Alle inzendingen over Vergane schoonheid

De liefde wachtte geduldig af geschopt en afgewezen, dood gevroren weer ontdooid en weer verrezen en altijd nog een beetje bang ze wachtte, maar al lang niet meer op eeuwigheid, haar dromen kwijt zag zij in winterse seizoenen de schoonheid zelfs in het vergaan maar plots zou zij er toch weer staan rijzig, reikend en ontdaan van alle pek…

Wespenlarve wentelt zich in de palm van een espenblad, de energie laaft zich uit de palmen van het hart, tonen van een groene synergie van stilte, van niets te leven dan van de lucht en van de zwijgende schoonheid in de molen van de aarde om tot humus te vergaan bevestigd de waarde waaruit de purperen zon hem baarde, het…

Kijk, daar loopt een ranke gele Blomme. Haar naam? Die felle blonde? Voor zeker Margriet. ’t Kan me echt niet schelen, verdomme. Zo’n lichaam? Mijn liefde straalt, jodelt zijn levenslied. Ze verdwijnt, ik blijf achter, als een stomme. Wat ’n blaam? Margriet zingt, lacht met mijn liefdesverdriet. Mijn stoer imago wankelt naar…

Vandaag waarlijk veel gras gevreten Heden zo spijtig, wel een must. Men mag alles slikken en bovenop nog pikken Ons land wordt nooit meer wat het was, die dikke klasse. Aanvaarden wat je niet kan veranderen; knappe slagzin Nooit zal ik zowat vijftig sjaaltjes om mijn hals knopen hoor. Partner en ik werkten tal van jaren wel voltijds Bruto…

ik liep niet zomaar voorbij want ik keek en zag schoonheid in natuur waaraan ik niet voorbij kon.…

Waar eens overvloed trappen klom Zich etste in glas-in-lood panelen Waar haute cuisine door kelen zwom Men lucht verbouwde tot kastelen Werd schoonheid in Renoir gekocht En pleister in bombastisch barok Met prieel en vroomheid werd gepocht En schulden rezen tot de nok Die huisden zijn door de tijd genomen Met ziel in zalig armoe vergaan…

ondanks het besluit te zwijgen - geen woord voor aarde of vergaan voor ijs en kou en vorst- valt moeilijk te verkroppen dat winterbloemen bloeien, roekeloos ontknoppen harten schaamteloos openstaan waar narcissen gedijen onder sneeuw wie zal straks de schoonheid tellen de woeker van het groen beheren as blazen in de prille zachte voorjaarswind…

ondanks het besluit te zwijgen -geen woord voor aarde of vergaan voor ijs en kou en vorst- valt moeilijk te verkroppen dat winterbloemen bloeien, roekeloos ontknoppen harten schaamteloos openstaan waar narcissen gedijen onder sneeuw wie zal straks de schoonheid tellen de woeker van het groen beheren as blazen in prille zachte voorjaarswind…

De natuur in al haar schoonheid, zij die mij heeft voortgebracht...…

Wespen larven wentelen zich in de palm van een espenblad, de synthese laaft zich uit de palmen van het kleinste hart stromen van groene synergie door de nerven van stilte Van niets te leven dan van de zucht naar die waarachtige schoonheid om in het tijdswiel van de geaarde ziel tot humus voor de toekomst te vergaan waaruit een…

Van niets te leven dan van de zucht naar die waarachtige schoonheid in het tijdswiel van de geaarde ziel tot humus voor de toekomst te vergaan waaruit een purperen maan hem uit het verleden baarde in een sacrale metafoor en in het daglicht vergaarde in de fluistering van stemmenrijk en vanuit het bladerdak, van eigenwaarde…

De dochter van de onbekende rots verdraagt vijftien graden vorst en steekt bij dooi de kop weer op Dit witte sterretje, dit eenzaam godsbewijs door vaders gele klomp elk voorjaar aangewezen ------------------------------------- uit: 'Binnen de wildroosters', 2012.…

Geronde stenen met wrakhout in schuim zeewier, plastic, kwallen Meeuwen op jacht eeuwig en altijd slechts ontevreden kijkend Zon als ploert, hitte terwijl golven blijven ronden, smelt ik plotseling…

Ach waren wij geen twintigste maar middeleeuwse dichters zouden wij als vlinders mooie woorden laten dansen Van aangezicht tot aangezicht met elk van bei de schoonste maagd de liefste deern van stad en streek aan onze zij Helaas, wij leven en zij zweven niet, in deze tijd zijn 't anonieme vlinders waar ons woord…

was vergankelijk en dat werd je dood, maar op Jersey zal je schoonheid nooit echt vergaan.…

hij rookt een sigaar het dagelijkse leven sluipt zacht naar de nacht luisteren naar Bach het lijden en het sterven het gewicht van spijt het hart loopt over Bach brengt veel in hem teweeg hij dooft de sigaar een drukke dag wacht aankomst van volle wagons stille mensenzee ongezien dichtbij ongehoorde smeekbeden Bach’s erbarme…

Kijk over de stilte van het water, de zon tegenmoet Zie een kerk, haar klok, het is weer later, maar hetgeen ik voel dat doet me goed. Luister naar het fluisteren van de wind, gedrapeerd liggen bloemen in een kleurig lint. Steek mijn hand op voor een laatste groet, denk aan vroeger, denk aan morgen, put hieruit……nieuwe moed.…

prent die niet meer de franje en schoonheid had van toen ze nog in voorjaar en zomer lag de sporen in het land waren verkend​​ en zag je af en toe tussen hout en blad de mist loste op deze winterdag…

spoedig vergaan…

Jaren die vergaan Met geluk en verdriet Maar het verdriet goed verborgen Zodat een ander die niet ziet Jaren vergaan Geleerd van het verleden Maakt het mij sterker Om mijn geluk met iedereen te delen…

Wil zo graag Nog even die Jongen zijn van Zo'n jaar of acht Spelen in opa's Tuin, schaatsen Op de gracht, Wil zo graag Nog even weten Wat ik toen dacht Mezelf kortdurend Verliezen in mijn Gedachtengoed van toen - Maar 't zijn, ontdek ik nu, Onbereikbare bestanden Opgeslagen in de hersenen Van toen - 'k moet leven Met…

In een spleet tussen de stenen op ons terras groeide je op in de maand april op een onooglijke plek dicht bij de muur achteloos liet ik je er staan Nu in mei besloot ik het onkruid te wieden ik kwam je tegen als een steel met een pluizige bol erop een ronde vorm met punten en draden Een fijn weefsel glinsterend in het licht ik keek in dit…

Zij was een schoonheid in haar gloriedagen, Want waarom anders in haar tombe lagen Het spiegeltje, de kam, het verfpalet? Nu moet zij eeuwig in het duister wonen, De trotse dochter van de Pharaonen ... . Of is haar ziel als ster bij Ré gezet?…

Mijn huid is strak gebleven, een rekbaar vlies maar het geheugen drijft haar zin door. Krampachtig speel ik nog onder haar rok In het begin was zij een sidderend standbeeld, de laatste storm die mij omhelsde met tentakels van tropenwind. Een matroos in het kraaienest kon niet zwijgen over haar wijkende lippen met zijn zwijmelziek gezang…

Langs de knusse Burgemeester Wuiteweg waait koelte van dichte beukenkronen, die zich, statig als hechte groep, tonen, omgeven door een hoge, waakzame heg. Uit de bomen zakt reine adem weg op lager lover, verfraait de tonen van 't gevederde koor dat hier mag wonen, vol liefde zingend, of zwijgend _ aan de leg! Luchtig gras geeft alle zerken…

Uit de eikenstomp ontspruit nieuw en teer leven: een berkenboompje. De dode boomstam is vol levendige galm: het spechtennest roept. De maïs bloeit hoog, ofschoon vast omslingerd door dichte haagwinde. De kale akker is vol damp, die zacht voort schuift naar natte bomen. De kastanje valt... Zal hij wintervoorraad zijn of een nieuwe…

En ook des morgens in het nieuwe licht Voel 'k mij zo los, als ik met open ogen Mijzelf verrast vind naar de plek gebogen Waarop gij eertijds laagt met uw gezicht. Als ik dan zie, dat gij er nergens zijt, Maar met een snelle vleugelslag ontkomen Uit de bosschages van mijn nachtlijk dromen, Dan stroomt mijn lichaam vol van lege spijt. Dan…

Een diepzeevis priemt met gloeiende ogen het drukkende waterduister in de kamer vol wier waar ze haar eitjes legt vertrouwt komend leven aan vergane weelde toe 't nest tussen oud roest staat onder bescherming van 't onsterfelijke maar gezonken schip TITANIC.…

ik heb een zonnebloem onthoofd gekromd in een doorzichtig uur de wonde met mijn vinger verdoofd geluidloos het leven weggeschuurd gekromd in een doorzichtig uur heb ik jou en mezelf gevonden geluidloos het leven weggeschuurd nog dieper met de dood verbonden heb ik jou en mezelf gevonden 't is de lege plek die mij zo raakt nog dieper met…

Uit de eikenstronk groeit nietig, met levenskracht, een berkenboompje,…