Alle inzendingen over Stenen schild

Ik de bouwer met angst gekroond wend mij af als wapen tegen het geweld van ijs ik ben het weekdier met een stenen schild in een kristal paleis, de steenhouwer eist zijn loon met scherp gerei en beitelt de dubbelhartigheid op de schansen van mijn troon als laatste bewijs.…

De legers van Gwynedd trokken op naar Ardudwy, Gronwy hield lang stand maar Llew’s scherpe speer doorboorde zijn stenen schild en mijn minnaar viel.…

En hij torste koperen schild en reuzenzwaard met zich mee zo trok hij op tegen de herdersjongen Zijn wapen was een witte steen daarmee raakte hij de reus zijn scheen Vooroverliggend met zijn neus in het stof zongen nu Gods engelen de lof.…

zijn lippen vormen nauwgezet de woorden uit bevroren zeeën leggen vorst over haar trillend vel waar zij tastbaar de witte tekens weet achter het weerloze schild delfde zij al lang en onomkeerbaar het graf voor vergiffenis werpt ze haar schaduw dag na dag over de betonnen steen…

spaar mij jouw woorden als vlammen slechts leiden tot as en de knoesten spetteren in ogen van steen waarin ik ooit nog zachtheid las uit een teder hart van veen scherpe messen trekken door merg en been en als schilden slechts dienen het onweer te kaatsen dan raakt de pijn gevoelloos en verdampt om zich naar de doodsteek te haasten…

belofte van vochtig groen op een stenen hart…

In steen gevangen, gehouwen in het blok steen getekend werd mijn welkom mijn schat, als een illusie die ik in fraaie woorden hulde. In steen met getekende lijnen onderverdeeld, mijn zoete gedachten de realiteit die wij waarnemen schuilend achter een onzichtbare werkelijkheid zonder schijnheiligheid en bedrog.…

Hij was niet zo'n held maar zijn schild beschermde hem als hij op pad ging.…

Mijn harnas, mijn helm, mijn schild en rimram afdoen -- mijn hand uitsteken.…

Schildknaap Jaap vraagt aan Jildert, Die wat beteuterd zijn schild beschildert: “Schilt er wat aan?” Jildert: “Hoe zou ik je graag zeggen willen, maar ze hebben de lak van mijn schild weten te schillen.” “Dat laat mij als schildknaap ook niet koud, het hele slagveld lag vol met schilfers hout.”…

Ergens in de Randstad Was eens een trieste schildpad Ze verlangde altijd Naar intimiteit Als ze maar niet zo'n schild had…

Schild tegen schild, geen contact. De echo's verharden het schild en versterken de aanval. Zicht is vertroebeld door pijn en woede. De zielen staan in de mist van emoties, onzichtbaar. Een schreeuw om liefde, maar liefde komt niet. Zonder ziel en inleving, verschillende talen. Kwetsbaar durven zijn is ware sterkte en leidt tot jezelf.…

openend mijn ziel branden jouw ogen gaten door mijn dikke schild senryu…

de perzik die op haar navel ligt te blozen gewapend met schild en speer tolt zij vrijer om haar as de kromme zuil van haar wervels de geile ruiter zadelt haar dijen en klimt tegen haar venusheuvel op maar de hartkleppen laten geen druppel door…

voor steen…

Drie stenen zitten op een steen. Acht stenen liggen er om heen. Daar onder liggen er nog negen. Andere daar naast en tegen. Een steen steekt half uit het zand naar buiten om zich nog eventjes te uiten. Leer, kinderen, dit uit zijne mond: houd steeds een vuist boven de grond. ------------------- uit: Tirade 1968…

Bergen als bultruggen. Hellingen waar je een tor wordt, stilte hoorbaar toeslaat, tijd vlug weggulpt langs watertjes... Je nadert een persoonlijkheid. Stapvoets voer je een gesprek. 'Het is goed om hier te zijn.' (Beamende kreet van een lammetje.) 'Je wil er gretig tegenaan, hè? Let wel: winden krijgen vat op je. Ik kan wel tegen wat…

Laat mij toch los en kijk, zoon van de stichter der grondwet, die mij griefde en vertoornd, wik je woorden wel, gebruik het schild, en niet je sabel en geweld... Gebruik verstand en niet het geld.…

Aan de rotswand ligt het stenen roofdier, stervend, het hoofd met zware manen op zijn poten. Dichte ogen bergen tranen vol droeve berusting van het eed'le dier. De voorste klauw blijft echter trots soldenier, bewaakt zwaard en schild, zal nimmer tanen, steeds de weg naar strijdlust en -moed banen, het wezen houden van wachtende banier.…

God kwam vannacht in mijn slaap voorbij en schilde de aarde in grote schijven. Toen streek hij over mijn hoofd en zei: 'Ik ben al heel blij, maar wil nog niet blijven'.…

driehonderd jaar geleden ben ik ontwaakt en de schare bewonderaars heeft mij beroemd gemaakt mijn meester had mij snel vervaard' ik rust nu op linnen heel bedaard in drommen komen ze voorbij stappen naar voren en weer opzij lopen wat naar achter kijken schuin omhoog en ik berust zonder knipperend oog ik kijk ze onbevangen aan…

Krachtig onzichtbaar schild, zet zich vast om mij heen, teruggetrokken in mezelf, stille roep, heel sereen. Heldere kleurrijke regenboog, weerkaats jij op mij neer, stralende zon in jouw lach, een blij ongedwongen sfeer.…

en een speer, om hen te verdedigen een hand waarin ze veilig zijn In de gewapende vrede is de strijd gestreden de handen zijn gegeven schild en speer zijn afgelegd onder de bedden Nu leef ik in vrede in een nieuwe wereld met mijn man die naast mij ligt, afwezig en onrustig spant hij zijn spieren om zijn identiteit…

groots als jochie van tien dat van west naar oost door oorlogsnachten fietst op wielen zonder banden om de honger van de winter thuis te verdrijven groots als utrechts jongeling die in het spel van voetbal waar strijd wordt gestreden bij elinkwijk in hoogtijjaren als een leeuw het doel verdedigt groots als liefhebbende echtgenoot…

I Vraagt iemand, waarom ik drie kruisen voere in 't schild? 'k Rep niet van 't koggeschip, dat ze eertijds placht te dragen, Noch breng de charters bij, die van Persijn gewagen. De aloudheid schuilt in mist, - 't waar' moeite en tijd verspild.…

of doen glanzen, als het schild niet meer glanst en vervaagt, zal de dapperheid niets meer doen ongevraagd, verlangend naar zon en schaduw die me vreugde geven kan, zie ik je even…alleen dan...als de natuur het wil… als silhouet in een ware schaduwroman……

Al breekt de herfst nog zo hardhandig los, ik voor jou: klein schild van licht, Al slaan depressies nog zo stormalarm ik voor jou: wind in de rug, hulpmotortje van je fiets, duwtje.…

Ik ben een steen. Geef me een duw En ik geef je te leen Een lawine van stenen, ruw. Maar niemand duwt. Ik blijf staan en ween Tot de storm luwt En weer ben, een gewone steen.…

tussen beelden in het park tast ik je stilte af geboren in de zee lig je ingetogen gestold een blauw gedicht van steen nata in mare innemend als de welving van je been.…

Als een steen mij op de maag ligt Ligt hij mij niet in de weg Als een kei mij op de weg ligt Moet ik daar dan omheen Als ik een kanjer van een rots ben Beklim mij met een groot allure Kun je zeggen dat je die steen Met het meeste gemak hebt gehad.…