Alle inzendingen over Veerkracht

ik heb gezien dat leven springen is de één heeft iets meer veerkracht dan de ander we reiken, grijpen, houden vast dan blijkt dat het iets anders was zo zoeken we een leven lang ik vraag me af zou het naar de oorsprong zijn? voel het kneden van mijn leden de adem van de aarde in de wind…

Kwaadaardig staar je op de koperen jongens en hun veerkracht in de branding. Je berekent de curven van de vrouwen met geringschatting want ze verachten je om het spinrag op je hoofd, je bleke paddenbuik, de stinkzwam van je geslacht, de karbonkel in je bilspleet.…

Menno past veerkracht toe. Vloon weet wat winnen is. Menno weet wat verliezen is. Weet hoe je klimmen leert. Hoe je hard kunt vallen. Zacht moet landen. Vloon is levenskunstenaar. Menno is uitzonderlijk.. Vloon gewoon.…

Streng en rechtvaardig verkleed als pilaren met stalen gezicht De ooit zo lenige geest in beton gegoten de deur hermetisch dicht Geen greintje veerkracht meer slechts domme kracht en dood gewicht Angst voor de kiezer bang voor elkaar voor hun taak te licht…

in haar kern is iets dat hard en taai elke storm weerstaat veerkrachtig buigt zij als het holle riet soms waarschuwt ze mij dat zij op het randje staat beveelt mij dichterbij omvat mijn haar en trekt tot zij weer rustig wordt hoe moet dat nu ik kaler en breekbaarder verdor? zie ik in haar ogen verwijt omdat ik omkom in de tijd?…

Met zoveel veerkracht komt zij naderbij de aarde moet haar dragen lege glazen tinkelen op tafelbladen het grint knerst met elke schrede Zij gaat niet eens zitten blijft staan onthutsend naakt een Venus zonder armen witkoel als marmer van Delos in haar ogen smeult de zon…

Je was toch de Koningin van mijn veerkracht? En nu mijn mooie witte vogel drijf je aan de oever van het leven plat op je rug waar die verdomde kankerkraai je pikt op zoek naar zijn Duivelsei. Straks zal je na mijn afscheid voor altijd blijven zweven in deeltjes uitgestrooid waar alle meeuwen je naam nog kennen.…

je tred veerkrachtig en zo zelfbewust ik zag de lust in mannenogen naar jou werd niet gefloten ik voelde hun respect jij was te gek om zo goedkoop contact te maken jij overvleugelde als vlinder zonder hinder hun altijd manifeste paringsdrang ze waren ongezien te bang hun lusten bot te vieren en wisten zich voor even aardse dieren…

rest wel horen Maar ons er toch vooral aan storen Het is zo stil, dat er geen dag voorbij gaat Dat het geen verschil maakt, Of de tijd alleen maar stilstaat Of enkel rimpels achterlaat En als het dan zo stil is dat het leven meer de dood is Ik een tijd mis, Waarin ik niet heb geleefd Is er toch vooral het wonder, Dat je me die veerkracht…

in één oogopslag waren de lijntjes in je gezicht te lezen lente maakte je huid veerkrachtig gevoelig en zacht we hebben samen de zomer geschreven verdiept in fronsjes en lach de eigen trekjes genoten het leven in schaduwvol karakteristiek nog oogst het licht schoonheid uit lijnen in jouw herfstwarme gezicht…

ook al was ik nat en gewillig tot in het diepst van mijn vezels respect heb ik nooit gekend ik word behandeld als voetveeg de onderliggende partij van nut maar generlei waarde totaal uitgeknepen voel ik de ouderdom in droogte dagen alle veerkracht is uit mijn vel ik hang afgetobd over de rand van een vergeten emmer een uitgesopte oude…

O ja, het leven meer dan welkom elke regendruppel schitterend in het licht zelfs de schaduw heeft het in zich mij te behagen weet mijn verdriet naar de verte te dragen een arm geeft mij steun is mijn veerkracht hoe heftig soms ook de wervelwind mijn deur weer vindt mij waakzaam maakt het is de toewijding van de schepping…

sommige mensen worstelen zó met hun gewicht dat ze liever iets opvreten dan wat uitvreten…

Hij sleet zijn jeugd in 't afgelegen slot En diende een hof, geestloos wuft en verwaten. Hij vlood, wild hunkerend naar een groter lot Alleen naar de pas opgerichte Staten. Om zijn stilzwijgen en onzeker schot Geminacht door kooplieden en soldaten, Aan boord, in 't fort ten prooi aan 't plomp complot Dat hij niet delgen kon, slechts macht…

klein is het als spinrag aan de dakgoot het levensdraadje zomaar wat wapperend op de wind breekbaar is het maar soms zo onnoemelijk sterk draad na draad weeft zich een spanning mee het gevormde frame draagt het wel en wee…

Een veerkrachtige jongen zwiept tegen een draaitol.…

dit wordt het laatste nu schrijf ik niet meer niet dat ik het ooit kon maar ik probeerde het wel waar jij me nu plaatste daar val ik neer nooit meer die zon die schijnt op m'n vel woorden moeten zwijgen ik wil ze uit m'n hoofd ik negeer nu hun bestaan ze zijn hun funktie kwijt de allerlaatste twijgen van hun veerkracht beroofd…

Lachend snoeit zij verdroogde takken terwijl de herfst oogluikend toekijkt hecht morgen zich in reeds omwoelde grond wanneer de laatste loten buigen klinkt onverhoeds als de halmen waai ik en laat ogen stralen op vlagen van aanstormende wind haar laatste oude adem geeft zacht veerkracht aan een nieuw leven stormenderhand…

je had de bloesem hoger ingeschat bij het loslaten van jouw jongste tak haar veerkracht groot met volle kleur van wit naar rood tussen het prille groen zij wiegde op warme lentewind keerde naar licht en mooie ogen gaf gevoeligheid aan woorden die haar vrouw-zijn zomers wogen dit onbezonnen zaad gaat geen vruchten geven realiteit…

Die immer beperkend een andere wil wensen op te leggen; maar die de optimist zijn veerkracht niet blijvend kunnen ontzeggen.…

ik had je handen zien ontluiken toen jij naar mij wuifde met de intense warmte van hart en ogen in een bewogen afscheid in je soepele gebaren las ik de taal en tekens van je ziel die zonder opzien te baren vrijwel altijd binnen het begrip van ons mensen viel in perspectief vonden zij de paden gaven veerkracht aan onze passen…

Wie opgebrand is: weer vuur Wie platligt: weer veerkracht. Wie alles beter weet: twijfel. Wie de moed dreigt te verliezen: hoop. Wie kou lijdt: Warmte. Wie triest is: troost. Wie dwaalt: het licht. Wie zoekt: de vondst Wie schrijft: de ijver Ik zie iedereen graag terug in 2022. Claire Vanfleteren©…

er scheen geen maan maar het leven lichtte ons bij met haar kleur kleine takjes knapten en hun muziek vertelde van het volgende pad op het zachte mos voelden wij de vochtige veerkracht in een zuigend gaan maar er was meer ook op het stille web onder de grond roerde lichtsnelheid zijn info in tal van processen werd zonne-energie…

stappen op het pad geknerp van losse kiezels de stille tred op veerkrachtig lichtgroen lentegras het bankje bij de vijver die spiegelend zijn schaduw gaf armen die gedachteloos schouders vonden om even te ronden verlangen dat een uitweg zocht in speels en heel langdurig kussen wij zijn niet uitgerust lust smeult zacht…

je versluierde blik maakte dat ik even de zon in je ogen niet zag daardoor belandde ik in een andere stroming een kille emotie deed mijn ogen regenen in een woordloos snikken mijn wezen te fragiel om te relativeren te aanvaarden jouw boomsterkte je stalen veerkracht even te hard voor mijn tere zijn als je merkt dat mijn verdriet…

zachtjes zwevend geeuwtjes gevend laat poes zich even strelen soepel spinnend muizen minnend mag ik haar ruimte delen kattig kroelend wollig woelend geeft zij kopjes langs mijn been bazig blazend ruziënd razend stoeit zij met mijn grote teen verdraaid veerkrachtig parmantig prachtig loopt zij dan weer weg zachtjes zwevend geeuwtjes…

De stilte voor de storm, vlak voor de omslag, waar de veerkracht is afgenomen, waar je snakt naar verandering, nu of nooit. Keer mij om, woel mijn grond los met je kouter aan de voorkant van je ploegboom, snij met je schaar de zode van onderen los en keer met gebogen ijzeren ritser mijn zode.…

Zijn veerkracht lijkt nog sterk en ongebroken, en zijn geweten licht en ongekweld. Maar of de Italianen hem verwennen, of hij de strijd nu wint, dan wel verliest, of zij hem weer als opperhoofd erkennen of men toch liever voor een ander kiest, er is toch iets wat niemand kan ontkennen: hij heeft een goede schoonheidsspecialist!…

mijn mooie land mijn eens zo veerkrachtige land waar zo veel kon in welke fase zijn we nu met z’n allen aanbeland?…

Na de regenbuien wordt de zon weer warm bewonderen de knotwilgen hun jonge scheuten en zij hun snottebellen langs rijen groene sloten er welt water uit de oude holle lijven en schikken de plooien glad laten de dag zich tooien door het dak vertellen hun noden in veerkrachtige taaie loten die de moede lichamen trekken diep geworteld in…