Alle inzendingen over Vallen

over het slingerpad dalen we naar het strand ver benee het regenwoud omhult ons met haar geheimvol groen door de zee gevormde grotten vallen altijd bij eb droog op blote voeten betreed ik eerbiedig deze kathedraal eeuwen zijn hier voelbaar van bruisend, beukend water .…

Mijn hoofd op jouw schoot, gemis van iets wat nooit was, of zal zijn De lamp schijnt te fel in mijn gezicht, geen confrontatie, nog even niet Ik sluit mijn ogen en laat me vallen in een pijnloze leegte, schreeuwende stilte Mijn hoop op jou is al lang vervlogen, dus mag het licht nu alsjeblieft uit?…

stille tranen vallen op het roze marmer van je graf vervlogen beelden flitsen herinneringen je bent ... niet meer maar toch ..aanwezig gisteren eeuwen geleden en toch dichtbij morgen onzeker gisteren verleden waar lach en traan verweven zijn © marijket…

Met naald en draad en een klos met garen in grote en kleine gevaren en polarisatie als in geen jaren terwijl de motten kruipen in je hoed komen de mieren af op het zoet er vallen gaten we worden weer geleerd te haten dat verdrijft het zachte praten…

Al dat schelden, schreeuwen, lallen… Kan niet een keer de kiezer vallen?…

De meeste Britten zijn beslist te zwaar Van Boris moet het volk echt af gaan vallen Ze gaan daar nu dus sporten met z’n allen Want buikvet vormt bij COVID een gevaar Wat het effect van ’t strenge leefpatroon is Bewijst de blonde Engelse Adonis…

Je loopt de hoek om ‘k zie nog net het blaadje op de grond vallen ‘k sluit de gordijnen, het is voorbij!…

Een houten kleed in gebaren slechts wat wijn alles lijkt gebroken in een oud herfstig hart tegen het raam plakt een stukje opgewaaide dood het terras staart groen het is mos, het zachte van het geniep dat me laat vallen in de herinnering van een vergeten zomer…

Licht botst tegen mij aan, geluiden vallen op mij. ik schreeuw; ik kan niet terug. Plotseling ben ik te groot, hang ik aan leven bloot. -------------------------------------------------------- uit: 'Eeuwig heimwee drijft hem voort', 1972.…

zie in je ogen het werk dat je handen niet klaren gedachten stapelen zich op in het zorgen baren nog breek je niet jouw vezels zijn al zo lang strak gespannen burn-out zei de arts jij had de bui al zien hangen de regen begint nu te vallen…

hier staar ik mij omlaag naar verdronken werelden waar in 't hart van de stilte mijn spiegelbeeld verdwijnt in het jouwe zoals takken van bomen in zacht golvend water omgekeerd leven fluisteren zo lief en tederdicht vallen wij oneindig samen…

Ze heeft nu toch haar masker laten vallen. Al raakt ze ook dat masker nooit meer kwijt. Geen enkele komiek betuigt zijn spijt. We lachten om de grappen met z'n allen. "Haha, die botox, trut, je eigen schuld." De waarheid bleef verrassend lang verhuld.…

ineengedoken zit ze daar grijsheid te vroeg ingetreden ze lijkt haast versteend dromen bruut ontnomen nu de zon is zwart gekleurd vallen harten uit de bomen hangen schommels roerloos zij verstommen evenals ijle stemmen die roepen in de wind…

Hoofd dat duizend Kilo weegt en weldra Dreigt om te vallen Los van het lichaam Dat ten prooi valt Aan de oorlogsvoering Die zich bovenin Afspeelt - guerilla Van de koude grond Hier in dit kikkerland Waar mijn hart Wordt doorwond En waar het leven Als het al aanklopt Niet meer wordt Binnengelaten…

Nieuws dat groots En meeslepend Gebracht wordt Op sites die Onzichtbaar door De ruimte zweven, Je gedurende seconden Beetpakt en door Elkaar schudt om je Daarna meedogenloos Weer te laten vallen, Eigenlijk is het niet Meer dan leeg nieuws Dat door mijn hoofd Rinkelt, en dat geen Fractie toevoegt Aan de mens Die ik ben…

Een hurkduik ondanks elleboogblessure Was wat uiteindelijk de doorslag gaf Britt Dekker viel aanvankelijk wel af Nu mag haar schoonspringstrijd wat langer duren Zo springt de ster en juichen wij weer allen Die sterrenstátus blijft toch almaar vallen…

blijkt er toch een dubbele bodem in de hoed te zitten wanneer ik de bodem los torn vallen woorden op m'n schoot die ik er niet heb ingedaan bestaat er dus werkelijk nog zoiets als magie…

gebukt onder gewichtig blazoen, kortgewiekt laagdrempelig, hoogdravend zijn schaduw verdampt tot rookslierten en grauwig, vermetel schuilen diens stappen volgen conventie, vallen in geblakerde avondstilte danwel ranke schoven ontstoppeld, geschoren als dunne maaivelden…

Stil maar De regen zal wel vallen als watervallen naar beneden het vuur zal wel branden in het ochtendlicht Het kan niet altijd een feestelijke maaltijd zijn Op de harde aarde die je voelt als je valt Alleen de bladeren zullen je pijn verzachten omdat Zij weten van de jaargetijden Die weer komen zouden…

ik leg mijn puzzel in het zand daar stukjes kleiner lijken vallen oneffenheden minder op dan waar de zon de evenaar kust lijken dagen roerlozer dan hier ebt gekozen tijd langzaam weg tussen gebroken vingers er is niets dat de maan niet helen kan…

Niet wat stijgt - maar vallen moet. Niet waar je helpen kan - waar je hulpeloos bent. Het is een tedere nacht de nacht dat je liefhebt wat liefde niet redden kan. Vertaald naar een gedicht van Hilde Domin voor de Dode Dichtersalmanak ---------------------------- uit: 'Wachtwoorden', 2015.…

langzaam vallen woorden dicht hun letters vullen bladgoud scheppen sfeer, onderliggend van toon gewichtloos wikkend van verre naderend, weerlegbaar vasthoudend, met voortgezet verwijlen cijfermatig onthutst, tijdelijk voor het grijpen, wilsbekwaam en immer voortbewogen…

zag je hoe kalm de zee werd toen de wind zich terug trok hoe luidruchtigheid oploste in stilte zag je hoe zacht achtergebleven vogelveren zich lieten vallen op de platgetreden grond van het verlaten strand zag je hoe stil het werd toen de meeuw het verloor van de elementen en strandde op het zand…

hoe ver kun je gaan zonder dat de hemel huilt de druppels vallen stukslaan op beton verdampen tot leegte tot iets dat nooit heeft bestaan wat kun je vragen om te ontwijken wat kun je dan nog raken zodat het breekt en dat je met lege handen staat en valt - en de scherven niet meer opstaan…

Beducht zijn wij voor deze lucht Sinister zeilen er kapotte wolken die regenbui naar bui laten vallen als door het valluik De kruik van 't verdriet gaat zolang te water Er is geen later alleen een nu: onheilspellend vertellend: het verhaal van 'n hel en verdoemenis.…

haar kind zal recht van lijf en leden zijn ja alles op een rijtje hebben het zal niet vallen op de levensweg die effen is en platgewalst het zal de handen niet openhalen aan dorens, want de rozen zijn gekweekt het zal nooit huilen van verdriet of vreugde ook kinderlevens zijn gekweekt zonder pijn en bloed van dorens en zonder troost van…

Geestdriftig toont Artikel 1 zijn ballen, Benieuwd wie er als eerste af zal vallen.…

is je de plek die altijd zo 'eigen' is als het bed beslapen Je wilt naar 'elders' naar daar, anderszins: 'n stip op de kaart vlek op onze aardbol 'n te gekke plek Waar woorden als: stilzwijgen op hun plek mogen vallen.…

Geloof is voortgaan door moeraspoelen, na vallen 't vertrouwen op de Heer sterken: Diens leiding worde in wijd leven aanvaard, Zijn wens bij dagelijks denken bewaard.…

Wanneer de schellen vallen, van onze verblinde ogen. Wanneer de bunkers die ons omgeven, aftakelen en worden afgebroken. Wanneer ons logisch denken zwijgt, en zuivere gevoelens leren spreken. Zo worden nieuwe dichters, die diep in ons verborgen wachten, onverwacht geboren.…