Alle inzendingen over Toegeven

Ik sla mijn vleugels open Als een pauw is kleurenblind Kom kijken met je ogen Voordat je me gauw verslind Nieuwe veren van de liefde Ze zullen vallen van verdriet Wat een lichaam kan bieden Sterke geest op zijn knieen Het leven van eeuwig toegeven Maar diep van binnen leeft Hij heeft het eeuwige leven Maar diep van binnen leeft Zal…

Schmuggelgeschichte bij de douane verbaasde gezichten een Bourtanger op de fiets die ze kwamen controleren elke week hij had niets aan te geven dan een baal stro achterop, ze doorzochten, vonden niets hadden niets door openden de slagboom lieten hem door jaren later kwam een douaneman de Bourtanger tegen in de kroeg hoe staat het leven je mag wel toegeven…

ik heb je ooit ondergedompeld in liefde maar waar ben jij nu gebleven in kleine speldenprikken scherp rakende woorden jouw tegengas dat mij deed leven we hebben rotsen verkend handen tot bloedens toe opengehaald voor het mooiste zicht maar altijd wist jij toch nog een betere plaats gezien vanuit echt tegenlicht in een toegevend…

die jonge vrouw, dat meisje dat levenloos in het water ligt, met zeewier om haar heen, zo schoon en ook zo sereen alles kan zo overweldigend zijn soms, dat je wel kunt huilen van machteloosheid, en de wreedheid van deze wereld maar, moet ik ook toegeven, de schoonheid van dit beeld.…

Na het veertigste levensjaar begint het uitstel We zijn allen hetzelfde lot beschoren Toch leven we als onsterfelijken Maar die ene zoete zalige troost Die wacht ons allen Zijn naam is groot Hij is de grote gelijkmaker Je kan op hem vertrouwen Aan hem toegeven Laat hem zijn werk doen Zie je bewegingsvrijheid ingeperkt Meer en meer Hij…

en in trots en in deemoedig zijn boog zij het hoofd ter neer en fluisterde met toegevende mond 'zie uwe dienstmaagd, Heer.' ------------------------------------- uit: Verzamelde verzen (1935)…

Ik kon je zo moeilijk aankijken en verbied me nu het omkijken maar ik mag niet toegeven aan dit ongerijmde gevoel deze verboden liefde De strijker is verstreken het rotje is ontstoken het lontje van mijn hart...…

Anders moet ik toegeven, Dat ik je eigenlijk niet echt ken…

Denk niet dat toegeven aan angsten dit vermijdt, daarmee raken we de muren van de duisternis niet kwijt, vertaalt de blijdschap zich in neerslachtigheid, verpakt in een niet te temmen grap.…

Het betuttelende vingertje van de overheid alles moet in het gareel volgens nieuwe wetten datgene wat ik heb geleerd is volledig uit de tijd en het heeft geen zin om je er tegen te verzetten maar ik ben een rebel, ik wil er niet aan toegeven dat wat altijd zwart is geweest, kan niet wit worden hoezeer ze dit ideaal met regels ook na willen streven…

.' Moet toegeven dat ik geboeid een magisch gat in kijk... Ontkom ik of los ik op in een peilloze ruimte? Ondertussen verpozen bijtjes, vliegjes en ander gewemel zich in je zoetigheid..., dénk ik, maar zie ze niet. Benijd ik ze? Zijn ze verzwolgen door je ernstig centrum?…

Je sterkte zit juist in je zwakte daar van tijd tot tijd aan (moeten) toegeven zeker niet voor weglopen al vind de hele wereld jou een loser het maakt jou tot blijvende kampioen "You never walk alone" maar besef je loopt altijd alleen op je eigen benen en soms op handen en voeten omvallen en weer opstaan ook met zoveel facebook…

de nacht is donker en stil ik ben een mens die daar niet aan toegeven wil want wij zijn gemaakt uit sterrenstof uit verdwaalde stukjes zon van waaruit ons zijn begon daarom is het alsof we alleen maar zijn gericht op het verblindende verliefd makende licht maar we moeten aanvaarden dat er donkerte is rond de aarde sta eens in het…

Maar ik moet voor mezelf toegeven, dat ik een grote fout heb begaan. Ik dacht dat de wereld aan mijn voeten lag, dat jij en ik geboren waren voor elkaar. Dat ik de enige was die jij graag zag, maar niets was minder waar. Na 5 maanden doe je me nog steeds in je ogen verdrinken, je hebt m'n hele wereld overhoop gehaald.…

En ik moet toegeven: bij elke schimmel, denk ik nog steeds: 'Ha 't paard van Sinterklaas!' -------------------------------- uit: 'De eerste zestig', 1978.…

Prachtgroen lichtloensende ogenblikken aan de andere kant van de bar Omlijstend de warrige haren een gezicht Mona Lisa gelijk, mysterieus Knieknikkend wankelde ik op je toe woordeloos nam ik je in mijn armen ‘k streek een pluk uit je warme snoet opkijkend naar me, toegevend, lachend Heftige zoenen, hevig omstrengeld, warmte mijn hart ging…

Zou jij het kunnen verwerken Als ik mijn gevoelens voor jou Uit vrije wil zou laten versterken Zou je het kunnen accepteren Als ik zou toegeven dat ik Meer over jouw wereld wil leren Zoveel overeenkomsten die we delen Als mensen echt voor elkaar gemaakt kunnen zijn Hoeveel zou het dan voor ons schelen Zijn wij bestemd voor liefde?…

als je nou eens durfde spreken in de taal van je hart zou je dan niet moeten toegeven dat je een vertaalboekje nodig hebt zo ergens tussen 8 uur 's ochtends en pakweg gewoon 6 uur 's avonds met je rationele uitleg over de liefde, je rake woorden om een ander helemaal te verdoven en te doen verdwalen in jouw woud van gepassioneerde logica…

geen voren trek die strepen niet laat het rollen denk aan gisteren een dag van je leven uitgetild boven het alledaagse jij bent weer aanwezig opgesloten in mijn zijn waarom betrek je mij erbij ben ik de uitverkorene jij weet het nu goed de weg ligt voor ons we gaan samen op pad de steilte is onmetelijk nu gebeurt wat je wil toegeven…

En koken en wassen, alles met overdreven aandacht, zoals ik nu met de taal omga, misschien heb je me meer geïnspireerd dan ik wil toegeven?…

floten op een rietje of eikeldop ontdekten na veel tellen de nul leerden schrijven met brood en deden ons best om de letters op te mogen eten, het was allemaal anders hetzelfde Ook de ooms en de tantes en de kinderen uit de buurt: de verschillen zijn talrijk maar te klein om ze te kunnen betrappen Dus moet ik even slikken en toegeven…

Soms heb je niet veel nodig, maar verlang je wel naar meer Soms hou je jezelf voor de gek, maar doet het toegeven toch zo’n zeer… Gedachtes en gevoelens, niet altijd op één lijn Het beste voor jezelf, hoe het eigenlijk zou moeten zijn. Hoe pak je de draad weer op, als je nooit hebt leren bukken?…

goed hij was er aan toe maar nu zo opeens wel gewaagd Ach fijn het was er nu dus vooruit geen gezeur meer nu de inslag was toch niet meer te keren misschien was het wel goed en kon hij er nog wat van leren Eigenlijk zat het al jaren te broeden ze waarschuwen je ervoor proberen je als het ware te behoeden dan is daar het verzet ertegen toegeven…

Ik wou het niet toegeven. Je ontwijkt me telkens. Snap je dat dan niet dat je mij daarmee veel verdriet aandoet? Ik wil je eens goed vastpakken, met je praten zodat je me begrijpt, Ik wil die lastige gevoelens in het verleden laten zakken. De draad terug opnemen, samen met jou, omdat dat ik echt super veel van je hou!…

Als de woedende noordwesterstorm de knokige, oude boom dan eindelijk genadeloos uit zijn zomerjas joelt, kijk ik machteloos toe hoe hij zijn bange, gewonde armen wanhopig ten hemel richt en niets anders kan doen dan zwijgend, meebuigend toegeven aan het valse lachje van de Grote Woelewaai.…

Ik wist het: loslaten was toegeven, laat dan een beetje van nieuw leven komen in jouw huidige leven.. en ja, Laat alsjeblieft Godsallemachtig de liefde overheersen terwijl de oorlog in ieder van ons afnemen mag. Laat nog een beetje over van jouw lach in jouw ogen, te zien wanneer jij me zag. Laat een beetje.…

Het zal die Zijlstra nog wel tijden heugen Zijn Halbe waarheid bleek een hele leugen…

De AOW naar vijfenzestig jaar Gejuich klonk op uit de bejaardensozen Sigaren gingen rond, uit eigen dozen 'Hij krijgt het toch maar even voor mekaar' Hoewel de oudjes hem wel kunnen zoenen Verkoopt Henk weer eens krollen voor citroenen.…

op een dag zal het waarschijnlijk wel duidelijk zijn ik moet gewoon nog doorgaan ook al doet het wel wat pijn een nieuwe liefde klonk zo ontzettend mooi het voelde ook goed, ik wilde weg uit die kooi nu wat later en misschien wat wijzer ook moet ik toegeven dat ik niet goed wist waarin ik dook steeds die twijfel of dit nu wel de juiste…

alles eens zou gebeuren heb jij lange tijd geloofd Langzaam heb ik dit geloof zien verdwijnen Nu zie ik ook jouw liefde voor mij wegkwijnen Ik ben niet meer speciaal, en ook niet meer jouw held Slechts een nietig man door zijn loze woorden geveld Soms heb ik moeten beloven Om te laten zien dat ik van je hou Soms heb ik aan iets moeten toegeven…