Alle inzendingen over Verdronken

Langzaam verstrijken de rimpels in 't water En langzaam verschijnen ze op mijn gezicht; Drie jaar geleden is vader verdronken, Slaap zacht, Majorca, want morgen is 't licht.…

de zee had het jongetje aan het strand gegeven het moest zichtbaar worden voor ieders oog 'n dood kind spreekt meer dan ellenlang vertoog de fotografe gaf het plaatje voor immer leven hun rubberbootje had het in de storm begeven onstuimige golven beukten het meters hoog de mensenhandelaar die de ouders bedroog en machteloos hun strijd moesten…

Samen met duizenden ijsberen en pinguïns begon ik aan een heerlijke schaatstocht, maar het schaatsparcour bleek maar beperkt en tenslotte zijn we met zijn allen na wat overwippen van schots naar schots voorgoed verdronken in een gesmolten ijszee.…

Vergeten lijkt te zijn verdronken; weggestroomd met het water ver van de walkant.…

voor hen fladderde ik van bloem tot bloem bij hen verdronk ik een stille dood ogen vol liefde koestering terwijl mijn hart schrijdde ongehoorde noodkreten mijn lippen koesterden een droom angst pijn verlangen smachten zoekend naar onrealiseerbare droom toen verdronk ik radeloosheid onbegrip pijn en schaamte wanneer stopt het niet niet…

Peterselie Fijn geknipt En daarna in de soep verdronken Is Mooier nog dan jonge sla, Mooier nog dan jonge sla.…

zag ik een man die dacht dat hij de branding kon temmen en die zowat verdronk in zee maar het was zijn tijd nog niet hij mocht nog even mee…

en leunend aan haar als het verdronken wier, als tooi om haar borsten, zeedierwelpen, en in haar oksels, wiergrotten, en dan ook hier -- haar dijen zijn uiteengeweken zeeschelpen.…

Verstoord verlangen Veloren gegane dromen Verdronken in verdriet Onvoltooide toekomst Stil gezet En in eeuwigheid gevangen…

Ik ging heen en verdronk mezelf in bloed, vergoten door jou en mij.…

Laat me verdwalen in dit mysterie van verwarring, totdat ik niets meer weet over niets weten, totdat dit ik verdronken is in deze rivier, en het enige dat blijft het leven zelf is.…

En de tranen die vallen Zijn als het meer dat voor me ligt Met die kleine puzzelstukjes, Weggedreven en verdronken Een foto van je gezicht... Laat dit een nieuw begin zijn En dat jij verdronken bent Dat je ergens ver in mijn hart zit Een herinnering, een voltooid fragment.…

het grote niets reikt zich aan als een goudgele gloed met een kraag van vals besef gezicht verloren in onecht gezichtsverlies ondergedompeld door die ander die jou is, en toch weer niet zelfs geen notie meer van je wens tot vergetelheid onder het gouden vocht ligt de onzichtbare sleutel die alleen gevonden kan worden door jou zelf…

het orkest is niet vooruit te branden ik voel klam zweet opkomen in mijn handen als ik op noten jaag stroperig golft een oceaan aan tonen in verdronken grijs alle opgezweepte koppen betalen zo in schuim hun prijs er zijn geen brekers die dwars liggen in een vals akkoorden soort zij hebben niet gescoord in gruwelijke middelmatigheid…

kan tot in de blauwe lucht Om te leven, dacht ik, je zou een vlinder moeten zijn Om te vliegen heel ver weg van alle leed en alle pijn Maar ik heb niet langer hinder van jaloers zijn op een vlinder Als zelfs vlinders moeten sterven Laat ik niet mijn vreugd bederven Ik kan zonder vliegen leven Wat zal ik nog langer geven Om een vlinder die verdronken…

Uit de mist van verloren jaren doemde het beeld op van een leven een aar vergeten na de oogst achteloos Het water was diep in zijn helderheid maar toch eindeloos bitter het graf van een verdronken roos Ach, deze droom heeft nooit het daglicht gezien…

Uit de mist van verloren jaren doemde het beeld op van een leven een aar vergeten na de oogst achteloos Het water was diep in zijn helderheid maar toch eindeloos bitter het graf van een verdronken roos Ach, deze droom heeft nooit het daglicht gezien…

Deed ik je pijn zo op een ochtend Toen ik het zei Je was alleen toen ik vertrok En ik reflecteerde De parels verdronken in je ogen Het water waste in een waterval om je heen En droop in emoties rood uit mijn pen…

Jij maakte het uit zodat ik verdronk in mijn verdriet…

Ik heb mijn dromen verdronken onze idealen weggesleept de horizon uitgeveegd Ik heb je gelezen gehoord en begrepen mijn hoofd opnieuw geleegd. Uit: Gekken hebben altijd gelijk.…

nadat ons dierbaar kalf verdronken was hebben we onlangs de oude waterput, midden op het dorpsplein, met vele duizenden dode vogels gedempt met dode mezen en dode mussen met dode kieviten en dode plevieren met dode merels en dode kolibries met dode futen en dode koolmeesjes met dode kanaries en dode parkieten met dode goudvinken en dode zwaluwen…

de jacht naar grond heeft bergen hun bomen gekost waar wouden domineerden dekt humus nu de kale rots het vergeten dorpje in het dal deelde al snel de mooiste vergezichten tot de regens kwamen en de aarde losliet glijdend in haar vrije val de trots verdronk van generaties leven die wel in wortels zijn blijven steken…

We nemen de trein, dat wil zeggen, de trein neemt ons mee de jaren van volhardend vervoeren druipen van de geharnaste huid een kort signaal blaast de wagons het palet van het seizoen op gesproken wordt er nauwelijks mannen schommelen mee met de dans van de uitgewoonde salonwagen bleke gezichten onder zwarte hoeden schaakstukken achter gebroken…

Was aan alle kanten Omringd door licht, Werd er door overspoeld, Ben in haar verdronken - Klaar om de nacht van Louter duister in te gaan; En bij het eerste ochtendgloren, Toen het nieuwe licht Onvermijdelijk werd geboren, Viel het allereerste licht Op deze levende steen, Licht dat er zo zeldzaam mooi Doorheen valt, waarin ik…

ernst Van dit leven: zorgen voor Later, alles op zij voor later, Voor de toekomst die er Hoe dan ook geslaagd uit Moet zien - met het oude lijf En de oud geworden geest Als levend bewijs dat later Nooit gekomen is, nooit is Aangebroken; het spelende kind Dat onwetend oud werd heeft Hooguit van alle moois kunnen dromen, Het is verdronken…

dood en verderf ver weg gezaaid ons machteloos slaat ook nu nu dit kind waarvan een de ogen onbevangen straalden ons de harten openbreekt schermutselen wij met vergeefs tumult wegkijkend van de wereld schreeuwen wij haar stil het schuldig geweten met de wijzende vinger ook nu nu dit kind de veilige haven in zicht tot dood verdronken…

jouw woord was wet een gebed voor mij als ongelovig rationeel was wel religieus in filosoferen het onbekende beredeneren niet kerkelijk traditioneel jij ving me op met hoop en liefde als ik de diepte ging proberen ongeweten en niet functioneel ik verdronk te vaak jij reikte mij de hand toen ik eindelijk bad en bracht me het beloofde…

het kind, zoals het daar lag, stilletjes en levenloos, zo klein werd het zo groots dat het de wereld raakte het tumult van, wel - of - niet, met stomheid sloeg voor onze voeten ontblootte de zee dit kind in haar spiegel legde zij het neer en even hielden wij onze pas -en onze adem in…

voor het venster staat een cactusplant met doorns heel hard en scherp zij staken door mijn vel heel diep naar binnen ik riep nog haal die plant daar bij dat raam vandaan wachtend tot sint juttemis…

vanmorgen was de deur op slot was zicht aan buitenmuren onttrokken   honderdjarige rust, handen en gelaat in geduldig vlees gegoten   lucht aan lippen, zoals zeespiegel op evenbeeld kan bogen   gruizige aarde, diepzee en bodemleven zoals einde aan geheugen   met meer honger dan een maag kan verdragen, meer droogte   dan deze dorst verborgen…