Alle inzendingen over Vecht

Wij beiden zij aan zij voelt zo vertrouwd en als ik steels mijn blikken op je richt zie ik vol dankbaarheid hoe jij het zicht op het door ons te lopen pad behoudt ondanks dat naast je steil de dreiging ligt waarvan de ijzigheid mij diep benauwt ik zie je vechten voor je zelfbehoud na wankelen vind je weer evenwicht toch zal de angst mee…

breekt telkens weer Als ik denk aan wat ik heb gedaan Je hebt niet verdiend Dat ik ben weggegaan Iedereen moet het weten Het is eindelijk zover Ik ben echt veranderd Maar nu is het over Ik moet het je nog vragen Mijn tijd is bijna voorbij Nog een boodschap voor jou Het enige wat telt ben jij Leef je leven in geluk Neem niets aan maar vecht…

Trillend tippel ik Over het dunne, stugge koord Van mijn gevoelens Links is pikdonker Golvend water, veels te diep Om ooit nog boven te komen Rechts is het prettig Kabbelend water, te ondiep Om in weg te zinken of te verdrinken Een wind waait naar links, Zoeft langs me heen, trekt me mee Ik struikel, wankel en val Zwemmend vecht…

In het mistig landschap word ik aangesproken langzaam komt het gesprek op gang het gaat over buitenaardse dingen een wereld, die ik niet begrijp ik zwijg en luister uren lang de slaap begint mijn geest te kwellen ik vecht, maar delf het onderspit al slapende, ontwaak ik in een wereld, die vochtig is van morgendauw, die ruikt naar duizend…

Als voortwaaiende blaadjes zijn wij mensen, vechten én werken samen met die snelle luchtstromen. De mens roept God aan in kleine, verloren ogenblikken, spreekt vluchtig tot Hem, Wiens oog het wereldwoeden als een stofje langs ziet gaan.…

Voorzichtig loop ik over het uitgesleten paadje ik hou je stevig vast, met beide handen de warmte van mijn leven dringt tot je door mijn hart bonst, de spanning vecht met mijn hart vol liefde en het verlangen je los te laten Je los te laten juist hier waar je zo graag was bij deze boom, dit veld, dit watertje.. deze plek De rust geeft me een…

van de dood heb ik nu wel elk gelaat gezien de stille dreiging jaren meegedragen en ja mijn lief ik hield van jou op mijn manier van de dood ben ik niet weggelopen al die jaren hand in hand en hoop na hoop in wanhoop omgebogen geen laffer vijand dan de onze en ja mijn lief ik hield nog meer van jou en nu na al dit vechten moegestreden…

Zij vechten door waar anderen kermen, laten het land niet zwak tenonder gaan. [dizain geschreven bij onderstaande krijttekening van de Belgische kunstenaar Harald Calle]…

Wat je wel hebt laat het verleden daar waar het hoort Je hebt niks te winnen het gaat niet om wat je scoort Trouw aan mij en aan jezelf zonder mij dat is verlies Samen staan we sterk dat is waarvoor ik kies Samen is het leven fijner is wat je me steeds zegt Ook beter dan alleen is waar je voor vecht Dus wees rijk met wat je wel hebt…

Al heb ik moeten vechten om moed en hoop, al is er zoveel dat nauwelijks past in woorden, maar 't leven is groter en schiet telkens weer uit zoals nu 't groen in de tuinen. 't Is goed zo, laat maar komen wat komt. Laat ons maar vertrouwen op liefde, op draagkracht en Geest en op vriendschap.…

Het verleden roept naar mij Steeds harder Steeds scheller Het verleden lacht mij uit Steeds luider Steeds sneller Mijn verleden doet mij pijn Soms onverdraaglijk Soms zacht Mijn verleden daagt mij uit Soms plotseling Soms verwacht Het verleden blijft mij plagen, zelfs nu ik volwassen ben Vluchten of vechten helpt niet echt Toch kan…

Ollongren 'die haar mannetje staat' Ze is echter gebonden en  verbonden met een handicap een ernstige, een pijnlijke soms zelfs een gevecht op leven en dood man, mensmoedig overwinnend Ze zou zeker zijn gegaan vechten voor volk en vaderland en voor alle moeders en vrouwen want ze is stevig en gemotiveerd ze heeft ballen, spierballen…

Een uur later, na mijn boodschappen, zaten ze nog steeds in het gras met elkaar te vechten en noemde ik hen domme mafkezen, herhaalde ik mijn kleine missie om de strijd te slechten, maar ze gingen er weer vandoor in de vijver, die ook protesteerde, maar net zo lamgeslagen was.…

het antwoord al Ik zal altijd onderaan staan Waarom doet het toch zo'n pijn Als ik me nooit verbonden heb gevoeld Theoretisch gezien zijn ze familie Maar praktisch gezien zijn ze vage kennissen Ooit op een dag kan ik daarmee leven Maar vandaag niet Niet zolang ik me onbelangrijk voel Niet zolang ik hieraan vasthoud Ik zal blijven vechten…

fluistert in en om me heen wil snijden als een mes een zwaard gewet op scherp gekarteld in tweezijdig zijn met aangepunt venijn wil branden om de zon te verzengen met hete passie van kracht tomeloze hitte van vurige macht wil huilen met golven verdriet zeeën van tranen beukend op rots en graniet ik wil één keer nog razen vechten…

We zien alweer de bladeren dwarrelen en weten dat de herfst er dus weer is, maar treurnis om de zomer die er was en die in geur van sterven overal verschijnt, neen, die vecht wel om de overhand en gaat met kleuren ons bedriegen maar wint het niet van ’t vaag vermoeden dat dit niet het einde is, maar even rust en stilte vraagt.…

mediawereld onze wereld stond even stil maar de wereld barstte ook los in een orgasme van ‘hij niet’ hij liet zijn leven niet voor niets nog altijd wordt over hem gesproken wordt hij aangehaald, zijn boeken gelezen ook ik heb een fortuin aan gedachten aan Pim, aan hem, zijn zijn, zijn goed, zijn ‘slecht’ dus Pim, je bent pas echt, hecht, vecht…

Dus vechten we gestaag verder, wortelt het monster dieper in mijn lijf, ik kan het er voelen vreten, knagen, zelfs als ik een tijdje rookloos blijf. Toch zal ik de strijd zeker winnen van dit gemene beest, ’t is tenslotte slechts mijn eigen geest.…

int donker, met bewegende ogen is er sprake van een ridderlijke strijd ieder vecht nobel en vaardig ieder wordt in zijn Zijn meegezogen het is een strijd in warrige tijden ieders doel is het horen waardig ik heb geen voorkeur te bepalen het is als leiden en lijden en volgen soms doet het denken aan malen het is wachten op een gericht…

int donker, met bewegende ogen is er sprake van een ridderlijke strijd ieder vecht nobel en vaardig ieder wordt in zijn Zijn meegezogen het is een strijd in warrige tijden ieders doel is het horen waardig ik heb geen voorkeur te bepalen het is als leiden en lijden en volgen soms doet het denken aan malen het is wachten op een gericht dat…

heel veel ervaring Theoretisch en praktisch Tot het meest intieme toe Het verval van zijn vrouw Zijn geliefde Verstorven liefde Hij is al bezocht door de recherche Hij zal worden berecht, maar Hij zal de overheid een poepie laten ruiken Van dat stinkende verstervingsproces Hij gaat zitten in de bak, op z’n gemak Hij zit er niet mee Hij vecht…

Vecht door! Je moet jezelf hervinden, want opgeven, daar wil men niets van weten Anouk ervoer mentale ledigheid, na zoveel onderdelen stond ze stil. Wat doe ik hier en weet ik wat ik wil?…

overleeft golven rollen uit over de zomer zorgen dat je even beeft we lopen verder dan er mensen zijn, hun horizon voorbij de lijn van samen en alleen gedachten spatten op het lijf het zout in kringen drogend je ogen vragen of ik blijf we kaatsen tegenstrijdigheid de handen toch ineen geslagen vuisten klaar om uit te dagen zo vechten…

eerder heb ik iemand Toegelaten tot zo dichtbij Heb ik mij zo durven voelen Dat allemaal deed jij Heel even heb ik kunnen genieten Van de overwinning in mij Zo verliefd en zoveel liefde Geen remmingen, helemaal vrij Helaas was dit fijne gevoel Van hele korte duur Voel ik mij weer meer gesloten Bouw ik onbewust weer aan de muur Ik vecht…

‘t Zijn wederwijven, boos en fel, die, kwaad van hande en vinger, malkanderen te kere gaan en vechten slag om slinger. De wind zit in ‘k en weet niet welk geweste, ‘t buist en bommelt alhier, aldaar een zwepe los, die deur de wolken schommelt.…

Geef je maar over, laat je maar meevoeren, zeiden we, maar we bedoelden vecht, kom terug, breek die klauwende kreeft uit je lijf laat ons niet achter in die machteloze wereld Je wist heel goed wat we bedoelden en keek ons enkel aan met ogen die vertrouwen moesten uitstralen maar wij wendden onze blik af en lieten je alleen Eenzaam…

Het soldaatje met ransel en vuurslag moest vechten in brand en storm. Tweemaal slaan - driemaal nooit. Mag niet. Dan as. De troostende handen waren daaruit allang tot taal verworden. Het soldaatje moet rusten tussen fel beschreven lakens met een lege droom. Luister, dit is een verlicht gebed.…

Mijn ogen zijn rood van het huilen Ik wil me nergens meer achter verschuilen de woede, het ongeloof, alles komt er nu uit ik bent standvastig en maak mijn besluit Laat me maar gaan kom niet achter me aan Geef niets om mijn leven het is me allemaal om het even Niet meer vechten voor jou nooit meer zeggen dat ik van je hou Nooit…

voeten, Een fles water in mijn hand, Op weg naar het oosten Naar het mooie turkije Met mijn kameel aan mijn zij Nog maar twee weken lopen Dus dan ben in er in het begin van Mei Maar dan ben ik er wel Helemaal alleen gekomen Zonder luxe, geen mobiel Ik heb nu emmersvol met zelfvertrouwen En een blaar op mijn linkerhiel Ik ga daar vechten…

Kijk, speciaal voor mij gemaakt zeg je en ‘n lachje huilt onzeker in je gezicht dat een tintje bleker mijn hart vol medelijden raakt Ik vind ‘m mooi, hij lijkt net echt vervolg je …op onvaste toon die druipend van gefaalde hoon zorgt dat ik tegen m’n tranen vecht Terwijl je hand zich radeloos strekt om te voelen aan het donkere haar prevel…