Alle inzendingen over Verraderlijk

En het verraderlijke is… Het voelt allemaal heel erg vertrouwd aan. Precies zoals het indertijd met mijn vader was, zo is het nu met mijn vriendin.…

Met bittere zelfspot en grimmige lach verslijt ik walgend dag na dag Manisch cliché Krankzinnig cliché Probeer me niet te stoppen Als ik de verrader in mij vind dood ik zijn vrienden, vrouw en kind Aarzelend cliché Hoopvol cliché Ik ben nog niet verloren Maar de vloed, sinds jij mij gewonnen hebt is nog geen duimbreed weggeëbd Zwem…

die onuitputtelijke bron voedde mij vanaf mijn eerste ademtocht menig schip is daar vergaan een verraderlijke plek zo verloren in de oceaan, het magnetische middelpunt die zee voedt mij die zee leeft mij de zee ben ik en jij…

als een gezwel door de geschiedenis zal het verworden en blijven roepen om wraak kinderen en kleinkinderen zij zullen opgroeien met de erfenis van ontelbare doden tegen volkeren van Judassen staan zij in geschokt ongeloof als in de steek gelaten wezen sla je verraderlijke ogen neer voel het vuur van schande op je wangen en wend je…

Ik draag je mee in mijn knoopsgat: bloemenpracht, bloemenmacht op mijn verraderlijk, mijn vergeetachtig hart.…

Ik doe een poging om weer grip te krijgen, de rots die wij samen beklommen is verraderlijk glad voel dat ik eraf ga glijden. Verslagen en totaal ontredderd sta ik weer helemaal beneden, is het nu allemaal niet écht wat wij samen deden?…

Mensen die van ons houden waren erg met ons begaan Vanuit een plekje in de hemel hebben zij hun werk gedaan Ze hielpen het lot een handje maar hebben wel even gewacht Totdat het tijd was voor de ware en het lot ons bij elkaar bracht De tijd stond letterlijk stil tijdens onze eerste zoen En zo verraderlijk snel gaat de tijd als we samen…

Als werkelijkheid voor morgen zwicht Daar gisteren verraderlijk een loer draaide Genekt door molenstenen wiekslags verwaaide Donker het duist’re is in je gezicht Behoeftig en dorstig een brandend verlangen Dat heden in nieuw decor wordt betreden Dan kom ik terug uit je verre verleden En zal je met bloemen en kransen behangen Dan fluister…

De vleugelslag van vrouwen is verraderlijk. Mooi. --------------------------------- uit: 'Het onverborgene', 2006.…

Bij toverslag verandert mijn heupkopnecrose nu mijn huis in een verraderlijke bergreus met een ijzige wand en dito trap, ligt bij elke tree het valgevaar op de loer, lig ik straks met al m’n alpiene ervaring met een gebroken heup op de koude keukenvloer.…

De ruwe aard is verraderlijk weggestoken in valse vormen van schijnheiligheid worden de ijskoude tonen verborgen een arglistig zomers gezicht dient warme, bekorende beelden op façades vol venijn hemels toneelspel chanson zonder zuiverheid afgestorven handen strekken zich hulploos naar het voorgespiegelde seizoen een hunkering naar…

. _______________________________ SANS RANCUNE Ook lang nadien heeft menigeen gedacht Das war einmal, nie wieder, zelfs geen haat Heeft ons in '74 gebaat We waren superieur, maar misten kracht Na onderduik, verraders en verzet Heeft wraak ons wel gevoed, maar niet gered 5 mei 2022 Maxim…

Bruidssluier witte pracht Geurend mooi bloeiend Verraderlijk haar kracht Zoals onze liefde kwam Bruidssluier witte pracht Gedrapeerd intens wild Slingerend en zoekend Genegenheid versmolten Bruidssluier witte pracht kwetsbaar strelend zacht Langzaam vergroeiend In diepe verbondenheid Bruidssluier witte pracht Woekerende onschuld…

zon - zee - wind - vuur - rotsen zij werden man & vrouw in memoriam van verlichtende zon en verzengende vuurbal tot fletse noorderzon van verkwikkende zee en verwoestende springvloed tot verraderlijk brakmoeras van verkoelende wind en geselende stormen tot verstikkende windstilte van verwarmend vuur en uitslaande branden tot smeulend koudvuur…

De winter kan soms verraderlijk…. zijn. Landschappen zijn wit. Bedolven, onder de sneeuw. Voetstappen blijven zichtbaar. De vogels in het nauw, op zoek naar voedsel. Dit geeft hen geen vreugde. Ze moeten vliegen in de kou. De takken aangetast door de wintertijd. Voorlopig geen voorjaarsperikelen in zicht.…

Toen zijt gij verraderlijk zacht In ’t duister naar binnen geslopen, Gelijk een dief in de nacht! Ik sliep; en toen ik ontwaakte, Hoe breng ik mijn hart weer tot rust! Toen hadden die stoute gedachten Mijn liefde wakker gekust.…

En op ‘n dag droegen er vogels duizenden rozen overzee die in de stilte teer ontloken voor de wind hen zijdezacht naar paarse heidevelden bracht waar ze in zonlicht wilden bloeien als vrijheidsbloem voor onderdrukten maar geen vrede kon zich vormen in verraderlijke stormen die hen ruw van de stengels rukten ze dreven zonder einde voorbij…

de put dieper dan de echo kan reiken duister als in de diepste spelonken glad en bezweet met algenvocht verdriet in tranen verdronken het dal was dieper dan zijn bedding de stroom meedogenloos en wreed de groene heuvel onbereikbaar verdriet in tranen verkleed de berg was steil en glibberig met verraderlijk losse stenen de top in de verkleumende…

zon - zee - wind - vuur - rotsen zij werden man & vrouw van verlichtende zon via verzengende vuurbal tot fletse noorderzon van verkwikkende zee via verwoestende springvloed tot verraderlijk brakmoeras van verkoelende wind via geselende stormen tot verstikkende windstilte van verwarmend vuur via uitslaande branden tot smeulend…

Bij dag slaagt men erin om te vergeten hoe diep zich de verraderlijke pijn sluw als een slang in ’t hart heeft vastgebeten. Bij dag slaagt men erin gewoon te zijn tevreden en zelfs opgewekt te heten. Gewillig drinkt men de goedkope wijn der alledaagsheid, tegen beter weten, en laat zich troosten door de zonneschijn.…

voort te zetten verwijzend naar bepalingen in het vredesverdrag Er is altijd een verhaal te vertellen over vroeger een tijdperk te kiezen waarin besloten lag wat verloren is gegaan een Gouden Eeuw waar het volk recht op heeft en in zal opstaan: alles komt goed als je maar het laatste woord hebt en tegenstemmen de mond snoert die verraders…

IJsblauw dansend op paden doodskil tot in de naden die verraderlijk verscheuren en ons, geladen, sleuren door de geur van vier graden. Geleidelijk aan groeiend tot tien Celsius misschien zelfs het loeiend lentelawaai van vertrouwelijke vooruitgang wat de aderen doet broeien en de bladeren doet groeien. En ook!…

Hier vloeit van hoofd tot huid Een kalm aroma Een verraderlijke damp Rond haar broze schouders.…

Geen hertenleed, o vrienden, komt mij nader Als dat de man die mij te volgen placht Om 't aardse goed het eeuwige veracht, En wordt aan mij een schandelijk verrader. Iskarioth uw boosheid ik wel weet. Neem nog van mij die minnelijke beet, En scheid daarmee terstond van deze elven.…

Zij is de bedeesde wees De kleuter die zonder kaakslag Of opstoot van verwijten Bezweek aan maagzweren en venijn En de verraderlijk zwenkende stroom Van zijn en worden Tussen angstdroom en fantoompijn Op een korrelige krantenfoto Staat zij in een verkrampte pose Nu is zij vermist En voedt ze de kindse geruchten Dat ze door een dorpsgek…

Ze is een soort nevel Vlak boven zoetzure zeëen Die walmende, oneindige, Enorme verleidingen uitspreekt Haar kronkelend landschap Vormt bezwerende liederen Zoals hoge bouwsels proberen De verte te doen vergeten Woorden tegen aardige mensen Nesten vol verraderlijke slangen Alles wat ze in haar eenvoud doet Lijkt soms in strijd te zijn…

Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven, Ik zelf ben de Profeten, ben de Wet; Ik heb geen Christus nodig, die mij redt; Mij hoeft geen God mijn zonden te vergeven: Vergeven wil ik Hem, die heeft geweven Van goed en kwaad 't verraderlijke net, En, Kruisspin, Zijn vergift'ge scharen zet In de angst'ge ziel, ondanks haar spart'lend beven.…

ik je hierna graag wil vergeten Je ziet wellicht dat ’t verdriet bevat met tussen de regels vele pijnkreten Je hebt mij het hart gebroken, schat toen die ander in jouw leven kwam Vergeten was jij dat ik je nodig had jij doofde eenvoudigweg onze vlam Ik heb jou zo in mijn hart gedragen dat geen mens je ooit pijn kon doen Hoe jij je tot verrader…

de grijze lucht huilt boven de velden van Nickerie het wijdse polderlandschap dat zoveel monden voedt met je glimmende rijstplassen en je verraderlijke slangen de wind waait door mijn huis de vochtige warmte te verjagen de golfplaten klepperen als wilde castagnetten het geel aan de papajaboom is gerijpt in de vruchtbare zon…

Barbertje moest nu eenmaal hangen en je verraders wilden wel zingen. De legertop was als altijd laf; de doodstraf was snel bevolen. Twaalf schoten stuurden je naar je graf. Zelfs je hoofd werd nog gestolen.…