Alle inzendingen over Rouw

Rouw Het land bezong de prins in koor als heilige, die goud gekooid was Maar wat een schrik in ‘t crematoor toen bleek dat Claus, die koud ontdooid was tijdens zijn leven al verstrooid was Postuum Dat wij ons daarin zo vergisten!…

het patroon dat zich herhaalt door emoties wordt bepaald in stand gehouden heel bewust telkens weer door pijn gekust je koestert je laat anders inmmers voelt het als verraad onvoltooide rouw al is het maar voor even daarna kun je weer verder met je leven…

alleen achter gebleven je hebt ze overleefd als “magere Hein’s” toekomstige bruid heb ook jij maar één leven en de klok loopt achteruit het is nu avond de dag des levens voorbij en over de stoelleuning hangen je kleren als altijd netjes in de vouw stil en vredig zonder afscheid ben je als laatste vertrokken er is niemand meer voor de rouw…

lijkt een oneerlijke test Echter rouwen maakt ons wel onsterfelijk…

tergend langzaam gaat zij langs het graf handen strak geveld tranen kukelen met doffe plof in het grijze niet lang luchten reizen sneller overlopen heimwee verwelkte kussen nooit meer dansen ze samen onder de maan en margrieten…

Rouw draagt wollen dekens verwarmen het kille hart dat nog niet spreekt maar woordenloos beleven Wanneer de wolken samenzweren en hun druppels laten vallen misschien wordt er dan gehuild in liefdevol omarmen En de stilte zich laat horen als zacht gefluister in de wind het moment van samenkomen wanneer een zucht de stilte breekt.…

Wat valt er nog te schrijven met zinnen die jaren terug al in gesmoorde toestand stierven, voordat ze nu zwart uitvloeien over het blank marmeren papier in een grafschrift aan mijn jeugd, waarvan het lichaam, nooit gevonden tot op heden niet kan rusten…

Zie hoe de dwaas zijn vertrouwen verwerpt in kleuren pimpelpaars naast erwten in een vaas het geld dat hij nooit kreeg, de vrouw die hem verliet door liederen van de nacht, en innerlijk verdriet een kunstenaar in rouw, de kwasten niet meer trouw aan het verlegen heimweelied, het ego in de kou een zolder vol met werk, het zingen zonder kerk…

Halfstokse vlaggen ontwimpelen wat was, onhoorbaar spreekt de stilte in het mensenhart verbonden met de ander. Hoe machteloos, lam geslagen, wind wappert rouwbetoon, dragend het leed naar waar het wordt gehoord, naar Wie de laatste vijand heeft verslagen.…

Zal rouw straks ons geluk komen verteren? Beiden doen en hebben ons best gedaan. Spijt zal ons niet kunnen berouwen. Alles hebben we te danken aan vandaag.…

schittert in het vroege ochtendlicht regen heeft een jas van tranen uitgegoten over een stad die nog in diepe slaap verkeert een nachtbraker doopt zijn pen in een onbekende vloeistof waarmee hij een ongeboren gedicht tot leven wekt titel onbekend…

dan wil ik schreeuwen tegen al wat lijdt zich schuwt tegen de goden die de wegen dragen op hun gehaakte schouderstukken langs berm en onbehagen geschurkte bomen maskeren twijfels die ik wil uiten, doch de stereo is geen ontvanger die met mij het pad wil kruisen, de nacht spiedt zich in mijn binnenspiegel en leest het gedicht dat in rouw…

bloemen fietsen richting het noordelijk havenhoofd waar ze stilzwijgend worden neergelegd witte rozen gestoken in het rulle zand, aan de vloedlijn laten hun hoofden hangen evenals vrienden die naar de zee turen waar gisteren vijf vrienden al surfend vermist raakten in woeste golven vol schuimkoppen…

droevige stilte na de bom ongeloof verspreid in ogen tranen zullen liederen zingen enorme verslagenheid alom het kwade kon het weer niet laten sloeg toe in lafheid ongehoord tal van jongeren werden vermoord na een concert in Manchester eendracht creëert een positieve kracht het kwade zal worden verdreven alleen het goede wordt geprezen…

Kom gerust even uitrusten in de regels, de lucht is bedompt, rust op het talud, nu zelfs ook op de rietkragen bij dit water, het licht is er de zon heeft even pauze. Misschien kwam ik iets te dichtbij, sluit tijd voorlopig dozen met oudere foto's wist momenten, gesprekken vol heimwee. Van enkel een kleine vogel die zong daar had je nog…

Een zacht briesje veegt langs je wangen en streelt je een glimlach verschijnt. Met daadkracht en hoop ga je de wind tegemoet een zalig moment. Zeer onverwachts komt de intens duistere tijd donkere wolken. Een stevige storm starend vanuit je glazen huis naar onstuimig weer. Trillende handen tastend in de duisternis suizen van de…

ik zie het mes de gaten in mijn lijf het isotopentijdverdrijf dat cellen lam slaat door ze te bestralen de gezonde zullen het wel halen de rest gaat dood verkleurt van rood naar grijs en grauw in ongenezelijke rouw ik ben geen wandelende bom die barst na de halveringstijd de geiger blijft in veilig tikken het leven geeft me nog…

Soms is die doos Vol verdriet Gewoon te zwaar Te zwaar Om te openen Te zwaar Om op te ruimen Te zwaar zelfs Om te verplaatsen Een plek geven Alsof het dan weg is Verdriet Gaat alleen weg Door te huilen Blijven huilen En als de tranen op zijn Nog eens huilen Een rivier vol tranen Stroomt naar de zee Neemt…

Een brandend leed zal deze zomer zijn, in 't hart der mensheid een verholen pijn, een alsemdronk zijn vroege-morgendauw en al zijn lommer als een floers van rouw. En als een floers van rouw, dat wijder spreidt, zijn wolkenschaduw over verre tijd, tranen zijn regen en zijn avondrood: dovende fakkel van de jonge dood.…

---------------------------------------------------- Deze recensiehartenkreet draag ik op aan Herman Rouw, dirigent, Kamerkoor Musica Amsterdam, Waalse Kerk, 24 juni 2012: Muziek over liefdesverdriet, dood en herdenken, liefde en huwelijk en levensvreugde!…

Mettertijd in scherven resterend gesloopt, hoopjes in rouw, nostalgie en doodschrik.…

De tijd van rouwen Bepaalt U niet.…

genoeg hopelijk krijgt rouwen gauw genoeg van mij…

Zolang de beelden niets bevrijden en bange ogen meekijken is het rouwen een vertrouwen dat de mensheid niet kan delen waar vreemden en vijanden in de dood nog gevaarlijker lijken…

Zonder afgrijzen werd je ouder hond fries stabij van ons wat heb je veel gegeven deel van ons leven ongecompliceerd lief wezen het verdriet gemis geen mens kan zeggen dat dit gemis geen rouwen is.…

te rouwen Alleen Heeft iemand iets in de gaten?…

Rouwen is de 'verlaatvorm', de 'verdrietvorm' van houwen: verwerkingsvormen Daar mag je lang in blijven hangen doodsbang zijn of je dak uitgaan van verdriet, angst en pijn of verstillen, verstijven verstoken, verstoten, verloren.....…

Hier leit Vondel, zonder rouw; Hij is gestorven van de kou. - - - - - - - - - - - -- - - - - - -- - - -- - -- - - - - Een grafschrift dat Vondel op hoge leeftijd - toen hij zichzelf niet meer verwarmen kon - had gemaakt. Men mag (zei hij) als ik sterf, dit op mijn graf zetten.…

Rouw en verbijstering! Géén amateurvoetbal! Voetballers ruimen herdenkend het veld Maar onze profs, vinden voetbalbestuurderen, spelen dus wél anders kost dat veel geld…

Als je niet meer kunt vertrouwen op de wereld om je heen Er geen tijd is om te rouwen er te veel te snel verdween Weet dan dat ik in gedachten heel dicht bij je ben Ik het leed niet kan verzachten maar met mijn hart je pijn erken…