Alle inzendingen over VERZINKEN

't was eerst maar een spel werpen met bloempjes spelen met woorden eerst een beetje eigenliefde dat we ontwaarden in elkanders ogen waarin we steeds dieper konden verzinken de kalme golfslag die 't zandstrand kuste werd geleidelijk opgejaagd door westenwind en schuimtoppende baren verhieven zich en 't water spatte vermengde zich…

Vrees niet, die boodschap blijft weerklinken en zelf ben j'in die roep gaan staan, al voel je ooit je moed verzinken, al zie je soms het duister aan, al kan je voet alleen nog hinken - dàt woord van Hem draagt jouw bestaan.…

Je kijkt me aan met een mistroostige blik, in ademnood lijkt het of ik stik,de dorst gelest uit gelijke vaten, dreig ik te verzinken. Je hand om mijn denkbeeldige keel, ons doel niet overeenkomstig is, ik niet van gelijke wijn wil drinken, je ideeën niet deel.…

Mijn gevoelens gedijen (verzinken, dompelen onder en worden gebruikt als garnituur bij een zalmbuffet) op de kleur van aubergine hoop. De pastoor luistert, hij poetst zijn gouden bril in de biechtstoel. Ja! stikte ze mijn mond staat op huilen!…

Het is weer raak help ik verzink thuis bij kopjes lindebloesemthee met mariakaak in de roezige mêlee van t' Bonte Paard op de Brink Ja apostrophe die verkeerd hangt Gooijers kwamen voor de dorst van de hei gingen er droog vier eeuwen aan voorbij Hun voeten schuurden op het zand Mijn huig zwemt al weer in de kraag voor een goudgele laag…

jouw roedel maakt de oorsprong in delen van mijn gelaat zichtbaar, de intrede van herfst verlaat zich op mijn angst en breekt de nerven alvorens de dood zich heeft bekwaamd in het strijken van een gerimpeld blad hoe moedig is de wens telkens als het geluid verstomt en breekbare vermommingen het beeld verhullen dat zonder glans het tij laat verzinken…

Wanneer gedachten bij tijd en wijle blokkeren je warmere hoofd en de natuur je van alles wil leren, de zon de wereld doet zinderen en leven de zee en haar golven en de duinen doet blinken hoe ver kun je dan in gedachten verzinken. De wolken de zee de zon en de zwoele wind ze spelen haasje over gelijk een kind.…

Na heerlijk eten en wat drinken liet ik me in een slaap verzinken: de uren liepen rustig rond. Blacky maakte me blaffend wakker; hij rook een poes of zag een rakker juist toen de nacht een ster verslond.…

kom bij me, liefste onder m’n warmende jas dan zullen we ons laven aan bedwelmende wijn op de heuvel gaan we praten praten.. tot vermoeiens toe tot ogen in elkaar verzinken, verstrengeld onze handen een zucht antwoordt de zucht monden vinden elkander traag donkert de nacht hierboven, en koeler wordt de lucht alleen nog wuivende varens…

Zullen wij in elkaar verzinken de liefde met hart en ziel indrinken als nooit ervaren in geen miljoenen jaren en onszelf verliezen in elkaar. Zacht ontwaken en bij dageraad elkaar weer raken en onvoorstelbare Liefde maken, nooit meer loslaten en slechts omarmen dat wat je hart en ziel zal verwarmen.…

Zie de zee gestaag het land verleiden door haar lippen vochtig langs de rand te strelen van het maagdelijke strand om in diep verzinken te verglijden en hoe het avondlicht blozende brand als de zon zich drenkt in de getijden wolken nevels weven als verscheiden duinen zwijgen in hun rust verzand hoog op de keienkade zit een vrouw haar…

Ik wroette diep in moeder aarde vond verse vruchten in m’n hand de blanke kernen van het leven die gekiemde groeikracht geven en zich ontworstelen aan ’t zand Het liet mijn werken even rusten diep verzinken in mijn eigen zijn vragend of ik wel weet wie ik ben het diepste van mezelf echt ken de draad volg van m’n levenslijn Ik hoor het…

Starend in flauw flakkerend kaarslicht met een hoofd vol brandende dromen en vurige wens dat ze uit zullen komen verzink ik verder in mijn eigen zicht Starend in het blauw met een lach droom ik je diepdonkere vonken vochtig, gelukkig, passievol, dronken zoals ik vroeger de liefde ooit zag Starend in resten gedoofd verleden wetend dat…

lucht die hem langs alle zijden omringt de proporties van de realiteit verdringt zijn veren met honing ingesmeerd een sprong in het duister waagt is het de draagkracht van een droom die me verder stuwt naar de horizon het idee van een mogelijke val verzacht in het zicht van een wolkeloze einder waarin ik mijn woorden bodemloos kan laten verzinken…

Een geheime levensgeschiedenis van verzinken rondtasten en voortdrijven altoos zoeken naar de zee willoos meezweven met alle winden verliest zich in een vluchtige spiegel waar lege weiden gekrulde bosranden om een kleine torenspits bol glanzend doorheen glijden reine artsenij uit de oudste tijden geeft de aarde haar voeding die zacht…

beschrijven haar tinten haar tonen met blauwzwarte inkt de schittering van zilveren strepen onder een tere witte lucht hoe de stippen van vermiljoen azuur citroengeel in woorden vangen grote golven met de pen oorverdovend laten rollen hoe uit grijsgroen water bellenblaasjes doen tinkelen misschien moet het water in ons verzinken…

Nu moet mijn ziel de beelden drinken in 't licht dat overal nog gloeit en dat - ragfijn - vóór 't stil verzinken mijn oog en hart nog hevig boeit.…

leven niet horen wat men vertelt of hoe vaak men mij waarschuwend belt mijn eigen idee, krijgt voorrang neen, dit maakt mij helemaal niet bang, gewaardeerd wat ik denken zal niets gooi ik dan over wal denken en vragen aan mijn eigen al is het misschien soms even dreigen, toch zal ik door gaan tot in verdrink misschien in mijn eigen verzink…

nachts op onze deuren Vermoeid hollen we mee met de tijd die alsmaar sneller gaat Werelden die veranderen waar we bij staan als razende tekeer gaan Verdoofd door het lawaai verblind door de flikkering van dag en nacht Verzinken…

vertrekken wij dik ingepakt op reis geen angst of twijfel brengt ons van de wijs wij stellen aan het gaande pad geen vragen hoe lang het nog zoveel gewicht kan dragen en denken niet aan onbetrouwbaar ijs de bloedstroom stolt gekoelde schrik is blauw wanneer de ondergrond begint te breken de donzen mantels als een loden deken ons doen verzinken…

Er ligt een heideveld in het bos dat gul haar paarse weelde bloeit waarin insecten diep verzinken als zij verzot het lokken drinken dat als een gouden glimlach vloeit Vogels fluiten een trillend lied in flirten naar de warme zon omdat zij een nieuwe dag begon toen de nacht hen koud verliet Beuken lijken zich te strekken alsof zij met…

een zee van pijn wiens golven niet te breken zijn maar telkens nieuwe vloed aandragen Vraag me niets als ik worstel met woeste baren stuurloos zoek naar kalme stromen blind navigerend op het vertrouwen dat ik de haven zal aanschouwen wanneer de zon is opgekomen Vraag me niets als regen wimpers zwaar bedauwt en lede ogen in duisternis verzinken…

Gezeten aan de waterkant verzink ik in diepe dromen met een lach om de mond omdat ik stil luisterend de rivier hoorde zeggen dat zij mijn woorden verstond In dezelfde cadans als haar voortstuwend vloeien neemt ze de fluistering mee door het water gedragen kabbelend bejubeld stromend uit haar mond in de onmetelijke zee Eens, mijn liefste…

Vraag me niets Als regen wimpers zwaar bedauwt En lede ogen in duisternis verzinken Waar schrijnende beelden hen kastijden Laat me mijn eigen stormen bestrijden Maar behoed me voor het verdrinken Door stil te zeggen dat je van me houdt.…

De distels in haar hart geplant verdrinken in tranen die druipen langs ineengevlochten haarstrengen van een voorovergebogen hoofd Haar bibberige handen steunen gekromd een vergeten aangezicht waarin ogen zich bewegen naar een zonovergoten licht bestaan zoals een pas ontknopte doodsbloem verzinkend in een nieuw leven straalt zij nog…

stil en onuitgesproken, het ruisend riet ritselt geheimen, het ruist, fluistert en flinstert door de nacht, de nieuwe volle maan verlicht al mijn mooie dromen, en koestert een trage lome, nieuwe stille liefde, ik zie de zee de stille maan in zilver spiegelen, ik hoor de zee een zilt en zuiver licht fluisteren, mijn brandende voetzolen verzinken…

Geef mij uw mond en zie mij aan: lang voor de zon, lang voor de maan verzinken in de wereldmist zijn onze namen uitgewist. En wat mijn hand te strelen vond zal liggen in de wintergrond en wat mijn stem aan u bescheen is weggedaan en vindt niet een.…

Speurgedachten zullen nooit verzinken, zijn dieren, die zeulen over zand en steen, twee rugbulten hebben, dikwijls slechts één, voldaan onder schaduwpalmen drinken. De oase herbergt een murmelbron: "Duidelijk geschreven woorden weergeven hetgeen menselijk overwegen kon.…

op de paden bruin geel rood ruikt als verse tabak nog niet dood paddenstoelen de lucht staat strak van de kou die we voelen nog geen nachtvorst die zomaar ineens komen zou november smaakt als gember vallende bladeren geen redding de Ruiten Aa in haar bedding sleurt ze mee zonder idee waar naar toe ze worden zwaar en levensmoe verzinken…

Laat het wijzen naar wat geschil of spot baarde in de zee van vergeving verzinken.…