Alle inzendingen over Verraderlijk

koning in rede wekker van vervoering was het liefde toen je sprak van gedeelde tronen verraderlijk vulde je de container van een geweer met rozen en kocht je argeloze onderdanen om heersen is je land en lichaam het leger je begeerte proeven je tweede huid neen, voor mij geen heer geen wapens meer en ik bid dat ik nooit…

in heldere sporen met het water tot aan de lippen loop ik door de schiere zee voel het zand tussen mijn tenen kruipen de koude vlaag van onderstroom die onzichtbaar en verraderlijk mij zo nu en dan plagend onderuithaalt schelpengolven tillen me weer vanuit de cyclus van nacht en ontij en geven me in gewichtsloosheid -zo nietig als ik ben…

plotseling was er de beroering als bij die steen in de vijver maar toen de onrust van rimpelingen was weggeëbt en het wateroppervlak weer als vanouds gelijk een spiegel was geworden leek de rust weergekeerd maar wij weten beter juist onder het ogenschijnlijk vlakke van een verraderlijke waterspiegel huist het moeilijk te bestrijden…

Meesteres over eb en vloed, verraderlijk veranderlijk van vorm als de kleur van het gemoed voor de stilte na de storm. Ze zal een wijze gids blijken àls we in het duister durven kijken.…

als we terug gaan aarzelend naar het begin en hoe het toen verder ging als we de oude,verraderlijke paden betreden en je zegt: weet je, weet je nog?…

stilte rondom ergens zweeft de weergalm van een dichtgeslagen deur de storm lijkt voorbij maar dreigend de lucht in haar roerloosheid gevangen in het vacuüm van verwachting gerommel in de verte als snelle stappen op de trap nadert de ontknoping in natuurgeweld met bonkend hart gewapend voor de confrontatie wars van het verraderlijk…

te vragen Sinds ik ooit eens las Dat jij geheimen had Ik wist niet hoe het zat Er begon stil iets te knagen Maar nu is het te laat Om het je voor te leggen Er iets over te zeggen Dat je hebt gelogen Nee ik ben niet kwaad Ik ben blind geweest Geloofde jou het meest En dat jij mij hebt bedrogen Kan ik niet geloven Jij was geen verrader…

verraderlijke berg te beklimmen. En op de top blijkt de afstand toch nog groter. Voor de hemel, en zeker voor de zevende…. Moet een betere inspanning geleverd worden.…

herinnering je liegt jij bent een onverbeterlijke leugenaar je barst de scherven vliegen om mij heen romantische onwaarheid smaakvolle saus over inhoud die moeilijk verteerbaar consumeerbaar is zo leek het zo was het niet verraderlijke glimlach nept oprecht verdriet verdachte glans tranen in de wacht ze kijkt me aan nog altijd onweerstaanbaar…

hij verraadde zijn vriend deed hem de laatste groet bij fakkellicht in de tuin nog een keer voelde hij de man van Nazareth keek schuw langs hem heen hoorde het zachte verwijt dat zijn ziel zou verteren zijn lichaam zou breken de gekruisigde stierf omgeven door spotters vrienden familie en moordenaars heb erbarmen met de verrader…

Verraders, beste Poetin, slapen nooit, Waarna men je dan voor de leeuwen gooit.…

Jij kon mij blindelings ontvoeren, mijn mond liet zich gewillig snoeren; verraderlijk verward. Langs zachtjes ingestreelde sporen ging ik jou steeds meer toebehoren; ik voel me nu je vrouw. Je armen houden mij gevangen, ik kan alleen nog maar verlangen om vrij te zijn met jou.…

zo ik mij afwend en niet verlaag mijn tranen wellen ongevraagd zilte verraders van intens verdriet wilde voorkomen dat jij mij zo ziet want koud berekend van geen weet verwijt jij aanschouwelijk leed verstik ik mij niet meer werend stil vluchtend in mij zelf kerend als de strijd gestreden en ik berust verlaat jij mij verminkt bedrogen…

De zon is verruild voor grijze wolken, de glimlach is omgebouwd tot traan, puinhopen hoop achtergelaten op straat, te bang om het verraderlijke in te gaan. Daar waar ik de geur van de zon inademde zijn nu alleen wolken van stof, zwart Ik durf mijn verdriet niet in te slikken; Ik voel een naschok in mijn hart.…

Eiwitkabels die kronk´lend Door mijn schedel gaan - Gedachten gaan vruchteloos te keer, Zonder ooit de uitgang te vinden Waarnaar zij zo driftig op zoek zijn, Waarbij zij het lichaam vergeten; Eerst maar eens het vel voelen Waarmee mijn geest moet samenvallen Voor ik verder opga in die brij Van totaal onzinnige gedachtevallen Die mij zo verraderlijk…

Kijk, daar gaat hij, Parzival, het hoofd fier rechtop, een koning kon hij naast je zijn, maar nee, in elke man schuilt een verrader.…

De handpalm van de wereld fijngeknepen door de goden en het geweten en met tranen overgoten, ongrijpbaar als onvrijwillig zaad, de doden door de uitgestrekte vingers vloeien, gedijt de nood als verrader in een machteloze strijd tegen menselijk willekeur en z ’n voorspelbare natuur.…

de verraderlijkheid van water is onzichtbaar voor velen als briljantjes dansen de kabbelende kopjes voorbij gracieus lonkt het, daagt 't uit als de zon hoog aan de hemel de aantrekkingskracht doet verheerlijken zelfs als het kwik gedaald is doet het menig hart sneller kloppen om de ijzers onder te binden met die wonderschone blik…

Gevallen spiegelglas 2 Zie in de scherven van glas teleurstellingen in mijn leven vervormen van goede wil door fouten stuk gevallen spiegelende scherpe splinters van verraderlijke eigenwaan dat glas de glans ontneemt gebroken glas is niet te lijmen herinnering bewaard spiegeling nooit zal het ooit weer worden, en beter ook dat men niet…

zee van verstomde stemmen hortende adem van sleuren deinen en neerhalen van zeenmans graven brulboei van toevloed en terugloop drager van watergrijze wolken het blauw het groen en de mist zee van verraderlijke stroming van stille schitter en schaduw koele waarnemer aanjager van stormen zonneklare beuker zee opstandig…

Voor de prijs van een galeislaaf het zure loon van één seizoen gaat de uitverkorene onder de hamer De schatbewaarder graait in de kist Hij heeft zich van meester vergist Al was hij ontgoocheld in zijn held die nauwelijks verzet bood en wist wat de afloop was, gekweld aan het kruis en dan loodrecht omhoog naar huis verlaten door vader en verrader…

onbeschreven bekijk jij gevoelloos stuk geruit papier de aanslag van mijn pen of ik nog iets schrijven wil de aarzeling is korter dan de pijnscheut door mijn hart bij het denken aan even terug de woorden bleven stromen het krast niet meer zo diep het verhalen van het wedervaren de sterkte is wat minder vandaag zoals met dat lijf van mij dat verraderlijk…

Zegt het voort Petrus bij de hemelpoort Zijn vragen zijn oprecht Gespitst op waarheid zogezegd De vrouw weifelt Angst wordt betwijfeld Leven doet pijnlijk aan Zoveel aangedaan Afscheid nemen Van ontelbaarheden Risicovol is het wel Eva met haar verraderlijke appel Een hel lonkt De duivel die pronkt Vragen van goed het kwaad Een…

Dat ei dat zo verraderlijk gevaarlijk aan de zwier was heeft oud vuur opgelaaid maar na hartgrondig blussen een nieuw begin gezaaid.…

onbeschreven bekijk jij gevoelloos stuk geruit papier de aanslag van mijn pen of ik nog iets schrijven wil de aarzeling is korter dan de pijnscheut door mijn hart bij het denken aan even terug de woorden bleven stromen het krast niet meer zo diep het verhalen van het wedervaren de sterkte is wat minder vandaag zoals met dat lijf van mij dat verraderlijk…

Uit het leven gedreven, angstig benauwd, door een duivelse stem, verraderlijk, gevoelloos en koud. Weer luiden klokken overal, in duisternis en heelal. Dan fluistert een zachte stem: opstaan, het is tijd om naar school te gaan.…

de vrouw staat roerloos op het verlaten strand ze kijkt naar de zee nu zo kalm zo rustig kabbelend toen zo wild bulderende golven gevaarlijk en verraderlijk steeds weer ziet ze haar kind zich losrukkend juichend rennend naar die prachtige woeste zee ze schreeuwde, schreeuwde rende achter hem aan ze was te laat de golven hadden…

in haar vakanntie deed ze Sellingerbeetse aan niets te beleven waar ze om kon geven maar ze zag wel zonnedauw zeldzaam plantje vond in arme heidegrond weinig te eten verricht mirakels met kleverige tentakels insecten plakken die ze kan pakken en verteren zonnedauw verraderlijk kom maar gauw verleidelijk die mooie naam dadelijk…

Het zwarte schip Brengt ons naar de eerste lente Waar de bloemen zingen Een vloek rust op één van ons Vluchten kan niet meer Je zit tussen twee vuren Van verraderlijke vrienden.…

Je wist te ontsnappen uit kamp Amersfoort, waar ook je vader had gezeten, hoe navrant, eenmaal terug in Gouda ging je verzet voort, maar er woonde vlakbij een verraderlijke informant.…