is alsof wolken vonken stelen uit onze kruinen, wijd geopend weigert de nacht de zucht naar sterren en sterven gebeden op dansend vuur van vers…

stilletjes in de hoek vechtend voor zijn leven was hij altijd wachtend en gedreven, maar tot aan zijn klappen was iedereen het zoek. hoe kon iemand zo stil en bedaard klappen verkopen door te lopen. zo fabuleus hoe hij uit zijn hol was gekropen, want het gebeurde met een enorme vaart.…

onder luid gejuich rake klappen uitgedeeld het scorebord lacht…

Hoe schuimend spat dit zoute nat alsof de zee in iedere druppel wordt herboren, en duizendmaal een nieuw verhaal aan elk die luistert wil doen horen.…

Bloed spat op als ik ronddans op de plaats van misdaad en jouw lijk omlijst met een vrolijk overwinningsritueel Lach, zinder met mij, ik heb je in het stof laten bijten, geniet van de smaak van ijzer die mij naar de lippen stijgt om jou Bloed spat op en schildert mijn gelijk op de uren in het heden vol verlangen naar een muur van eeuwigheid…

Ruzie met een vriendin, niet wetend wat ik fout doe. Teveel klappen, teveel verdriet. Toch zegt iets in mijn hart “ga door!” Ik weet dat er boven iemand op me neerkijkt. Dus het zal wel moeten, ik heb het verdiend! Ik zal ervan leren, doorgaan met mijn leven. Want er komt een tijd, dan zal ik alles en iedereen vergeven.…

Op een orkaan van ruzie. Ruzie met hem, mijn vader. Denk maar niet dat je meer bent. Meer dan je vader. Wanneer hij niet winnen kon zweeg hij. Langdurig zwijgen als straf. Zwijgen is roest. Spreken is goud.…

kortsluiting harde woorden met rake klappen en vele rollende tranen spijt…

Op haar fijnst spat zij uiteen de zeepbel…

ruzie, de snelste vorm van communicatie duidelijk, woorden…

Een slaande ruzie in de lucht kraaien krijsen huiveringwekkend…

mijn schaduw gaat altijd voor me uit hij brengt me waar ik wezen moet bang hoef ik nergens voor te zijn hij vangt de eerste klappen op…

je woorden als harde klappen geen blauw, geen rood de pijn versteend je raakt niet meer ik zwijg je dood…

Hij slaat een gat en dan begint de jacht op glazen die hij op de vloer laat spatten. De viltjes op de tafel laat hij vliegen en de gordijnen klappen op de maat. De staartklok en het borstbeeld waaien om. De tafel windt hij in een pirouette waardoor de kom gaat dansen en de soep met slierten kletsend in de rondte slaat.…

alsjeblieft zet de tijd in z'n achteruit doe de deur maar weer open pak je koffers maar weer uit laten we dat gesprek nog een keer overdoen en dan niet schreeuwen en slaan zoals toen waardoor jij van binnen bent gebroken de deur slaat, de laatste keer dat wij elkaar hebben gesproken…

terwijl hij zijn woorden over haar uitkotst kijkt zij vol ongeloof dwars door hem heen ogen die priemen maar stuiten op datgene wat hem ooit zo week maakte ze knipoogde en lachte gemeen *…

Ieder mens heeft goede kanten niemand is alleen maar slecht Hij die schrijft om enkel kwetsen -niemand is daar van gediend- mijn pen zal altijd met hem strijden Maar hij die “goed” ziet in de mensen weet mij steeds op zijn pad als Vriend.…

Krachtermen springen wild rond in een grote wolk -- van bekvechterij.…

De warmte van jouw hand, niet meer maar ook niet minder. Zeg maar niets, ik doe er ook het zwijgen toe. Alleen de warmte spreekt. Waarom nieuwe woorden als alles al gezegd is? Genoeg, niet nu – de tranen zijn op. Ik geef jou de warmte van mijn hand.…