7782 resultaten.
Wie zwijgt...
netgedicht
4.0 met 10 stemmen 732 Toen alles zo donker als roet was,
schiep God, die het toppunt van spoed was,
't heelal in zes dagen.
Het kon 'm behagen.
Hij zweeg, daar hij zag, dat het goed was.
De paus gaf in Polen z'n zegen,
verbaasde zich over Gods wegen
en vroeg aan de Heer:
'Waarom hebt u weleer
bij de holocaust immer gezwegen?'…
Beweeg voort
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 373 De wielen draaien door
als de raders in mijn hoofd
Een file van gedachten
die mijn motor doet stotteren
Met spiegels kijk ik terug
naar wat ik achter laat
Meestal niet veel goeds
enkel roet
Kijk niet enkel achteruit
Maar kijk ook eens voorruit
Anders zie je niets
mis je kansen
Tot de motor
zijn laatste adem blaast…
Als het orgel hemel speelt
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 210 het marmer
is versleten door
zondaars en gebeden
pilaren
aangeslagen met
roet van duizend kaarsen
vroomheid
vibreert in tal
van devote blikken
aflaten
tellen als de mens
meer heeft te schikken
maar als
het orgel hemel speelt
de mens het aardse vergeet
dan leven
de heilige beelden
is god weer terug in het heden…
Roetpiet
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 114 (Een kraag een muts en nog wat veegjes roet
Als schoorsteenpiet doet hij het denk ik goed.)…
Moedersteen
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 1.069 In mij schemert het rood
in stille sintels van extase
en brand ik ineen
langs het vuur der stervenden.
Spiegel der aarde,
waar ik vandaan kom,
moeder en zoon,
een oorsprong zonder einde
van woest en onbegrensd verlangen.
Een sublieme stilte
koortst in het avondlicht
waar wij eindelijk
samensmelten.…
Vijf tinten zwart
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 184 In semi-sluimering
Komen in mijn ziel
Dia-raampjes voorbij met minstens
Vijf soorten zwart bestrooid -
Overwegend roet dat net
Als ik is neergeslagen
In de ruimte die
Leven genoemd wordt
En soms wel wat weg hebben
Van de bril die ik doorgaans
Draag in deze donk're tijd
Waarin het nooit meer
Licht lijkt te worden…
Zwarte lente
gedicht
3.0 met 49 stemmen 21.943 .
----------------------------------------------
uit de bundel 'Sintels' (1944)…
neus
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 774 haren vangen stof en roet voor het de longtak bezoedelt
doorbloede botplaten plooien mijn adem
roeren de lucht, zenden het aroma naar het slijmvlies
een tussenschot van kraakbeen, bekleed met haarvaten
scheidt de gangen waarrond zich een vleugel welft
in de nok van de holte, tussen oogkassen
onder de bodem van mijn schedel
snuif ik het…
de heupen van de hinde
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 349 kratermonden
die elke voorbije traan slikken
ik strooi meel en poedersuiker
over de deeg van jouw vel
met gulzige maar trage handen
kneed ik de heupen van de hinde
tot een brood van zonnebloempitten
een feest voor de speekselvlokken
elke vingerafdruk versteent
in de oven van onze zuchten
als een gedeukte pop van klei
op een bed van dovende sintels…
Het levenspad
netgedicht
3.0 met 11 stemmen 661 Zandpaadje bij aanvang,
verhard pad bij opgroeien
sintels en kiezels kunnen
zich niet laten uitroeien.
Mallemolen van leven
wordt een draaimolen
met weven in de lucht.
De racebaan die bereden wordt
waarvan soms de lengte te kort
is, lijken vliegtuigstrepen in
de lucht.…
ik zwijg
netgedicht
3.0 met 12 stemmen 877 ik zwijg
dat is mijn part
slik slechts even
als jouw ogen schouwen
en je lijf schokt
in een bevende smart
al heb ik weet
van diepe dode grachten
en luchten
zo zwart als roet
mijn ziel kent nimmer
het verstild smachten
dat jou
vereenzamen doet
maar ik zie ook
jong lente groen
in alles ontstaan
als een aardse zoen
die jou uiteindelijk…
theeblaadjes
netgedicht
2.0 met 6 stemmen 108 hoed afzette
zonder wimpers
die als schaduw tussen ogen vielen
was de andere kant niet mooi
hoewel
verpakt in lieve woorden fluisterde
bedrieglijk vals
wat hoop
in de breedband van de rand
stak een blikken knoop, ze stond haar goed
totdat – ineens -
de middag korter bleek
en ik verloren in mijn theekop keek
het zag zo zwart als roet…
(s)ober
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 56 het zijn de gezichten die
je steeds weer ziet, ze kijken min of
meer voorbij
het jouwe glimlacht voordat je ’t weet
met soms een afgemeten groet die
roet in ’t eten gooit, je bent er lang
niet altijd op bedacht
iedere stoel bewaart zijn zitting voor
een welkome gast
tast toe en bedaar
bewaar de restjes voor de armoe
van het laatste…
teweeg
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 409 mijn paadje heb je schoongeveegd
en aangeharkt de sintels
de distels stonden schandelijk hoog
de dovenetels en het ruige gras
dat jij met zoveel liefde
en met blote handen wilde rooien
door ging je
met de paardebloemen
met wortel en met tak geruimd
het boerenwormkruid tussen
alle tegels weggekuist
de gulden roede
op de schop genomen…
Het omgevallen leven
netgedicht
4.0 met 16 stemmen 1.810 Ik mag het gevelde bos niet raken
zoals de dij van een vrouw, de draken
daar zijn sober en zoals het lijkt
voor eeuwig ontrouw
even dacht ik nog dat er hoop zou gloren
een vluchtig verlichtend moment
dat de liefde opnieuw werd geboren
en dat ik alsnog word bemind
nu gloort er slechts nog herfst
in de sintel van mijn kruis
en worden herinneringen…
Na rijp beraad
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 55 Ik weet het niet
en kom weer boven water, ik stel
me een vuurkorf voor, daarin een
gloeiende massa, amorf, waarvan
de sintels zich mengen met de fijne
druppels van motregen, geknor
in de lucht, een vliegend varken
éénmotorig.…
de laatste druppels aan het glas
netgedicht
2.0 met 15 stemmen 1.166 klank
van een weerbarstig lied
handen zoeken naar elkaar
ogen laten blikken kruisen
zacht gebaar en tederheid
sluiten misverstanden buiten
vlammen spelen vuur
dansen vloeiend in de hitte
na het lichten van gezichten
valt hun schaduw op de muur
de laatste druppels aan
het glas, een flonkering van
tranen, weten hoe het was,
sintels…
Najaar
netgedicht
4.0 met 16 stemmen 462 Laten we nog één keer de sintels van het licht
met onze adem doen ontwaken
dan vouwen we het duister dicht
terwijl we met een laatste blik de horizon aanraken.…
Dreigbrief
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 174 De smaak is daar, dat is zijn kracht
Grenzeloos op de trein
Sneller op dan je denkt
De hete adem met gaten
Sommigen volgen spreidoefeningen
Kop op als het om u gaat
Het beste moet nog komen
Kom binnen en ontdek
Stel je voor dat er geen jaloezie zou zijn
Waar je geen verweer meer hebt
Lang na de storm is onze passie
Slapende zaden zonder roet…
pepernoot van eigen deeg
netgedicht
3.0 met 11 stemmen 3.520 ik eet pepernoot
van eigen deeg
en geef mijn staf
en mantel nu verjaardag
sinterklaas voor
even niet en ook
het zwartepietenspel
is al lang afgelopen
laat winkels de
cadeaus verkopen
die concurrentie
moet ik niet
mijn paard staat
wit te schimmelen
pieten zwarten niet omdat
roet geen schoorsteen ziet
de roe is niet meer
te gebruiken…
huig wordt vuurmeisje
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 367 sintels schroeien
achter in mijn keel
waar komt dat toch vandaan
de benzinepomp in zakken
huig in uitslaande brand
slijm en rochel
stemt die contrabas
ontsmoor de schor
hoe staat het gehoor
ik hoor een engelenkoor
het is de telefoon
kijk ze neuken
het is de vereniging
ik zet ze uit
draai om die knop
er zit geen stop op
meneer…
Het kind in glas
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 1.110 Soms zijn de dagen korter
dan de stappen die je wilt zetten
en moegedragen woorden je beletten
om te spreken
over vroeger dat niet meer telt
doch wel het gevoel dat de rode sintels
van het pas aangelegd terras doet schreien
en nood zich aan liefde hecht
die verstoort in een
couveuse ligt te ademen
waar brengt mijn religie mij
wanneer…
Verwend
netgedicht
1.0 met 10 stemmen 570 Als het weer, roet in ’t eten gooit,
terwijl de sneeuw wit is:
de treinen niet rijden,
Schiphol lam ligt
automobilisten
niet meer dan 50 kilometer
per uur moeten rijden,
om ongelukken te voorkomen,
fietsers naast,
in plaats van op de ’t rijwiel zitten,
geven we iedereen de schuld,
terwijl de weergoden daarboven
lachen!…
Adembenemend
netgedicht
4.0 met 23 stemmen 926 Nog verholen in de uitgewaaierde schemering
van het stroomgebied waar de woorden vloeien
komen luchtbelletjes aan de oppervlakte,
zoals schuim op een droge mond kan groeien.
Al knetterend en flitsend
laat de hemel een lichtspektakel boeien, tekenend
de magie van dat ene woord dat stilte verbrak
met aardedonkere stem en licht accent.
Waardoor…
Paradise Lost.
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 1.290 Hoe vreemd dat ik het evenwicht
Tussen de sintels en het vuur vermag.
En weer houd ik ons kort geluk ten doop.
Verbitterd zoek ik naar een laatst bewijs
Van liefde's gelijk, welhaast zonder hoop.
De hemel dekt zich met een woelig grijs
En door een verwoestende regen loop
Ik de poorten uit van het paradijs.…
Haat
hartenkreet
2.0 met 8 stemmen 2.839 Als ik diep in je ogen kijk
Zie ik een rode gloed
Een flonkerende ster
Omringd door zwarte roet
Het brandt in je ogen
Dat felle vuur
Je ogen rood
Een ondoordringbare muur
Zo hoog gebouwd
Onmogelijk over te steken
En dat vuur nog erbij
Vriendschap verkeken
Die blik zo woest
Zo vol van pure haat
Dat als je ernaar kijkt
Je door een…
Dronken kunstenaar
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 279 De ochtend blaast hem uit
in een ontnuchterende zucht
het vuur vervlamt, de as roet
woorden staan te wankelen.
Alle kunst maakt hem dronken
de nacht blinkt uit in ijdelheid.
Overdag is er weer de kille zon
eenzaam stralend zonder sterren.…
wisseling
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 120 de herfst dwarrelt in gebroken blad
een gouden waas vervalt
tot bruine aardetinten, grondig opgenomen
door de kou
binnen brandt een kaars, ze vlamt
wat roet langs oude ramen
vuiler
nu de dag weer kort
als ik weet wat er aan schort
verlaat ik de depressie die het najaar vult
met nare dromen
..…
Z.z.p.
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 460 Hallo, ween maar niet
Zielige Zwarte Piet
Uitgezwaaid door Sint
die je niks meer vindt
Discriminatie ten top
De wereld op jouw kop
Door regenboog vervangen
Aan schoorsteen opgehangen
Je tranen van zwarte roet
Biggelen hard van je snoet
Op ons kaashoofd vol drop
Boterham met hagelslag erop
Kinderen vinden dit onterecht
Hebben medelijden…
O dood vlies van de torengracht
poëzie
4.0 met 1 stemmen 539 O krimpend hart, dat uit de sprong
der wurgende belagers hoog naar boven
omhoog zich worstelde sloven
aamechtig sinds het zich ontwrong,
walmende lamp, die opgetild
met floersen roet het smeulend gele
verduisterde en wuft het ele
leven des luchters had omhuld.…