Alle inzendingen over Star Trek

we slijten alleen en met elkaar reizen we door het stromende leven perpetuum mobile als in een muziekstuk trekken we langs liefde en dood een dodelijke reis die verwondt ontroert tot op het bot we zien slechts een glimp…

meeuwen in slow-motion boven het stationsplein trekken cirkels over de hoofden van gehaasten... een meisje blijft staan trekt haar moeder aan de mouw en wijst omhoog maar moeders van vandaag hebben dat onrustige van bijna te laat en inderdaad gaat daar de bus…

Ach, leiders willen niet dat wij ontdekken dat zij niet sterk genoeg zijn om te trekken.…

Ik trek het aan, maar doe je ogen dicht.' En twee minuten later: 'Doe maar open.' 'k Had nooit gedacht dat dit zo sexy was: een roze mondkap achter plexiglas.…

De beelden trekken voorbij Ik zie taferelen die mij verlaten hadden mooie zingende beelden uitspattingen van liefde uitingen van genegenheid ik dacht, ik heb geen recht maar nu is er het voorrecht Het zien van haar geeft me de beelden terug Samenhang en vervulling is wat ik zie door haar zicht…

De kleuren trekken weg uit dit jaargetij Herfst van lange duur dit jaar Winterwolken staan op sneeuwen wind jaagt over paden Wij maken sporen in verse sneeuw niet vrij van fantasie zie ik in deze tekening: een rad-van-avontuur.…

ze keek me aan en glimlachte wie de schoen past trekke hem aan…

Ik zie ze stevig aan hun lijsten trekken, Ze zijn niet één dag van de buis te slaan, Maar na half maart zal er iets moois ontstaan, Al staan ze nu elkaar nog af te bekken. Want na de uitslag zien we met z’n allen, Hoe zij elkaar weer in de armen vallen.…

je oogde verte maar je hand was warm naar mij toe je stem was vlak trekken diepten zonder tranen je gezicht zo moe we brachten haar de aarde die ze wenste, huilden voor de laatste keer de merel die we hoorden toen we kwamen floot niet meer…

Mijn stemrecht laat ik uiteraard niet lopen Nee, ik doe graag mijn burgerlijke plicht Maar ik ben echt vergeten waar hij ligt Vertwijfeld trek ik alle laatjes open Ik heb tot woensdag, vind ik hem op tijd Of ben ik werkelijk m’n stemvork kwijt…

Zo imposant en oh zo krachtig dondert het water naar beneê, Ik krijg er niet genoeg van want een uur later, staar ik nog steeds naar die onmenselijke waterzee...…

O my God nooit meer moe waar ben ik aan begonnen star stilstaan op de snelweg is het écht wat ik nu voel negativisme in wandelgangen je huid is zeker niet zo dik kijk eens goed om je heen dakje blijft zolang het nodig is aan de mouw getrokken is het moeilijk te vatten: je weet niet wie je bent als je beter bent…

De ramen waaien open maar het is windstil tegengesteld aan alle wetten sluiten ze zich weer trillend springen spanjoletten dicht het licht gloeit aan alles is helder de stoelen om de tafel twaalf stuks zijn plotseling ingenomen zwijgende personen staren elkaar aan totdat ik opdracht krijg de deur open te zetten.…

in de stille kamer onder strak gesteven lakens en een sprei van linnengeel je lichaam uitgeput je ogen vaalblauw langs de einder heen staren in de eeuwigheid zachtjes streel ik je gelaat heel even nog een laatste kus want afscheid nadert voorzichtig sluit ik je ogen nu mag je altijd slapen heerlijk dromen…

De blauwpaars gekleurde hemel wordt verlicht door ontelbare sterren Het is helder, ongelooflijk koud Samen staan we te turen naar die ene ster van goud Kerstmis zal nooit meer hetzelfde zijn in ieder geval niet voor ons Je leven ging te snel voorbij We staren naar die ene ster want dat mooie licht,...ben jij…

mijn vingers missen het strelend raken ogen staren ver van mij weg zoekend naar jouw tranen geen woord verlaat mijn mond want al wat ik zeg zweeft door stervende eikenlanen of draait slechts in mijn nabijheid rond daarom stuur ik je een wens; i am still here in a dreaming dance…

gebroken staar ik naar de sterrenhemel en voldoe in gedachten als ik mijmer over sterven en de dag op Golgota niet meer de pijnen dragen van het leven, in rust gekomen ontmoet ik nog een laatste traan de uren leken dagen de dagen waren als jaren de kerst heeft gehaald en misschien wel op gewacht haar laatste snik heeft zij persoonlijk…

Hier liggen we op het nog warme gras omhoog te staren er vallen zóveel sterren het is alsof het donker de aarde in een hand houdt om wanhopig in de sintels van je hart te blazen ik strek mijn vlammende armen naar je uit teneinde het ijs van je schouders te doen smelten maar zelfs met vereende krachten krijgen de nacht en ik…

dicht hou ik je bij me stevig maar niet star want ik weet dat je wilt vliegen ik voel je vleugels groeien het uitslaan is begonnen mijn god, wat wiek je mooi je rust nog even in mijn handen maar je ogen fladderen al weg zien de ongekende verten als uitdagingen binnen bereik en ik geloof in je mijn open armen in dicht gevuld…

ik beschrijf blind hoe sterren staren naar het laatste boomblad dat in de wind, laat in de nacht met volle handen de dag omlaag duwt aan beide kanten hoe ik met een enkel geluid en leegte verder strijd armoedig in de schaal van offers zoals vogels in hun diepste slaap met nog heel even licht in ogen…

huizen vol lichten het leven verscholen achter muren niemand die er doorheen kan kijken maar ik sta daar in het lantarenlicht nog steeds wachtend op jou midden tussen de twee bermen tot je uit het donker durft te komen je samen met mij naar ons licht durft te wandelen tot die tijd blijf ik staren naar die huizen vol lichten…

Staren over de zee naar eb en vloed, die net als ons samenzijn hetzelfde doet, ondanks open armen krijgt zout en zand geen kans, ondanks gesloten ogen verliest de zee zijn glans, als achter het masker van geluk de zee zijn glans verliest, drijft het masker naar degene die het laatst kiest...…

het kind wijst naar de bomen die traag met winter antwoorden iemand zwijgt, iedereen sneeuwt en de haren van het kind worden wit als uit de slaap gebeden staren, stil te volgen op haar huid een vrouw wijst naar de winter, in de ochtend jaren later en vraagt haar naam aan vlinderbomen iedereen zwijgt, iemand sneeuwt…

zie mij dansen, zie mij vangen ja daar waar vlinders liefde wegen en immer naar de zomer streven zie mij wiegen, zie mij vliegen ja hier waar vogels luchten dragen en immer naar de hoogte staren zie de dromen, begrijp het dan dat ik huil en honger in de bomen omdat ik nooit zo licht in jou kan wonen…

De woorden die gesproken zijn En die zijn blijven steken In onze kelen Het onzichtbare wapen Waarover we onze vingers Lieten spelen Star, als pijlers van een brug Niet meer in staat Te strelen Een kille kus, een koele blik Er slaat een motor aan Zoals zovele De woorden kunnen ingeslikt Het wapen kan geborgen Het is voorbij…

bitter is de smaak in mijn mond terwijl ik toch van zoete dankbaarheid zou moeten getuigen niets wordt met zoveel zuur overgoten als de weg naar overgave die door weerzin is gesloten ik zoek dan maar de bladeren bij elkaar weet dat ook hun kleur in de aarde sterft maar terwijl ik naar de vergankelijkheid staar zal in die…

vingers plozen in hun bezigzijn naar de zin van jouw aanwezigheid zag je lach in schaduwen vervagen de tijd nog even raken je murmelde vergeten woorden in onverstaanbaar commentaar in lichte stralen danste leven op warmte van de late middagzon heb je naar dat stof zien staren jouw kleine universum nog ervaren…

er is iets dat me duint naar het Wad, de tocht door het vlakke land pluimt nog na, na deze langgerekte dag toch telkens als ik staar over het water valt het me op dat het me eigenlijk niet meer boeit, alleen de emotie spreekt nog uit een andere tijd maar steeds is er die drang om weer die kraag te beklimmen en de witte punten in de…

Hele dagen staat hij daar onbewogen met een hand voor z’n ogen op de punt van het havenhoofd staart in de verte naar de zee die hij eens levendig bedwong nu alleen nog stil observeert een tijdlang ga ik naast hem staan staar mee naar de nu zo kalme zee met alle gedachten op oneindig zijn we even twee standbeelden…

nachtelijke uren soms heb ik schrik van jouw drukkend gewicht verstik me niet ik kan niets anders dan jou ondergaan en stilletjes voor me uit staren geen masker geen grimas hopend dat in de ochtendstond jouw logheid wegsmelt bij het eerste daglicht bij een straaltje zonneschijn en een warm kopje thee lijkt alles weer…