Alle inzendingen over VERZINKEN

Ik hoor de stilte van planeten, fluitende vogels in het avondrood De bruisende zee die opwaarts golft en die de hemel in mijn oren fluistert Het verlaten strand waarop mijn voeten als naaktmodellen in aquarel geschilderd zijn Laat mij nog even één moment verzinken in gedachteloze stilte waar…

ik wil de zee niet ontmoeten in haar schuimende opwinding het verzinken van trots en haar zaak behartigen al was ze een godin laat de wind maar smijten met frustraties, vileine woorden snijden niet maar strelen de klinkers waarvan de golven zijn gebouwd het is haar geaardheid, tweedelig en vruchtbaar zoals tijd momenten deelt in zomerige…

halfdoorzichtige geraamtes flaneren door de volle straat heel dodenstad is uitgelopen om de laatste levende ziel feestelijk levend te begraven verstopt onder eigen armen wacht de moederziel alleen het einde van het noodlot zielloos in haar traliekooi de levensdraden tellend verzinkend in vergetelheid te moe om nog te vechten tegen…

halfdoorzichtige geraamtes flaneren door de volle straat heel dodenstad is uitgelopen om de laatste levende ziel feestelijk levend te begraven verstopt onder eigen armen wacht de moederziel alleen het einde van het noodlot zielloos in haar traliekooi de levensdraden tellend verzinkend in vergetelheid te moe om nog te vechten…

Dromerijen drijven op de tonen van een lichtend firmament Vandaag lijkt wel eeuwig Ik drijf een eindje mee in ongekreukeld zicht Op guirlande en ballade zingt het landschap diep En ik verzink in onbeschrijf’lijke heelheid Heilzaam zing ik jou mijn lippen En sterrennevels als dansende parels cirkelen minnend om ons heen...…

haar grote volle manen gezicht schijnt een mystiek licht mijn ogen, och mijn ogen zijn geliefde ik ben zo in de war heb de maan gesmeekt naar de maan gehuild of ze wil getuigen hoe ik deze nachten heb geleden zonder haar warme lijf de maan is mijn getuige dat ik verzink in verdriet ik zwerf, verloren wandelend huilend…

Verzinkend in het slijk der aarde rest me slechts wroeten en geknabbel. Een spitsmuis die gangen graaft in de spitstechnologische machine, een vuiltje met andere woorden. Geen vuiltje aan de lucht?! Enkel een zonsondergang doch niet meer voor mij: ik zou mijn vingers verbranden. Schichtig vluchten mijn gedachten als een rat.…

beelden dalen als trage bezinksels neer licht valt door de bomen de poort scheidt het heilige van het profane de schaduw van het haveloze boompje op de tuinmuur het zonlicht dat miljoenen kilometers aflegde om het zielige boompje binnen enkele minuten te bereiken verzink in de verstilde eenvoud de transparante schoonheid van…

een ruiter op een adelaar strijkt over de lotusvijver hij zwaait met vier armen discus en schelp en knuppel als loze wapens in zijn greep één vrije hand plukt de roze bloem ontloken aan een lange steelwortel een doorzeefde kegel zwicht onder zijn gewicht de zaden vallen verzinken in de drab de ruiter rust er op bladgroen als een…

jij luistert hoe herfst valt op blad en wind in doffe straten waar het gezicht schaduw verbleekt in’t geluidloze gewoel van blinde dagen over de brug stroomt te vaak regen naar spiegelruiten die verzinken in onbeminde kamers jij hebt gehoord en stormen begrepen maar de nacht is moe heeft mij en het uitgeputte blad in de stad…

Met glinsteringen van spervuur waar ik verzink tot jouw heelal ontvang ik als een hereniging. Dit beschrijft het dagelijkse gevoel van onbeschrijfelijke bladzijden waarbij ik berust op mijn ademhaling.…

En je schaduw wordt licht Harten ontvouwen zich Zalig is de eenheid het verzinken in wolkenogen...…

vroeg of laat wijzigt het wolkenlandschap waarmee de boom zijn lucht ontneemt, doorzichtig van aard waarvan al sprake was bij naderend vertrek gezien de verte van de akker als boegbeeld van een horizon nadat een voornemen in vroegte en het late uur zodra wij verstommen in taal verzinken, het herhalen verzaken ieder zijns weegs en…

als engel, in je hoofd wil ik vanzelf in je hemelen leven, en nergens de duivel - maar jij die me looft aan je adem wil ik me warmen branden mijn handen, aan je borst wil ik vanzelf je in vlammen omarmen, en nergens is water - dan houden we dorst in je ogen wil ik verdrinken nat onze monden, op elkaar wil ik vanzelf in je armen verzinken…

iemand zien lopen aan de fluisterdichte overkant zwijgend antwoorden zien vertrekken met onbekende bestemming verzinken in gedachte, in aanhef een weg vervolgen fantasie bedrijven, water inademen denken aan een briesje langs de wangen geloven in goede afloop, virtueel ontmoeten het gesteente van een steen aanvaarden oprapen, bewaren,…

- en ik creëer - zelfs perfectie beseft zijn kwetsbaarheid cirkelend in verlangen naar onhaalbare doelen vluchtige inspiratie bindt zich aan zuurstof ik teken met gebroken schrijfgerei explosies in schetsen van imperfectie tijdloze secondes verzinken in diepgang mijn tegelvloer vervormt perspectief ik kan slechts vallen in zwaarteloosheid…

het was vuil maar de oppervlakte schoon ze droeg er lelies die hun onschuld bloeiden, rijker door de vroege zon; het klaarde op en overal liep leven kleine vogels zochten tussen blad en boom ze zongen dat de dag er was en ook dat alle zomers nu nog geuren in mijn slaap slechts een enkele is duister en de stenen die ik raap verzinken…

in bestendige eenzaamheid woont haar wisselvallige ziel die als een ongedurige zee raast beukt en breekt spektakel maakt als de duisternis haar besluipt om dan weer in schijnbare kalmte te verzinken en zich traag en eindeloos naar alle kanten uit te rekken soms is zij een roerloze vlakte een spiegel van ongekend formaat…

verloren in dromen wijs mij de weg ik drijf op verlangen verzink in een roes gedachten dwalen volgen de droom laten zich leiden ervaren gevoel hart overstuur heel diep geraakt brandend als vuur passie gesmaakt kan niet terug reddeloos verloren wil nooit terug voel me herboren dus laat mij dolen in dromen verdwalen kom mij…

De vijver glinstert van de zon de stralen verzinken in het zilte nat. Een zwaan drijft mij voorbij zo’n grote witte, trotse zwaan. Langzaam zweeft zij over het water richting de horizon waar de stralen van de zon in de diepte verdwijnen. Eenden kijken trots de zwaan na “het is er één van ons,” zie je ze denken.…

sterren scheuren de hemel aan flarden ze branden gaten in mijn handen en in haar donkere ogen waar komt al die duisternis vandaan in zwarte gaten kun je verdwijnen, zegt ze maar soms verzinken ze in jou je voelt ze op de bodem van je hart ze zijn warm en koud als brandend ijs heb jij bloed aan je handen, vraagt ze dat weet ik niet, maar…

Voordat ik ondersneeuw in fantasie, En verwikkeld raak in het spel, Voordat ik verzink in de chemie, En ik jouw zoentjes tel, Voordat ik verslaafd raak aan je stem, En zwijmel zoals het hoort, Voordat mijn hoofd rust op je boezem, En ik bij je lig... ongestoord, Voordat ik je streel, En intens geniet, Voordat ik alles met je deel, En…

als februari kijkt naar wollige wintervelden met sneeuwschapen bezaaid en krimpt in kille dagen die voor de helft in donkerte verzinken als aan de kim opnieuw een witte zon gaat glimmen en 't eerste licht wellicht de eerste krokus laat ontspringen smelt binnenin het winterschild kiemt weer 't kinderlijk verlangen buiten kleedt zich in…

gespreid blik gericht op de toekomst die zienderogen wordt geschilderd met grote kwasten voor het hemels blauw dat dik wordt opgezet hier en daar een verdwaalde wolk tot penselen het doek detailleren contouren verfijnen al dat denkbaar is blijft hij intens gefocust op dat wat zijn uitgezette pad is zonder in overbekende valkuilen te verzinken…

Kleur geven aan het bestaan verzinken in grijsheid. De afkeer, het verzet, het open gaan, en weer dicht gaan. Het leven verstaan. Het leven verdraagt het tot en met.…

dag zal voort gaan is als een reizende waterkoker die zich gedraagt als een traag voortgaande plaag al weken is het belopen asfalt de teer die ziek vertraagt en onbeholpen als een stumper aan de almachtige om beterschap vraagt ziek is kamersdol, toch knecht hij zijn doel tot aan het vak waar ziek zijn lieden begroet en de dag laat verzinken…

opengevouwen haar stem klinkt bij het ritselen van plant en struik In bed ligt zij, de wangen rood en opgezwollen van de koorts in haar ogen een waterige blik Uit de keuken fluit de ketel een waarschuwend lied er moet nog thee gezet Bij het naar binnen komen begraaf ik neus in haar jas snuffel haar geuren op laat gedachten verzinken…

wanneer de avond valt het laatste licht van de dag ons wordt aangereikt wanneer we in elkaars ogen verzinken dan gaan we wereldreizen samen in volmaakte dromen als twee druppels water in een oceaan in luchtbellen die beeldig bloeien met een passie waarvan men niet meer geneest die steeds opnieuw verblindt een ongerijmde strandafzetting…

trilt de rivier ‘t kabbelen deinend stilt en stapelwolken donker dreigen zie…, de nevelwazen zuchtend krullen verrijzen in ‘t hoog verheven rijk uit zilvergrauw geweven tijk waarin zich zoete geuren hullen weet…, dat de zon zich zal verdrinken in rode sluiers stervend bloed die naast d’r gaan als laatste groet voor ze gedoofd in nacht verzinken…

trilt de rivier ‘t kabbelen deinend stilt en stapelwolken donker dreigen zie…, de nevelwazen zuchtend krullen verrijzen in ‘t hoog verheven rijk uit zilvergrauw geweven tijk waarin zich zoete geuren hullen weet…, dat de zon zich zal verdrinken in rode sluiers stervend bloed die naast d’r gaan als laatste groet voor ze gedoofd in nacht verzinken…