Alle inzendingen over Theedoek dood afscheid

De stilte na de dood, na het lijden en het afscheid, wachtend op de morgen, maar zo dikwijls zonder hoop. De stilte na de dood, van deze Rechtvaardige, van zovelen die leefden in overgave en liefde, maar zo dikwijls zonder hoop.…

zodra hij opendoet zijn handen geurend nog naar pasgesneden ui en knoflook, lippen naar mijn lievelingswijn uitnodigend een vorstelijk gebaar maakt zo mag hij voor heel even nog zijn schort aanhouden om de laatste druppel zweet snel aan de theedoek af te wissen om kort daarna het kostelijk gerecht de oven in te schuiven bij mij te komen…

haar afscheid nemen afscheid nemen van iedereen die nu nog kwam de dag er na geen oma meer geen contact haar ziel niet meer in haar lichaam verpakt nu zwevend in haar vrijheid de hemel tegemoet zonder spoed kijkend op ons neer zweeft ze verder naar boven elke seconde meer…

zal ik de dood van dit lichaam met tevredenheid ontvangen en het levensspel in al zijn vormen verbreken Als ik afscheid neem zal ik sterven in het onsterfelijke.…

Afscheid door dood Is niet definitief Het stopt 't aardse leven Maar... Geloof me mijn lief Straks zijn wij weer samen En hebben wij rust Ik zal je dan kussen Zoals ik nooit heb gekust…

Heen zonder afscheid en nooit weer te vinden — 'Dood' heet men u, mij eenzaam jaren reeds; Blijde onafscheid'lijk trouwe vrinden — Heet ons mijn eigen hart, zo zonnig leeft ge er steeds!…

Het afscheid nemen zal pijn doen de dood zal een bevrijding zijn gedachten die opkomen in de nacht in het licht van de maneschijn.…

Kabbelend, klauwend, knabbelend in de meeslepende melodie mag ik ze happen bungelend zoet aan een lijn kan ik ademhalen met ogen achter theedoek zijn de lucht is zo vertrouwd een meeslepende parodie op wat ooit een gutsend klankbord was in mijn prille kinderjaren broze klanken dwingen mij dan terug de grote wereld in en…

Terwijl in tijd het koude lichaam stolt tot lijk, neem ik voor altijd afscheid van de dode.…

Het is stil vandaag bij de uitvaart velen kunnen pas achteraf afscheid nemen van de doden alleen de vogels blijven zingen als eerbetoon voor het leven de lente kwam en ging maar de zomer overwon…

tot zo en dan gewoon puur op karakter zij aan de vaat en hij alleen met zijn verlangen een droge vaatdoek in de hand elk kopje een gedachte nat achter het oor zij alhaast in dromenland de nacht alvast in het hart vertederd door het keukenneon hij droogt wel zijn verlangen als een Robin-theedoek-Hood tegen al het eigentijdse bloeden…

een open einde in stille ontroering en gewijde stilte nemen wij afscheid voor het ontwaken is er een zachte en zoete rust het laatste zingen is een poort die langzaam dichtgaat in de doodse stilte is het nieuwe leven…

en dan is er de nacht waarvan je niet dacht dat het er eens van moest komen afscheid, dag dromen sterven slapend zo vaak geoefend, ik ga er wel voor wakend voor de dood en morgen ben ik er weer misschien ook wel niet neem het mij niet kwalijk…

Tussen geboorte en dood wordt het leven geleefd in liefde, ontdekking, onthulling en ontrafeling bezongen in onze innerlijke wereld om uiteindelijk van dit aardse bestaan afscheid te nemen in tijdloosheid te gaan en herinneringen worden geboren…

Ik herinner mij jou. Die schuine ogen van je die ondeugende blik met daarachter dat immense verdriet. Hoe ik mij steeds verbaasde, over die vreemde combinatie van levenslust en levensmoe. Dat dwars door de pijn heen leven terwijl je bezig was te sterven. En nu, zonder jou gaat de tijd gewoon z’n gang zonder jouw oren om mijn verhalen…

oudjaar, het is over het is bijna gedaan er resten je nog enkele uren afscheid doet lijden mijn hart doet pijn velen hopen reeds op het nieuw laten het oude onterven ik kan het niet meer aanzien zoals bij alles in het leven is het ook voor jou zo… alle schoonheid moet sterven vaarwel … tweeduizend zeventien!…

opgesloten in mijn aftakelende lichaam moe en verdrietig van mijn eigen lijden gulle eindigheid in besloten ruimte verloren vrienden van vroeger hoop op bevrijding van bezetting van pijn en verdriet in overvloed nu wachtend op een stem uit de toekomst afscheid van achterblijvers in een dode ruimte mijn kracht is weggeëbd en uitgeput…

De tijd is de aarzelende stof van momenten die niet beginnen en blijven op de plekken waar niemand kijkt of zoekt naar wat niet meer is dan een venijnige stilte die alles laat stollen en de dood ongeduldig laat fluisteren. Tot het licht voorgoed afscheid neemt van haar ogen.…

En jij die haar ogen sloot; Afscheid nemen kon je nog niet; Ze keek zo tevreden; Hoe mooi ze in het avondlicht lag; Nog één nacht met haar; Nu in een doodse stilte; De rest kwam wel de volgende dag…

Terwijl in tijd het koude lichaam stolt tot lijk neem ik voor eeuwig afscheid van de dode naast de kist prijkt een oude foto welke lijkt ten allen tijde leven- diger dan de dode wiens vingers blauw gebogen zijn tot een misleidend vredig tafereel vroom gevouwen handen die de dood omvatten alsof niet elke laatste ademtocht een…

Als de dood nú was gekomen had ik hem begroet als een jongere broer, die Twist en Shout wil horen als ik de Negende Symfonie van Mahler op heb staan; en met een glimlach had ik aan de dood mijn plaats afgestaan, en was ik licht, zo licht gestorven, och, zoals het bevroren oppervlak van sneeuw zich breken laat.…

Het neer strijken van de raven Een leven voorbij Geleefd naar de maatstaven Letters geslagen in klei Verlost en vrij Het tellen van de dagen Over gebleven vragen Zie de gedachten waarin ik voorbij schrij Achtergelaten Achtervolgd Stemmig als verlaten straten Door gevogelte gevolgd, samen met de dood begraven…

Ze stond al ingeschreven bij het grote woonaanbod de dood nam haar leven maar zij mag wonen bij GOD. Voor altijd verlost zijn van hevige pijnen voor eeuwig bij Hem zijn en bij de Zijnen. 't Verdriet is aanwezig het gemis nog niet daar van alles houd hen nu bezig ze kijken nog één keer naar haar.…

Ooit, op een dag, zal ik je weer zien. Zou je dan lachen, of huilen, misschien? Ooit op een morgen, zal ik weer naast je staan. Zouden we dan misschien weer samen verder gaan? Ooit zal ik weer samen zijn met jou, en lieverd, dan hou ik nog steeds van jou. Maar nu zijn er tranen, veel pijn, en een hoop verdriet. Want jij lieverd,…

Laat me een weg banen, voor de dood die wacht. Laat je armen zakken. Ik moet nu gaan. Je mag mij niet vastpakken. Ik moet dit doorstaan. Ga hier vandaan. En pak je leven op. God zal je bijstaan, wanneer mijn leven stopt.…

het laatste flonkerende vlammetje wekt geen opmerken meer te laat gezien maar in ruste gekeerd blaast hij in vrede zijn kaarsje uit…

Levensweg doorlopen momenten van weleer tranen stromen, ogen- blikken voor eeuwig in het hart gesloten Vredig daalt een rust over een gloedvol gelaat stil verschijnt een glimlach als de schaduw verdwijnt in het licht…

Hoe kan het zijn dat ik die toch mijn eigen dood niet vrees – integendeel – zo hartverscheurd en zo intens vol pijn kan staan aan deze kuil waarin nu jouw vermoeide lijf zal gaan verdwijnen en dat ik toch na al die doden weet dat dit geen laatste rustplaats is maar slechts de nette opbergplaats voor stoffelijke resten dat jij bevrijd…

Ik ruik de adem van de dood, de aasgrauwe adem van de dood; zij dringt door tot diep in mijn ziel, Ik ben verlaten in deze uren van nood, deze uren van schreeuwend-stille nood; zij knagen tergend aan mijn langzaam draaiend levenswiel.…

zwijgen niet te overbruggen levens liggen aan scherven voor mij je zou trots op me zijn want mijn hart draagt jouw stempel zoveel wil ik nu wel bekennen vaker dan je zou denken spreek ik met jouw mond en zelfs nu nu het te laat is voor wat ik had moeten doen, misschien zou ik me kleiner moeten maken en het nemen zoals het is maar afscheid…