Alle inzendingen over Spaken

Gemorst zoals roestige spaken in het wiel kraken en de as slingerend draait om de behoefte van de voortgang is jouw zadel leeg want de dood boekte je vlucht alvorens je had betaald Ergens een familiair trekje al was je gezicht wat ronder dan dat van mij en telkens als je komst vooraf werd gemeld maakte ik mijn schans wat minder haaks, want…

En zitten alle spaken naar behoren, dan is er weer een pret-sonnet geboren. Da ’s alles Je Adriaan…

Naar mijn bescheiden mening is mijn boekwerkje met minstens zoveel passie en kunstkunde gemaakt dan een werk van Van Gogh, alleen blijkt het visuele directe nog steeds hogere ogen te scoren, dan de beelden oproepende literatuur, wat bij de meesten qua kunde spaak loopt. Door de visuele hoogstandjes is de fantasie dichtgetimmerd.…

kronen en de nieuwe orde zal er komen Beschermd door demonen onzichtbaar voor zijn oog kan zich niet vertonen - beschaamd voor zijn betoog Nooit had hij kunnen denken door twijfel overmand dat zij alles zouden schenken voor de vrucht van zijn verstand De bitterzoete smaak van de blonde schoonheid van zijn dromen en dan loopt alles spaak…

De stoep stokt, botte salvo’s ratelen als houten wielen zonder spaken. Als antwoord bleef de deur gesloten, onverbiddelijker dan vroeger vaders nee. Wilde beesten luisteren in bladerdaken hun toegeknepen burgerwachters zien meer en weer valt geen komeet op dit huis neer. Gekraak aan het einde van deze lichte last.…

wil ik tralies van twijfel ontlopen, giftige kreeften, vale sluiers van onmoed een eiland zonder randen lijkt me wel wat schemerend in eindeloos blauw zoals alleen een hemel of zee diep kan zijn zoals stoffige landkaarten in de geest; daarop lijken alle vergeelde schatten klein inderdaad, soms ben ik een kruisbestuiver dan hang ik aan de spaken…

ogen traanden; mijn hart deed zeer grote liefde voor jou zit in al mijn genen Teder streel ik het kille steen boven jou; mijn blik ziet in het firmament een ster Die ster fluistert ver, kom nu toch gauw nimmer werd een afstand bij ons zo ver Je woorden boden mij vreugde en smart verrukkelijk was het om je stem te horen Maar in essentie spaken…

de dreiging moet je laten horen spak streng de lerares het gaat, zoals ik zei om een ophanden zijnde executie de dodenmars kun je van verre horen 't geluid zwelt onheilspellend aan de arme schuldige, ter dood veroordeeld voelt dat hij niet ontkomen kan dan ontwaart hij tussen ramptoeristen zijn geliefde, die hem zo bemint maar al haar…

Het liep als ’t lopen moest en zelden spaak. Iets anders deed gij dan uw diepste taak – en nu ontwaakt gij even voor het eind. Het binnenspel van uw verbeelding bant de nutteloze zwaarte van ’t verstand, in welks omkluistering gij doods moest leven.…

een zwerm gesternte er omheen en het is kern van niets, en niets is het heelal. ongezien is het er licht, de lege weg voorbij het einde van de weg. op doelloos draaiende spaken spalkt de tijd haar tikkel-tokkel van het vuil dat willoos waait, het stof op gore straten. stem schroeit in de sneeuw, kroepoek snijdt op de tong.…

Wanneer wielen blijven draaien in het rad van de te leven tijd zullen spaken blijven steken in geblazen lucht, ik raak je kwijt is er toch een dag gewonnen ademen uren even rust wordt er een mooi web gesponnen en het weten weer gesust elke naald als een spuitje hoop verduistert de nacht blind vertrouwen dat ooit door wijze wijzers sloop…

neem een wiel in gedachten zonder spaken of een as in laag struikgewas niet tot rollen bij machte weefsel van droge draden breed uitgesponnen in cirkels gemaakt uit eigen rag spinsels die uitgerekt aan enkele lijntjes opgehangen met kleffe bedrading overdekt om liefst sprinkhaan te vangen zie je acht poten met bruine ringen op scherp…

De spaak waarmee ik afduw Boort in 't vermolmde vlees, En 't schip zinkt aan een schaduw Naar verrotting onderzees.…

Flitsende spaken weerkaatsen heel licht in spattende vonken het voorjaarslicht. Zo gaat het in vaste cadans naar Baambrugge.…

.~ Vader zag de spinnenkaken En hij sprak ~welaan mijn zoon In dit wiel steek ik geen spaken: Het is je verdiende loon. Want van wat je mij eens lapte Voel ik telkenmale grief: Jij, die ooit mijn boom leeg gapte Kleine vuile pruimendief!…

hij is mijn cirkelvriend met spaken in zijn ziel staat in het middelpunt altijd draaiend om zijn as met twee kappen aan de rand luistert hij listig naar de wind volgt zonder protest een richting past steeds zijn snelheid aan hij zorgt voor moestuinstroom je maait, je snoeit, je maakt je zelfgemaakte groentes klaar je versnippert zelfs…

suitedeuren glas-in-lood geef pagina’s de ruimte voor af te zetten voeten in putdeksel slalom laat knerpend grind, de sloppen langs mijn rubber banden zoeven de oude man gekromd zijn bruine tanden bloot vang stemmen achter deuren het wasgoed aan de lijnen de autoloze straten vol met tijd en ongeremd toon mij het kind op rond draaiende spaken…

een nieuwe morgen in dit kakofonische niemandsland Verbrand de lading aan prullaria, de ijdelheid die niet wijken wil Ooit zongen en stoeiden wij de werkelijkheid Het leven rijmde en rapte zonder ongelijk Het noodlot bracht een kentering met soelaas – vergeefs - in herinnering Het spel raakt uit, de troef verraadt zich, het wiel rijdt spaak…

Een kabinet met D's liep spaak, 't is waar Extraparlementair daarna, zowaar Niet vijf of zes, wel negen stonden klaar Om Ruttes vaas te lijmen ...met elkaar "Treedt aan," zei Jan ter Louw "en altegaar Loopt u hier ingeënt heus geen gevaar De druk is groot, maak nou niet wéér misbaar Remkes' houdini-act is superzwaar Ik…

snijden in het brood van het donker en geboren worden dan je zaden, de naakten die je kleden, van de kosmos een zoon, kosmetisch, zoneloos, gemorst als korstmos langs een rotsblok in een atlas die je leest om te reizen: van de dorpsweg naar de tramway, vanwaar een twijg loopt uit een steel tot de afdruk in de tijd dat je waaide, je wiel van spaken…

laatste garen Echter Heer wat heeft het hen gespeten Zij hadden de maat zo nauw niet gemeten Gestrikt voor het stroppen met een molensteen En kwaadschikse pakken gingen ze heen Waardoor heel het adres op hun request Opgerold werd zonder reddingsvest Een laatste rondje ten bate van de verloren zaak En Anne's lot op het verklikken liep spaak…

ziekte vreselijk boos Krijgt langzaam grip op mijn bestaan Hoe moet dit nu verder gaan Praten, zingen, allemaal dingen Waar ik écht niet zonder kan Maar ik heb nu ondervonden Dat ook dát me werd ontnomen En wat schrok ik daar toch van Bekenden vinden dat de mensen Zonder duidelijke spraak Niet meer is zoals zij wensen En contacten lopen spaak…

ik bloei wanneer de zon mij liefkoost en soms na stormen en overdaad aan water of droogte is het de nacht die mij sust tot slapens toe, als de maan dat wil zo draag ook jij de morgenstond de dag, maar ook de avond in je ziel de wegen die wij gaan vallen ooit doodstil dat is maar voor even, vertelt het leven jij en ik zijn een enkele spaak…

Maar and’ren willen hem vermaken en nemen Klaasje achterop; het manteltje tussen de spaken: daar kijkt zijn moeder toch van op! En Klaas die krabbelt aan zijn baardje, van lopen wordt ‘ie zo snel moe; daar ziet hij plots een grijswit paardje en sjokt er dan maar eens naartoe.…

en ik ver weg kan zien heb ik niet te willen als een draaiend wiel met zoemende tonen en zilver glanzende spaken ga ik door het heel al zonder van mijn plaats te geraken begeleid door schone klanken van een engelen partituur raakt dit het wonderlijke leven aan zijn zuivere flanken een rilling van gelukzaligheid…