Alle inzendingen over Tulpenmanie OR 17e eeuw

Vaak is het verlangen naar een kind Het verlangen naar het kind in jezelf Wat je wellicht, hoogstwaarschijnlijk Met het badwater hebt weggegooid Een vers bad is dan broodnodig Veel zal je zelf moeten afspoelen Van je af laten glijden, achterlaten Want ander krijgt je kind geen kans Niet het kind wat geboren wordt Noch het kind wat in je…

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

De mensenbrander Janus was tamboer Zijn bijnaam was 'de rammelaar der prins' De 17e eeuwer was geenszins Van vrouwvolk vies, hij stond bekend als stoer Toen op een dag kwam er een schuit retour Retranchement raakte totaal van slag De pest heerste aan boord, een hard gelag Want wat te doen, nou, Janus nam het roer .…

jij en ik groeiden aan de zonzijde van het vrijgekomen land de nacht viel langs glooiende trechterheuvels enkel ons einde droeg een krans van stenen in de oase van samenhorigheid stapte ik over ijzige dagen en zag hoe vlak keien mijn graf omsloten in de weidsheid van stilte vlak voor het portaal naar een vrije wereld…

rusteloos beweegt mijn adem ergens laag boven de grond of is het mijn stem die niet meer bestaat omdat ik zwijg onder natte rouwkransen van gras en water te vroeg komt elk geluid, als hagel op getelde uren alsof duizend nachten drukken op het landschap van één dag ingezwachteld onafgebroken stil draag ik de transparante…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Klei is eigenlijk het enige dat helpt in een eeuw van afbraak en wederopbouw in een eeuw waarin niet alleen de schoonheid niet schoonheid alleen haar gezicht heeft verbrand in een eeuw die ieder van ons baarde, grootbracht en voedde, een eeuw weer van doorbraak en woede een eeuw die ons doorgaf tot waar we staan, in een moegeprezen moegestreden…

Zo'n landschap als dit op unieke middagen -- eeuw na eeuw gezien.…

Er zijn immer eeuwen die eeuwig duren In alle eeuwigheid beschamende eeuwen Eeuwigheid verkregen in immense gruwel Begaan bij de mens in alle eeuwen Wij kunnen er op wachten…

Klei is eigenlijk het enige dat helpt in een eeuw van afbraak en wederopbouw in een eeuw waarin niet alleen de schoonheid niet schoonheid alleen haar gezicht heeft verbrand in een eeuw die ieder van ons baarde, grootbracht en voedde, een eeuw weer van doorbraak en woede een eeuw die ons doorgaf tot waar we staan, in een moegeprezen moegestreden…

Waar avond-zon op 't koele blanke zand Goudene gloed in plassen blinken laat, Een oude visser onbeweeglijk staat, Turend naar zee, op het verlaten strand. Het stompje pijp geklemd in grove hand, De helmhoed boven 't stoer, verweerd gelaat, Dat half in rode halsdoek schuilen gaat Staat hij daar groot in late zonnebrand. D' oneindigheid…

Ik teken het leven Inwendig gegeven Inwendig gebleven Vol vorstlijke trots. 't Onkenbaar gekende; 't Onweetbaar gewende 't Onschendbaar geschende Der heerlijkheid Gods. In paarlende randen Langs fulpene stranden; In kuivende branden Op rotsige kust. In zwijgende nachten Van star'lende prachten Vol donkre gedachten…

De lucht wordt ijler, de eindeloosheid schijnt Door 't eindig huis, waarin wij, aardsen, wonen. Uit een ver dorp rijzen de stille tonen Van de avondklok, hoog in de lucht verreind. Zie: voor mijn blijde blikken baadt nu heind' En ver de wereld in de glans van 't schone, Hier: bomen met de zilvren bloesem-kronen, Aan d'einder 't scheem'rend…

De nacht is oud; door de stilte, de lamp die suist, En de branding, die op de rotsen, Ver, ver onder 't venster, bruist; Vóór moeë ogen een hand; Op gezichts verduisterde veld Beelden uit jonkheids land; - En 't vertederde hart ontwelt Erinnerings dankbaar loon: ‘O leven, Gij zijt zoet, gij zijt schoon!’ Door 't venster schemerings…

En zal dit leven mij dan buitenwerpen, En zal ik, met mijn eigen nood alleen, Mij zelf verteren in de ijdle, scherpe Knel van mijn trots, de smaad van mijn geween, En heeft de lucht zich voor mijn ziel gesloten, En heeft de stad zich voor mij toegedaan, Draag ik de kneuzing van wie werd verstoten Uit de gemeenschap der vertrouwde pâen…

Bij 't opene venster Pierrot, zo bleek Alsof al het bloed uit zijn wezen week, Staat te dromen in 't licht van de maan En Colombine triest, ontdaan, Zit te schreien. Pierrot voelt de honger en kommer niet Want nu van de maan het blank schijnsel vliet Voelt die dichter zich koning te rijk, Maar Colombine zorgelijk Zit te schreien…

In maanlicht zag ik opvaart van gedaanten doorschijnend wit – wentelend nu de wegen tot in eeuwen der eeuwen?…

Dit zwarte gat, mijn handicap, die samen optrekkend met mijn ziekte weet wat sterven is Een nakende dood vele jaren en zoveel eerder dan gepland hoewel een eeuw lang is Een Eeuw ja Een eeuw is lang, maar niet met aftrek van diverse decen- nia, of wel...?…

Men mach den nuwen tijt Wel bekinnen overal: Die voghele hebben delijt, Die bloemen ontspringhen in berch en dal; Waer so si staen, Si sijn ontgaen Den wreden wintre diese qual. Ic ben ontdaen, Mij en troeste saen Die minne jeghen mijn ongheval. Nu hevet mijn ongheval Sine heervaert ghesticht op mi,…

De eeuw is nog pril...…

de stenen voelden warm aan in hun teruggetrokken groeven het metselwerk was half vergaan maar de muur is blijven staan ik zag woorden van de tijd in overleven opgeschreven raakte aan emoties van het vroegere in herbeleven las de eeuwen uit het boek dat generatieslang is bijgehouden ben een geworden met getrouwen vanaf het…

Een halve eeuw, bijna, is zij nu dood. Zo lang leef ik, ten dele, buiten westen. Een halve zoon, schrijvend in ademnood. Mijn woorden zijn haar stoffelijke resten.…

Een sneeuwkerstkaart is zó 2010 Die wil ik deze eeuw echt niet meer zien…

Het jaar achttienhonderdvijfenvijftig schenkt de Papoease wildernis een lichtstraal; daarin glanst Gods Woord vol onversaagde taal, die het duister vorst, het verguisde wenkt. De Blijde Boodschap wordt geweerd of gekrenkt... Toverpriesters horen een nieuw verhaal, willen strijd, sterken hun geheime zaal. Zijn angst en liefde door elkaar gedrenkt…

Op de strenge diepzeebodem door beschermend duister omgeven ligt al honderd jaren het wrak van de Titanic zijn boeg en wanden slapen dof _ bruingekleurd grillig en verweerd door onoverwinnelijke vraatzucht van ontelbare dwergplantjes daarbinnen verblijft het gebeente van zeelui en reizigers die een verborgen graf kregen dat sterke herinnering…

Wij zijn zo jong niet als wij doen geloven. Ik ben: hoe oud wel? jij haast twintig jaar. Achter dit lage voorhoofd, onder 't kroezig haar dat al je kammen breekt, drijft wèlk bereeknen boven? Je weet, men moet niet altijd geven na beloven, 't gevaar van geven is dat elk bezit weegt zwaar. Je hoofdje waakt, waakt sedert lang, nietwaar? De…