Alle inzendingen over Tevredenheid

ondernemingslust doordat ik veel conditie heb en heel veel uren rust Ik ben een opgewekte jongen Voor dag en dauw wil ik op pad De vogels hebben nog niet eens gezongen Ik ruik de wereld van de grond en haat de vreemde luchtjes van lui die ook mijn pad betreden Dus als het effe kan werk ik ze weg een straaltje naar beneden dan ben ik al tevreden…

langzaam grijzer tot nu wit als sneeuw bladeren in een boek dat modellen toont hoeft bij hem niet hij knipt snijdt en scheert het laatste nieuws vertellend zijn mening klaar heeft hij over alles en iedereen niets kan ik bedenken waar hij niks van vindt over hoofddoekjes echter heb ik hem nooit gehoord het haar gesneden ben ik tevreden…

verzoek of het nu groot is of heel klein ga ik toch maar even op bezoek omdat ik geen spelbreker wil zijn ik drink een glaasje kruidenthee laat me ook af en toe masseren tijdens een relaxed soiree met een van deze heren dat ik een dame van lichte zeden ben heb ik nog nooit bestreden en dat ik vele bedgeheimen ken stemt mij zelfs uiterst tevreden…

Mijn schamen is groot aantrekkende economie veertig jaar geleden consumeren produceren nodigde u uit tot gast van heden Nederlanders zeer tevreden keurden u even zeg ja liever geen nee het woord…Ja moest u kennen verder niet vragen of klagen rechte rug redelijk gebit en doet het werk wat ik vertik nu….…

Hij, een aanvulling op mij en Ik een steun voor hem Samen is leuker dan alleen Ik wil 'm niet ruilen; voor geen één Dus genieten van het Leven Van scrabblebord tot lekker eten Van z'n motor tot 'n bioscoopje Naar Cyprus of lekker in de tuin Tevreden... Ja, zó moet het zijn!…

Tevreden zit zij, tot de zon gaat tanen En ’t blinkend slootje vloeit vol avondgoud En kijkt, al mijmrend, in het wandelwoud. Daar leidt een zoon zijn moeder door de lanen – Dan schrijnt haar hart, vol ongestilde tranen, Dan voelt zij zich verlaten, moe en oud.…

Vanuit de tuin van Eden is er een panoramisch uitzicht, mensen van de blauwe wereld zijn tevreden met wat ze hebben. Luchtige foto's van straten, huizen blauwgetint gelijk inkt. Iedereen bij de blauwe wereld per land gerangschikt.. per soort.…

weer in ze bekijkt het met andere ogen zoekt de kleuren die vanaf het “nu” bij haar passen voelt de stof tussen haar vingers wat niet bevalt ruimt ze op ze heeft een doos daarin stopt ze haar verleden dat wat ze nooit meer dragen zal elders in een achteraf hoekje hangt ze de spulletjes waarvan ze nog geen afscheid kan nemen tevreden…

Met een trouwdatum uit de jaren dat we vonden, dat vrouwen blij achter ‘t aanrecht stonden, dat gaf door de jaren heen een degelijk bestaan, zij volgde tevreden waar hij wilde gaan. Met de jaren is ‘t onderscheid aan ‘t verbleken, heel ongemerkt zijn wij bezweken, nu kom ik thuis en denk, waar blijft mijn thee?…

Harde woorden, dom gedrag, ik vergeet dat snel Daar ben ik tevreden om, dat vind ik wel. Ik was zwaar ziek, men spuugde in mijn gezicht Hij wist niet beter, mij valt het nog steeds niet licht... Pijn, ach, ik heb er veel ervaring mee Relativeren, meestal lukt het me wel, zelfbehoud.…

Het feest was dan ook nog niet over, want mijn trein kwam dan ook nog eens te laat waarna ik nog langer mocht gaan wachten, maar altijd bleef dat ene gevoel van tevredenheid rond me zweven.…

eerzucht ziet de kniebuiging voor waarheid, 'goddelijkheid' integer zoekt grootheid en verwarring het levenslot schreeuwt kunst, en kijkt geheel tevreden, met mijn handen in mijn haar.. laat ik je los, ik laat je vallen ik laat je al mijn lichten doven ik laat je in mijn lijden geloven, deel al je fantasieën.…

Veel te grote superschoenen, de neus nog even opboenen, naar het volgende optreden, luid applaus, heel tevreden. Blij weer geslaagd te zijn, kruipt vanonder het satijn, een mens, subtiel fragiel, bevangen in eigen ziel. Wie zit er te wachten, op verloren strijdkrachten, men wil het niet weten, onhoorbare hulpkreten.…

De waterzon speelt met mijn blote voeten in een uitnodigend spel als een tevreden kind en ik voel de donzen stem van de lentewind, beleef de zot – en zoetheid van kleine dingen die mij omringen. “We leven, om naast de zotheid, de schoonheid te zien, verder blijft het afwachten” Kahlil Gibran…

Verbonden ben ik nu vooral met de Ene Vrouw die ik zielsdiep liefheb, ondanks onze verwijdering, De Ene God is net als Zij, op dezelfde manier aanwezig en dus ben ik zeer tevreden. Maar ik mis haar fysieke waarheid meer dan ooit, begrijp me goed, hoe mooi ook de spiritualiteit, het ontkent wel vaak de tastbare ontbrekingen.…

Gelijk een lam, dat, in een wilgenweide, Tevreden graast, tot lokt een fluitelied Van herders vijand naar de zompe-zijde En 't lam zinkt weg, verraden door het riet; - Zo liet ge uw ziel door de eigen lust verlokken Uit liefdes weide, waar 't zo veilig was.…

En innig tevreden vlij 'k er drie, vier naast mijn doperwten en dominolapje. Weer heb ik de nieuwe aardappels gehaald.…

Tevreden grijnzend bekijken we samen het resultaat van ons werk.......... en elkaar. We zien en besluiten: het verlangen, de hartstocht, de passie ontketend? Het mag, we zijn klaar.…

een werkloze man uit tytjerksteradeel overzag het geheel en zag werken uit een heel ander perspectief hij schilderde de maan oranje elke dag een stukje zodat de zon altijd scheen en was tevreden met het geheel maar dacht toch was het nu maar geel maar er is geen leven meer op aarde mogelijk dan maar een baan op de maan en was zo heel gelukkig…

omringd door geestdriftig geloop bloeit bedaard zakenleven in nodende winkels verspreiden knusse vertrekken smakelijke geuren van verkwikkende spijzen door dit tierige leven klinkt opgewekte toonkunst uit een vleugelpiano waar een ieder op mag spelen vrije Bourgondische aard waart ingetogen binnen deze gevels hier mogen ook vele mensen tevreden…

Want dat heb ik besloten niet meer te zijn tevreden ben ik zeker niet maar ik weet in ieder geval wie ik aankijk Waarom weet je het niet? Waarom zie je niet gewoon hoe mooi je bent?…

Elke dag was een gift voor haar, heel stilletjes lag ze daar, tevreden met een glimlach om haar mond. We zullen je zo missen beste meid, maar weten ook; het was je tijd!…

Och, zinderende Hollandse zomerdagen van rond de vijfendertig graden zon op tuin en het balkon zoele bloemengeur alom en ach, geen zuchtje wind beweegt de zonnebloemen met het dorstig hart naar de hemel gericht, en o zo tevreden met het blijde verloop van de dag waar de lang verwachte stortbui tussen lag dat het hete stof van de bladeren…

In een vermorst land tasten reizigers in het duister, ze wassen hun handen in een grijze zon en dekken hun vermoeide sporen toe, papieren grenzen rotten in het raamwerk van tevredenheid en overvloed en blijven stromen hangen een onwrikbaar taboe, het ontneemt de intrinsieke ruimte van ziel en geest, het autonome recht van mobiliteit…

ingegraven in de grond vochtig, koud en ongezond maar toch: een eigen huis plaggen werden dakpannen lage metselmuren dat maakte een betere indruk voor de buren er staat nog een plaggenhut in Ter Wisch die als schuur in gebruik is op de hoek van de Schaalbergerweg een gezin met kinderen vond in zo'n hutje half in de grond zijn huis was er tevreden…

Ik ken dat niet, dat mij vervelen, ik schuifel tevreden de dagen door ga er met een blij gemoed toch altijd voor al ken ik ook intens verdriet vergeet dat niet. Verdriet zo groot als een graf of volle urn.…

als ik om mij heen kijk, sta dan even stil, hoe ik het verleden ontwijk, niets van die tijd weten wil, mijn jeugd die herinnering duurt een seconde, al mijn dromen gebouwd op los zand, heel mijn leven wat een zonde, een laatbloeier zonder verstand, als ik om mij heen kijk, tevreden met alles om mij heen, voel ik mij werkelijk heel rijk…

te roetsjen mevrouw, het komt me voor zoals ik dat wel vaker hoor uw schoonheid kan een ieder echt bekoren maar ik, ik heb mij nog niet geschoren mevrouw, tot slot, ik schaam mij rot sta me hier aan te stellen dat ga ik ze thuis zeker niet vertellen maar als ik u wat verwarmen mag dat wilde ik al zodra ik u zag dan ben ik pas écht tevreden…

Al van 5 uur in de weer: zoon naar station gevoerd, twee uitvaarten bijgewoond, volle kerk, mooie koorzang, tevreden huiswaarts gekeerd. Nu dus op wandel met mijn vrouw op een smal paadje langs de Grote Gracht. Zij op kop, eist ze altijd op, ik ben te lang, te breed, neem te veel ruimte in beslag.…

ze hem ook geleend Want het blijft haar kind Haar lievelingskind Andrew Noch achter de deuren van het Paleis Kan je kijken, laat staan, staan Maar nog meer niet achter de gesloten deuren Van haar bijna honderdjarige Koninginnemoederhart Dat hart zit op de goede plaats maar Dat hart gaat niet meer lang mee Als zij haar ogen met tevredenheid…